เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 42

บทที่ 42 ผู้เล่นนิรนาม!

“พลังจิต!”

ซูเย่หรี่ตาลงเล็กน้อย

สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ก็คือระดับของพลังจิตที่แตกต่างกันไปในผู้เล่นแต่ละคน

ผู้ที่มีพลังจิตที่เข้มแข็งจะแข็งแกร่งกว่าผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความเร็ว การควบคุมร่างกาย หรือความเสียหายที่สร้างขึ้นเมื่อโจมตีตั๊กแตนกลายพันธุ์

ความเสียหายที่เกิดจากผู้อ่อนแอนั้นไม่สูงมากนัก

“คนจากทีมสืบสวนบอกให้เราเล่นเกมนี้”

“แถมยังมีพลังลึกลับบางอย่างที่แอบตรวจสอบพลังจิตของผู้เล่นตอนเข้าเกมอีก”

“ดูเหมือนว่าความสามารถในเกมจะเกี่ยวข้องกับพลังจิตของผู้เล่นแต่ละคน”

“น่าสนใจ”

ซูเย่ยิ้มออกมาอย่างซุกซน จากนั้นจึงเดินทางต่อไปยังภูเขาที่อยู่เบื้องหน้า

ทันใดนั้นเอง

“ฟึ่บ—” เสียงกระโดดของบางอย่างดังขึ้นมาจากด้านข้างของเขา

ชายหนุ่มเพียงจับเข้าที่ด้ามดาบ และฟันขึ้นเป็นแนวทแยง

“ฉึก” ตั๊กแตนกลายพันธุ์ที่กระโดดออกมาจากป่าถูกสังหารในทันที

ผู้คนที่อยู่บริเวณใกล้เคียงต่างมองชายหนุ่มอย่างตกตะลึง

ซูเย่ไม่ได้สนใจคนพวกนั้นนัก เขายังคงเดินหน้าต่อไปพร้อมกับดาบเล่มใหญ่

“ตอนแรกเราก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่ทำไมหลังจากที่เดินมาสักพัก เรากลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก?”

น่าสงสัย!

ตั๊กแตนอีกตัวหนึ่งกระโดดลงมาจากกิ่งไม้

“ฉึก”

ซูเย่เหวี่ยงดาบในมืออีกครั้ง

เจ้าตั๊กแตนที่ยังลงไม่ถึงพื้นถูกฟันในไม่กี่วินาทีต่อมา

“ติ๊ง—”

ทันใดนั้น วงแหวนบางอย่างก็สว่างขึ้นจากใต้เท้าของซูเย่ ความรู้สึกสดชื่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง ทำให้เขารู้สึกสบายตัวมากกว่าเดิม

ขณะเดียวกัน บนเสื้อบริเวณอกด้านซ้ายของเขาก็ปรากฏหมายเลข “1” ที่เป็นสีทองขึ้น

“เลื่อนระดับแล้วเหรอ?”

ซูเย่เปิดดูแถบค่าประสบการณ์ของตน เขาเลื่อนขั้นเป็นระดับ 1 แล้ว

“บ้าน่า! เลื่อนระดับแล้วเหรอ? ฆ่ามอนสเตอร์ได้ตัวหนึ่งในเสี้ยววินาที ทำไมเขาถึงเลื่อนระดับได้ง่ายขนาดนั้นล่ะ? ของฉันมันยากอย่างกับให้เปลี่ยนก้อนอิฐให้เป็นเงินไม่มีผิด! จะบ้าตาย!”

“อย่าพูดอะไรไร้สาระน่า รีบไปฆ่ามอนสเตอร์ต่อได้แล้ว! วันนี้จะต้องเลื่อนขั้นเป็นระดับ 1 ให้ได้!”

ผู้เล่นคนอื่น ๆ ต่างมองไปยังซูเย่ด้วยสายตาอิจฉาริษยา และหันกลับไปโจมตีมอนสเตอร์ตรงหน้าต่อ

…

ทันใดนั้นเอง กระดานจัดอันดับก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของซูเย่ ชายหนุ่มเพียงเงยหน้าอ่านรายชื่อที่ปรากฏอย่างเงียบ ๆ

เขาพบว่าตอนนี้ตัวเองได้อันดับที่ 1000 ในขณะที่ผู้ที่ได้อันดับสูงสุดนั้นมีความแข็งแกร่งเกือบจะขึ้นเป็นระดับ 2

“ถ้าเราเลื่อนระดับด้วยความเร็วเท่านี้ต่อไปเรื่อย ๆ มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากไม่ใช่เหรอ?”

