เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 44

บท​ที่​ 44 ผู้​เกิด​ใหม่​คน​แรก​ใน​ประวัติศาสตร์​ ซูเย่​

“ที่นี่​ไม่ใช่ที่​ที่​ฉัน​พัก​ เป็น​ห้อง​วิจัย​ส่วนตัว​ของ​ฉัน​” เจิ้งไท่​ผิง​อธิบาย​

นี่​เป็น​บ้านเก่า​ที่​เขา​เคย​อยู่​ โครงการ​เงียบสงบ​ ใน​ห้อง​วิจัย​แห่ง​นี้​ไม่มีใคร​รบกวน​เขา​ได้​

“ที่แท้​ก็​เป็น​อย่างนี้​นี่เอง​”

ซูเย่​พยักหน้า​อย่าง​เข้าใจ​ และ​เดิน​ชมไปรอบ​ ๆ อย่าง​ระมัดระวัง​ เดินไปเดินมา​ก็​พลัน​เห็น​กระดอง​เต่า​สลัก​อักษร​เจี๊ย​กู่​ตั้งอยู่​บน​ตู้​ใบ​หนึ่ง​ ด้าน​ข้าง​อักษร​เหล่านั้น​มีหมายเหตุ​กำกับ​ไว้​ด้วย​

“อักษร​ตัว​นี้​คือ​ชง”

ซูเย่​ชี้ตัวอักษร​บน​กระดอง​เต่า​และ​กล่าว​

“หืม?”​

เจิ้งไท่​ผิง​ผงะ​ และ​รีบ​เดิน​เข้าไป​เคียงข้าง​ซูเย่​ เขา​มอง​ตัวอักษร​ที่​ซูเย่​ชี้อย่าง​ละเอียด​ก่อน​จะเอ่ย​ขึ้น​ “ไม่ถูก​ ใน​ ‘หนังสือแนะนำ​อักษร​’ คำ​ว่า​ชงหมายถึง​ลำธาร​ไหล​เชี่ยว​ โอนเอน​ไปมา หาก​เชื่อม​อักษร​นี้​เข้ากับ​ตัว​ที่​เหลือ​ มัน​ก็​ไม่มีทาง​เป็น​ความหมาย​นี้​”

“แล้ว​ถ้าใน​ยุค​นั้น​ ตัวอักษร​เจี๊ย​กู่​คำ​ว่า​ชงไม่ใช่ความหมาย​นี้​ล่ะ​ครับ​?” ซูเย่​ยิ้ม​เล็กน้อย​

เจิ้งไท่​ผิง​ผงะ​

“ถ้าชงใน​อักษร​เจี๊ย​กู่​หมายถึง​กองทหาร​ข้าม​แม่น้ำ​ล่ะ​ครับ​?” ซูเย่​พูด​เสร็จ​ก็​ชี้ที่​กระดอง​เต่า​และ​อ่าน​ออกเสียง​

“มิ่งชง…..”

เมื่อ​เจิ้งไท่​ผิง​ได้​ฟัง ก็​มีสีหน้า​ตะลึง​

เจ้านี่​รู้จัก​อักษร​เจี๊ย​กู่​จริง ๆ​ หรือ​นี่​?

อักษร​จำนวน​หนึ่ง​บน​กระดอง​เต่า​นี้​ได้​มีการแปลความหมาย​เรียบร้อย​แล้ว​ ซึ่งก็​ตรง​กับ​ทุก​อักษร​ที่​ซูเย่​อ่าน​เป๊ะ ๆ

แต่​บน​กระดอง​เต่า​นี้​ไม่มีคำแปล​ของ​อักษร​เหล่านี้​ ก็​มีแต่​เขา​นี่แหละ​ที่​สามารถ​อ่าน​ได้​โดย​ไม่ต้อง​ดู​คำแปล​

เขา​อ่าน​อักษร​ที่​แปล​เรียบร้อย​ได้​ แล้ว​อักษร​ที่​ยัง​ไม่แปล​ที่​เขา​อ่าน​…..

