เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 6

บท​ที่​ 6 ซูเย่​มีความรัก​!

หลังจาก​ข้าม​ภูเขา​มาสอง​ลูก​

ซูเย่​มายัง​ที่ราบ​ลับ​แห่ง​นี้​

ซึ่งตั้งอยู่​ใน​ป่า​ที่​มีต้นไม้​ขึ้น​กระจัดกระจาย​ทั่ว​เขา​ เป็น​ที่ราบ​อัน​เขียวขจี​

ขณะที่​ซูเย่​ก้าว​เท้า​ลง​ไป​ ไป๋​จือ​หรา​น​ ผู้​ที่​ฝืน​อดทน​ต่อ​ความเจ็บปวด​จน​เหงื่อ​ออก​ท่วม​ตัว​ ในที่สุด​ เธอ​ก็​ไม่สามารถ​อดกลั้น​ไว้​ได้​และ​ร้อง​ออกมา​

อาการ​บาดเจ็บสาหัส​ทำให้​ใบหน้า​ของ​หญิงสาว​ซีดเซียว​ไร้​เลือด​ ยิ่งไปกว่านั้น​ยัง​ทำให้​เธอ​สั่นเทา​ไป​ทั้ง​ร่าง​

“อดทน​อีกหน่อย​นะ​ ฉัน​จะรักษา​เธอ​เอง​”

ไม่มีการ​พูดพร่ำ​ทำ​เพลง​อีกต่อไป​ ซูเย่​รีบ​วาง​ไป๋​จือ​หรา​นลง​

เขา​ร่าย​คาถา​รวบรวม​ปราณ​ทันที​โดย​ไม่ลังเล​

ตรวจสอบ​อาการ​บาดเจ็บ​ของ​ไป๋​จือ​หรา​นอ​ย่าง​รวดเร็ว​

“หืม?”​

ตา​ของ​ซูเย่​เบิก​กว้าง​ด้วย​ความโกรธ​และ​เจ็บปวด​หัวใจ​

ภาย​นอกนั้น​ ไป๋​จือ​หรา​น​มีแค่​อาการ​แขนขา​หัก​

แต่​แท้จริง​แล้ว​เธอ​เจ็บปวด​กว่า​ที่​เห็น​!

เพราะ​เธอ​ไม่ได้​แข็งแกร่ง​

ขณะที่​ต่อต้าน​จิน​ซาน​ไห่​ เธอ​ไม่สามารถ​หลีกเลี่ยง​ปราณ​ที่​ออก​มาจาก​ตัว​เขา​ได้​ เป็นผล​ให้​ปราณ​ที่​รุนแรง​ไหล​เข้าสู่​ร่าง​ของ​เธอ​ ถึงแม้ว่า​มัน​จะไม่ได้​ทำลาย​อวัยวะภายใน​ แต่​กระดูก​ทั่ว​ทั้ง​ร่าง​ก็​เกือบจะ​แตก​ละเอียด​

แทบจะ​ไม่อยาก​จินตนาการ​ว่า​ไป๋​จือ​หรา​น​ต้อง​ทน​ทรมาน​ขนาด​ไหน​!!

“ฮึ่ม!”

แสงสว่าง​วาบ​ปรากฏ​ขึ้น​ใน​ตา​ของ​ซูเย่​

หาก​เขา​รู้ตัว​เร็ว​กว่า​นี้​ เรื่อง​มัน​จะไม่จบ​แค่นี้​แน่​!

เขา​คงจะ​ฆ่าจิน​ซาน​ไห่​ทิ้ง​ไป​แล้ว​!

เรื่อง​ชื่อเสียง​เล็กน้อย​ไม่ได้​สำคัญ​สำหรับ​เขา​เลย​!

