เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 6

บทที่ 6 ก้าวขึ้นไป (ตอนปลาย)

ชายหนุ่มมองไปทางจินฟานและซูชือก่อนจะกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “จะร้องเพลงน่ะมันต้องแบบนี้ต่างหาก ทักษะของพวกนายยังไม่ถึงฉันนะพวก”

จินฟานและซูชือถึงกับมองอย่างไม่สบอารมณ์

เดี๋ยวนะ? เจ้าหมอนั่น…นอกจากมาแย่งที่ของพวกเขาแล้ว ยังจะขโมยซีนอีกเรอะ!?

ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปทางซูเย่ “นายจะต้องฝึกอีกเยอะนะ ถึงจะเล่นได้ในระดับนี้”

“ฉันชื่อเว่ยอี้เฉิน เป็นประธานชมรมการดนตรีซิงเมิง พวกนายจะมาที่ชมรมแลกเปลี่ยนความรู้กันก็ได้นะ ฉันว่าพวกนายยังพอมีหวังอยู่บ้าง”

เว่ยอี้เฉินอยากจะเห็นสีหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธของซูเย่

แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นใบหน้านิ่ง ๆ ของซูเย่แทน

“อ๋อเหรอ?”

เว่ยอี้เฉินกระตุกยิ้มมุมปาก เขามองหยามซูเย่แล้วกล่าว

“แล้วเดี๋ยวฉันจะทำให้ดู ว่าของจริงมันเป็นยังไง”

ไอ้เลวเอ้ย!

จินฟานและซูชือเกือบจะอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว ไอ้หมอนี่ต้องมีบางอย่างผิดปกติในสมองแน่ ๆ เสี่ยวเย่เพื่อนยากเอ้ย มันหยามหน้าตั้งขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงยังอดทนได้อีกนะ!?

“เสี่ยวเย่ จัดการมันเลย!” ทั้งสองคนพยายามส่งสายตาบอกใบ้ซูเย่

แต่ซูเย่กลับยิ้มบาง ๆ

มันก็น่าสนุกดี ที่จะได้เห็นว่าเด็ก ๆ สมัยนี้ทำอะไรได้บ้าง

ผู้ชมที่อยู่รอบ ๆ เฝ้าดูสถานการณ์นี้ด้วยความสนใจและได้ยินสิ่งที่พูดเมื่อกี้ผ่านระบบกระจายเสียง นี่จะประชันกีตาร์กันหรืออย่างไร?

ในที่สุด ก็มีเหตุการณ์ให้หญิงสาวในชุดฮั่นฝูที่อยู่ด้านนอกของฝูงชนเริ่มกลับมาสนใจอีกครั้ง

เว่ยอี้เฉินจ้องมองไปยังใบหน้าเรียบเฉยของซูเย่ เขายิ่งเหยียดยิ้มมากกว่าเดิม

วันนี้เขาพาแฟนมาด้วย เขาจะต้องรักษามาดเอาไว้!

เพียงแค่สะบัดมือ เสียงกีตาร์ที่ดุดันก็ดังขึ้น

ทุกคนที่ได้ต่างถูกดึงดูดและหลงใหลในเสียงกีตาร์อันไพเราะทันที

ท่วงทำนองที่เข้มข้นและซับซ้อน ถ้าหากถูกปิดตาอยู่ ก็แทบจะนึกไม่ออกว่าใครเป็นคนเล่นมัน เพราะมันให้ความรู้สึกราวกับฟังจากฝีมือของวงดนตรีมืออาชีพ

จินฟานและซูชือถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ

พวกเขาเคยทำงานร่วมกับมือกีตาร์คนอื่นๆ จึงพอจะเข้าใจการเล่นกีตาร์อยู่บ้าง

การบรรเลงกีตาร์บทเพลงนี้ยากมาก!

พวกเขาไม่รู้จักใครที่สามารถเล่นได้แบบนั้น เพราะแม้มันจะเจ๋งมาก ๆ แต่ก็มีความยุ่งยากซับซ้อนเกินบรรยาย

ทั้งสองมองไปที่มือของเว่ยอี้เฉิน

ขณะที่มือซ้ายกดคอร์ดไปตามสายกีตาร์ ที่มือขวาก็ดีดสายเพื่อสร้างเสียงดนตรีที่ไพเราะกลมกลืน

นี่มันมือเทพเลยนี่!!

ทั้งสองรีบหันไปมองซูเย่ด้วยความกังวลว่าเพื่อนยากคนนี้ อาจจะกำลังตกที่นั่งลำบากในคราวนี้ก็เป็นได้

“บทเพลงแห่งการปฏิวัติ”?