“คุณ​อ่าน​อักษร​เจี๊ย​กู่​บน​นี้​ออก​จริง ๆ​ เหรอ​?” เจิ้งไท่​ผิง​จ้อง​ซูเย่​ด้วย​สีหน้า​ตะลึง​และ​ถาม

“ได้​ครับ​” ซูเย่​ไม่ได้​บอ​กว่า​ตัวเอง​อ่าน​รู้เรื่อง​หมด​

“เป็นไปได้​ยังไง​กัน​?!” เจิ้งไท่​ผิง​อึ้ง​กว่า​เดิม​

อักษร​เหล่านั้น​ยัง​ไม่ได้รับ​การ​แปล​เลย​นะ​

ส่วน​อักษร​เจี๊ย​กู่​ที่​ขุด​ขึ้น​มาได้​จนถึง​บัดนี้​มีราว ๆ​ สิบห้า​แผ่น​ อักษร​ใน​นั้น​มีเกิน​กว่า​ห้า​พัน​ตัว​

ที่​แปล​แล้ว​มีเพียง​หนึ่ง​ใน​สาม

กระดอง​เต่า​บาง​ชิ้น​อ่าน​ได้​ไม่ครบถ้วน​ด้วยซ้ำ​

เจ้าหนุ่ม​ตรงหน้า​นี้​กลับ​อ่าน​กระดอง​เต่า​นี้​ออก​หมด​!

“คุณ​เรียน​จาก​ไหน​มา” เจิ้งไท่​ผิง​รีบ​ถาม

“เคย​หารือ​กับ​ผู้เฒ่า​กลุ่ม​หนึ่ง​ครับ​”

ซูเย่​กล่าว​ “นอกจากนั้น​ผม​ชอบ​อ่านหนังสือ​โบราณ​ด้วย​ อ่าน​มาตั้งแต่​เด็ก​ จึงพอ​รู้เรื่อง​ของ​หนังสือ​โบราณ​อยู่​ประมาณ​หนึ่ง​ครับ​ เวลา​ปกติ​ก็​ชอบ​ค้นหา​และ​วิจัย​อักษร​เจี๊ย​กู่​ ไป ๆ มา ๆ ก็ได้​ความรู้​ครับ​”

“ด้วย​พรสวรรค์​ของ​คุณ​ ควรจะ​เรียน​สาขา​โบราณคดี​สิ ทำไม​ถึงไปเรียน​แพทย์​ล่ะ​?” เจิ้งไท่​ผิง​ดึง​มือ​ของ​ซูเย่​ไว้​ทันที​ ไม่สนใจ​คำตอบ​ของ​ซูเย่​เลย​สักนิด​

“มา ๆๆ…..”

เขา​ดึง​มือ​ซูเย่​และ​ชวน​พูดคุย​ศึกษา​ถึงอักษร​เจี๊ย​กู่​ตัว​อื่น​ ๆ บน​กระดอง​เต่า​

คุย​เจาะลึก​ไปทีละ​ตัว​

มิหนำซ้ำ​ ทุกครั้งที่​หารือ​เกี่ยวกับ​อักษร​เจี๊ย​กู่​หนึ่ง​ตัว​ เขา​จะหยิบ​กระดอง​เต่า​อื่น​ออกมา​และ​พิสูจน์​ความถูกต้อง​ซ้ำไปซ้ำมาจาก​อักษร​อื่น​ที่​แปล​ไว้​แล้ว​

ดู​กัน​มาพักใหญ่​ พิสูจน์​ได้​แค่​สามตัว​

ซูเย่​เห็น​ดังนั้น​ก็​คิด​ว่า​แบบนี้​มัน​เสียเวลา​เกินไป​

“แบบนี้​ช้าเกินไป​ครับ​”

ในขณะที่​เจิ้งไท่​ผิง​กำลังจะ​พูดถึง​อักษร​ตัว​ที่สี่​ ซูเย่​ก็​โพล่ง​ออกมา​ทันควัน​ “ผม​ว่า​ให้​ผม​เขียน​ออกมา​ให้​คุณ​เลย​ดีกว่า​ครับ​ แล้ว​คุณ​เอา​ไปดู​เอง​เลย​”