ซูเย่เก็บดาบเข้าที่เดิมและเดินทางต่อ

ในขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ ผู้เล่นคนอื่นต่างหวาดกลัวว่าตนจะถูกจู่โจม ดังนั้นพวกเขาจึงมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง มีเพียงซูเย่เท่านั้นที่ดูเพลิดเพลินกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ

ถ้าเจออะไรแปลกก็แค่ฟันมันทิ้งซะ ไม่ต้องตั้งข้อสงสัยอะไรทั้งนั้น

ฆ่ามอนสเตอร์ไปเรื่อย ๆ ในขณะที่เดินเล่น

ไม่นานนัก ซูเย่ก็เดินมาถึงภูเขาที่เป็นเป้าหมาย

ณ ที่แห่งนี้ ผู้เล่นระดับ 1 หลายคนกำลังสังหารมอนสเตอร์กันอย่างเมามัน ซึ่งมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ที่อยู่ในพื้นที่นี้คือกอริลลาเหล็ก มอนสเตอร์ระดับ 2

เมื่อมันหันมาเห็นซูเย่ มันก็ไม่รอช้าพุ่งเข้าหาเขาทันที

ชายหนุ่มไม่ได้หลบหลีกมันแต่อย่างใด สายตาจับจ้องเขม็งไปที่กอริลลาเหล็ก

ดวงตาคู่คมจ้องไปที่จุดตายของมอนสเตอร์ตรงหน้า ตรงตำแหน่งหัวใจของมัน ก่อนจะแกว่งดาบในมือ

กอริลลาตรงหน้าชะงักไปครู่หนึ่ง มันแปลกใจกับท่าทีของเขา ก่อนจะคำรามออกมาอย่างดุร้ายและพุ่งเข้าหาชายหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง

และในวินาทีนั้นเอง ราวกับกอริลลาตัวอื่นที่กำลังสู้กับผู้เล่นทั้งหมดก็ถูกเรียกให้มารวมกัน พวกมันคำรามออกมาดังลั่น และวิ่งไปหาซูเย่พร้อมกันในคราเดียว

คนทั้งหมดมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างงุนงง

“กอริลลาเหล็กพวกนี้มีระดับสูงเกินไป หนีเร็วเข้า!”

พวกเขากำลังจะบอกให้ซูเย่รีบวิ่งหนี ทว่าภาพที่เกิดขึ้นต่อมากลับทำให้คนทั้งหมดตกตะลึง

ชายหนุ่มตรงหน้าของพวกเขาไม่คิดที่จะหลบหนีแต่อีกฝ่ายกลับก้าวไปข้างหน้า จับด้ามดาบในมือแน่นและพุ่งเข้าใส่กลุ่มมอนสเตอร์ตรงหน้าตนอย่างรวดเร็ว

และครั้งนี้ สีหน้าของผู้เล่นทั้งหมดที่จับกลุ่มกันเพื่อสังหารกอริลลาเหล็กต่างฉายชัดถึงความตกตะลึง

“นี่มันบ้าอะไรวะ?! จัดการมอนสเตอร์ระดับ 2 ได้ในดาบเดียว? แถมยังจัดการมอนสเตอร์ทั้งกลุ่มได้ด้วยตัวคนเดียวเนี่ยนะ?”

“ล้อกันเล่นน่า เขาเพิ่งอยู่แค่ระดับ 1 เองไม่ใช่หรือไง?”

และก่อนที่พวกเขาจะตื่นจากความตกตะลึง

ภายในพริบตา กอริลลาเหล็กที่พวกเขาต้องจับกลุ่มช่วยกันสังหารกลับถูกซูเย่ฟันจนเสียชีวิตภายในดาบเดียว

ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งพื้นที่ระดับ 2 ทุกอย่างพลันตกอยู่ในความเงียบ และยังคงดำเนินไปเช่นนี้เป็นเวลานาน

กว่าที่คนทั้งหมดจะได้สติ ซูเย่ก็เดินลึกเข้าไปในพื้นที่ของผู้เล่นระดับ 3 แล้ว

“เมื่อครู่นี้ใช่คนหรือเปล่า?”

“หรือว่าจะเป็นพวก NPC?” ผู้เล่นอีกคนพูดขึ้น

“มันแค่พริบตาเดียวเองนะ แล้วค่าประสบการณ์ที่ฉันสั่งสมมาตลอดล่ะ มันหมายความว่ายังไง?”

“บั๊กหรือเปล่า? ฉันจะไปรายงานเรื่องนี้ในฟอรัม!”

ครู่หนึ่ง เหล่าผู้เล่นในพื้นที่ระดับ 2 ต่างมองไปยังพื้นที่ระดับ 3 ตาม ๆ กันเพียงเพื่อที่จะเห็นร่างร่างหนึ่งกำลังเดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่

“ผู้เล่นสุดเจ๋ง สังหารมอนสเตอร์ระดับ 2 ได้ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว!”

ผ่านไปเพียงไม่นาน ใครบางคนก็โพสต์เรื่องนี้ขึ้นในฟอรัม

เกมโฮโลแกรมสามารถตั้งฟอรัมคุยกันในเกมได้ตลอดเวลา ดังนั้นผู้เล่นส่วนใหญ่จึงเล่นเกมไปพร้อมกับการพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการเล่นเกมกันในฟอรัมและหาเพื่อนร่วมทีม