ซูเย่มองดวงตาที่สงบนิ่งของเว่ยอี้เฉินด้วยความสนใจเล็กน้อย

เป็นผลงานการเล่นที่ทั้งยากและดูดีทีเดียว

การเล่นของเว่ยอี้เฉินเริ่มเร็วขึ้น และเร็วขึ้น จนกระทั่งท่วงทำนองสุดท้ายที่แสนไพเราะจบลง

ทักษะของเขาช่างแพรวพราวอย่างไร้ที่ติ

เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างโหมกระหน่ำ แม้ว่าผู้ชมจะไม่เข้าใจถึงศาสตร์ของกีตาร์ แต่ทุกคนล้วนคิดเห็นตรงกันว่า “เจ๋ง!”

แฟนสาวของเว่ยอี้เฉินที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน

เว่ยอี้เฉินมองซูเย่อย่างหยิ่งผยอง ก่อนจะยื่นกีตาร์คืนให้ “นี่แหละคือการเล่นกีตาร์ ยินดีต้อนรับสู่ชมรมการดนตรี พวกเราพร้อมสำหรับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้เสมอ”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็ชนหมัดกับผู้ชมก่อนจะเดินอย่างยิ้มแย้ม กลับไปหาแฟนสาวสุดสวยต่อหน้าจินฟานและซูชือที่มองด้วยสายตาไม่พอใจ

ซูเย่ถือกีตาร์เอาไว้ในมือ แย้มยิ้มอย่างเรียบง่าย ก่อนจะเริ่มใช้มือทั้งสองเล่นกีตาร์

“ติ้ง ติงงง–“

เสียงดุดันของกีตาร์ดังขึ้นจากด้านหลัง

เว่ยอี้เฉินหยุดนิ่ง เพราะท่วงทำนองนี้ก็คือ “บทเพลงแห่งการปฏิวัติ” ที่เขาเพิ่งเล่นไปเมื่อครู่!

เจ้ามือกีตาร์นั่นก็เล่นเพลงนี้ได้หรือนี่?

เขาหันกลับไปมองซูเย่ในทันที

ไม่นานนักท่วงทำนองก็ดุดันขึ้นอีกครั้ง!

ความเร็วมือที่เร็วกว่า 1.5 เท่า!

เว่ยอี้เฉินสั่นไปทั้งตัวขณะมองเหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างไม่เชื่อในสายตาตนเอง

เขาแทบจะมองความเร็วของการเปลี่ยนคอร์ดและการดีดทีละคีย์ไม่ทัน

สิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่สุดก็คือขณะที่ความเร็วมือขนาดนี้ แต่ท่วงทำนองของบทเพลงก็ไม่มีความผิดเพี้ยนแต่อย่างใด

มันเป็นไปได้อย่างไร?

ใบหน้าหล่อเหลาของเว่ยอี้เฉินเริ่มเหยเกจนดูน่าเกลียด

ตัวเขานั้นทั้งหล่อ ร้องเพลงเพราะ ทักษะกีตาร์ก็สุดยอด ทั้งที่เคยขึ้นไปเหนือใคร ๆ แต่วันนี้กลับโดนเหยียบย่ำเสียเอง!

ในที่สุด ชายหนุ่มก็ได้รับรู้แล้วว่าการโดนโต้กลับด้วยความเหนือกว่ามันเป็นอย่างไร

เว่ยอี้เฉินรู้สึกอับอายจนอยากจะโดนพื้นธรณีสูบกลืนไปไม่ต้องพบเจอกับความอับอายอีก

หญิงสาวในชุดฮั่นฝูมองซูเย่ด้วยความชื่นชม เธอพยายามมองสเต็ปความเร็วมือของซูเย่ แต่ก็ไม่สามารถมองตามได้ทัน

“เจ๋งแฮะ!”

จินฟานและซูชือตะลึงงันไปช่วงหนึ่ง หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

ไปกันเถอะ”

หลังจากที่บทเพลงจบลง เว่ยอี้เฉินรีบเดินไปที่แฟนสาวของเขา ก่อนจะพาเธอออกไปจากตรงนั้นในทันที

เขาไม่อยากจะทนอยู่ให้อับอายสายตาผู้คนไปมากกว่านี้แล้ว

ในขณะที่เว่ยอี้เฉินกำลังเดินหนีออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ ท้วงทำนองเพลงแสนเศร้าก็ดังขึ้น

เว่ยอี้เฉินถึงกับผงะ

“‘จากกันด้วยดี’?”

จินฟานและซูชือมองหน้ากัน ท่อนเพลงนี้ฟังยังไงก็คือท่อนหนึ่งของเพลงจากกันด้วยดี

“จากกันไปด้วยดี ฉันนี้มีความสุข~”

ไอ้เสี่ยวเย่เพื่อนยาก วิถีตอกกลับช่างแสบนักนะ…

ทั้งสองคนยิ้มกริ่มให้กัน และด้วยเหตุผลบางอย่าง ก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองแอบรู้สึกเศร้าอยู่ลึก ๆ ภายในใจเช่นกัน