พูด​เสร็จ​ชายหนุ่ม​ก็​หยิบ​กระดาษ​และ​ปากกา​บน​ตู้​มาเขียน​

เขียน​ชุด​หนึ่ง​เสร็จ​แล้วก็​ไปเขียน​อีก​ชุด​

อีก​ด้าน​

เจิ้งไท่​ผิง​เห็น​ซูเย่​เขียน​แปล​ไปสามชุด​แล้วก็​พบ​ว่า​สิ่งที่​ซูเย่​เขียน​เหมือนกับ​อักษร​เจี๊ย​กู่​ที่​เขา​อ่าน​ได้​เป๊ะ และ​ยังมี​อักษร​ที่​ยัง​ไม่ทำการ​แปล​ใน​นั้น​อีก​สี่สิบ​กว่า​ตัว​ด้วย​ ซึ่งเหตุ​ที่​มีเพียงเท่านี้​ เพราะ​ซูเย่​ไม่กล้า​เขียน​เยอะ​

ในขณะที่​อึ้ง​อยู่​

เจิ้งไท่​ผิง​ก็​หยิบ​ชุด​ที่​ซูเย่​แปล​แล้ว​มาเทียบ​กัน​ไปมาโดย​ไม่สน​ชายหนุ่ม​ และ​ยิ่ง​เทียบ​ยิ่ง​รู้สึก​ว่า​ถูก​ จน​อด​ตื้นตัน​ไม่ได้​

ขณะที่​ปลื้ม​ปริ่ม​ จู่ ๆ เจิ้งไท่​ผิง​ก็​นึก​อะไร​ขึ้น​ได้​

เขา​รีบ​เดิน​ไปด้าน​ข้าง​และ​โทร​เรียก​ผู้เชี่ยวชาญ​สามสี่คน​ที่​วิจัย​อักษร​เจี๊ย​กู่​กับ​เขา​มาด้วย​อารมณ์​ตื่นเต้น​

ครู่เดียว​

ก็​มีสามสี่คน​มาที่​ห้อง​ และ​มอง​เจิ้งไท่​ผิง​ด้วย​สีหน้า​ตื้นตัน​

“ตา​เจิ้ง คุณ​ไม่ได้​ล้อเล่น​ใช่มั้ย​ แปล​ออก​แล้ว​จริง ๆ​ เหรอ​?”

คน​พวก​นี้​ล้วนแต่​เป็น​ผู้เชี่ยวชาญ​ด้าน​อักษร​เจี๊ย​กู่​

“จริง​สิ พวกคุณ​รีบ​มาดู​”

ทั้งหมด​รีบ​มุงขึ้นไป​

เห็น​ซูเย่​เป็น​อากาศธาตุ​โดยสิ้นเชิง​

พวกเขา​วิเคราะห์​ ตรวจสอบ​ เปรียบเทียบ​ และ​หารือ​ซ้ำไปซ้ำมา

ในที่สุด​ผู้เชี่ยวชาญ​เหล่านี้​ก็​มั่นใจ​แล้ว​ว่า​สิ่งที่​ซูเย่​แปล​นั้น​ถูกต้อง​ทั้งหมด​!

คน​ทั้งหมด​ต่าง​มอง​ซูเย่อ​ย่าง​ตกตะลึง​

สายตา​เป็นประกาย​

“คิดไม่ถึง​เลย​นะ​ ใน​สายงาน​พวกเรา​จะมีเด็กหนุ่ม​ที่​มีพรสวรรค์​ด้าน​อักษร​เจี๊ย​กู่​ขนาด​นี้​ด้วย​”

“เจ้าหนุ่ม​ คุณ​อยาก​เปลี่ยน​อาชีพ​ดู​ไหม​ มาอยู่​วิจัย​อักษร​โบราณ​ใน​สายงาน​เรา​ดู​ซิ”

ผู้เชี่ยวชาญ​ท่าน​หนึ่ง​เริ่ม​ดึง​คน​ เขา​บอก​ “ขอ​แค่​คุณ​ยอม​มา พวกเรา​จะร่วม​ลงชื่อ​เพื่อ​ขอ​สวัสดิการ​ที่​ดี​ที่สุด​ให้​คุณ​ ให้​คุณ​ไม่ต้อง​ห่วง​เรื่อง​กิน​เรื่อง​ใช้ไปตลอดชีวิต​”

“ขอบคุณ​อาจารย์​ทุกท่าน​มาก​ครับ​”

ซูเย่​ขอบคุณ​ด้วย​รอยยิ้ม​ “ผม​ชอบ​ศึกษา​การแพทย์​มากกว่า​ครับ​”

“เฮ้อ​” ผู้เชี่ยวชาญ​ทั้งหลาย​ร้อง​เสียดาย​

ต้นอ่อน​ที่​ดี​ขนาด​นี้​

แต่​ผู้เชี่ยวชาญ​ทั้งหลาย​ก็​ไม่ได้​ฝืน​ เพราะ​การ​เป็น​หมอ​ก็ดี​เหมือนกัน​

แต่​ถ้าพวกเขา​รู้​ว่า​ซูเย่​แปล​อักษร​โบราณ​ได้​แทบจะ​ทุก​ยุค​ทุก​สมัย​ พวกเขา​ต้อง​ไม่ปล่อย​ซูเย่​ไปง่าย ๆ​ แน่นอน​!

“จริง​สิ”

ซูเย่​เอ่ย​ขึ้น​ “ที่จริง​ผม​เห็น​ประกาศ​รับสมัคร​ที่​สำนักงาน​วัฒนธรรม​ของ​เมือง​ตี้​ตู​แปะไว้​ถึงได้มา​ครับ​ ถ้าอย่างนั้น​ผม​น่าจะ​ได้เงิน​รางวัล​ที่​แปล​อักษร​เจี๊ย​กู่​ได้​แล้ว​ใช่มั้ย​ครับ​”

ได้​ฟังดังนั้น​

บรรดา​ผู้เชี่ยวชาญ​มองหน้า​กัน​และ​หัวเราะ​ร่วน​

“ฮ่า ๆ ว่าแล้ว​ว่า​ไอ้​หนุ่ม​นี่​มีจุดประสงค์​ไม่ธรรมดา​” เจิ้งไท่​ผิง​เอ่ย​ยิ้ม​ ๆ

พวกเขา​อยู่​มาหลาย​สิบ​ปี จะดู​ไม่ออก​ได้​ยังไง​ว่าที่​ซูเย่​มานั้น​มีจุดประสงค์​อื่น​

ซูเย่​หัวเราะ​กระอักกระอ่วน​

“ฉัน​เรียก​ทุกคน​มาก็​เพื่อให้​แน่ใจ​ว่า​อักษร​ที่​คุณ​แปล​นั้น​ถูกต้อง​แม่นยำ​ ตอนนี้​มั่นใจ​ได้​แล้ว​ว่า​อักษร​เจี๊ย​กู่​สี่สิบ​กว่า​ตัว​ที่​คุณ​แปล​นั้น​ถูกต้อง​ทั้งหมด​ ฉัน​ยื่น​เรื่อง​ให้​คุณ​ได้​ตอนนี้​เลย​ พวกเรา​ทั้งหมด​ร่วม​ลงนาม​ รางวัล​ที่​คุณ​จะเอา​ต้อง​ขอ​มาให้​คุณ​ได้​แน่นอน​”

เจิ้งไท่​ผิง​บอก​ยิ้ม​ ๆ

“สอง​ล้าน​ก็​พอ​ครับ​ อักษร​เจี๊ย​กู่​ยี่สิบ​ตัว​ที่​เหลือ​ถือว่า​ผม​แถมให้​ประเทศ​ครับ​”

ซูเย่​คิดไปคิดมา​จึงเอ่ย​ขึ้น​

“ไม่เลว​”

“มีน้ำใจ​แล้ว​ มีน้ำใจ​แล้ว​”

“ถือว่า​ทำ​ความดี​ให้​ประเทศชาติ​”

ผู้เชี่ยวชาญ​ทั้งหลาย​พยักหน้า​ชื่นชม​

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]