“มัน​อาจจะ​เจ็บ​ไป​อีก​สัก​ระยะ​ เธอ​ควร​นอน​พัก​สักหน่อย​”

ซูเย่​กระซิบ​บอก​ไป๋​จือ​หรา​น​

“อื้ม!”​ ไป๋​จือ​หรา​นพ​ยัก​หน้า​ตอบ​เบา​ ๆ

ซูเย่​วางมือ​ของ​เขา​ลง​บน​คอ​ที่​ซีด​ขาว​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​และ​กด​ลง​

ไป๋​จือ​หรา​น​หมดสติ​ไป​

ซูเย่​ย้าย​มือ​ของ​เขา​ไป​ยัง​กระดูก​ส่วน​ขา​

มือ​ทั้งสอง​เคลื่อนไหว​อย่าง​รวดเร็ว​

“แก​ร่ก!”​

กระดูก​กลับ​เข้าที่​ใน​ทันใด​

จากนั้น​จึงย้าย​ไป​ยัง​จุด​ที่​กระดูก​หัก​

“คนตาย​ก็​เหมือน​คน​เป็น​ ไม่ได้​อยู่​เหนือ​กลางวัน​และ​กลางคืน​!”

เขา​เริ่ม​ร่าย​คาถา​

ป่า​เขา​ที่​เงียบสงัด​ทันใดนั้น​ก็ได้​มีสายลม​พัดกระหน่ำ​ ลม​จาก​ทุกทิศทาง​บรรจบ​กัน​และ​ก่อตัว​ขึ้น​รอบ​ไป๋​จือ​หรา​น​

ใน​ช่วง​เวลานี้​ ปราณ​ใน​ร่าง​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​ที่​ดูเหมือน​จะไหลเวียน​ได้​อย่าง​สมบูรณ์​ เริ่ม​ไหลเวียน​แปลก​ไป​

ภายใต้การควบคุม​และ​รักษา​จาก​ปราณ​ของ​ซูเย่​

กระดูก​ที่​แตกหัก​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​เริ่ม​มีการซ่อมแซม​อย่าง​ต่อเนื่อง​

ใน​ครั้งนี้​ กระดูก​ขา​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​ไม่จำเป็นต้อง​รอ​ 24 ชั่วโมง​เพื่อ​จะกลับมา​ใช้การได้​

เขา​สามารถ​เร่ง​เวลา​ที่​ใช้ใน​การรักษา​ได้​

กระดูก​ขา​ได้รับ​การรักษา​อย่าง​สมบูรณ์​ ซูเย่​สูด​หายใจ​ลึก​แล้ว​ย้าย​มือ​ไป​ทั่ว​ทั้ง​ร่าง​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​

“คนตาย​ก็​เหมือน​คน​เป็น​ ไม่ได้​อยู่​เหนือ​กลางวัน​และ​กลางคืน​!”

“คนตาย​ก็​เหมือน​คน​เป็น​ ไม่ได้​อยู่​เหนือ​กลางวัน​และ​กลางคืน​!”

เสียง​ร่าย​คาถา​ดัง​ซ้ำไปมา​

เขา​ร่าย​ต่อไป​อย่าง​ต่อเนื่อง​โดย​ไม่หยุด​

เพื่อที่จะ​รักษา​ไป๋​จือ​หรา​น​ให้​หาย​โดยเร็ว​ เขา​ต้อง​พยายาม​อย่างยิ่ง​

ครึ่ง​ชั่วโมง​ต่อมา​

ซูเย่​เหงื่อ​ออก​ท่วม​ทั้ง​ร่าง​ ใบหน้า​ของ​เขา​ซีด​เล็กน้อย​

ส่วน​ใบ​หน้าที่​ซีด​ขาว​และ​อ่อนแรง​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​ในที่สุด​ก็​เริ่ม​ดู​มีเลือด​ไหลเวียน​ปกติ​

ซูเย่​เกิด​รอยยิ้ม​ที่​มุมปาก​

ถ้างั้น​ มาต่อกัน​เลย​!

“คนตาย​ก็​เหมือน​คน​เป็น​ ไม่ได้​อยู่​เหนือ​กลางวัน​และ​กลางคืน​!”

เมื่อ​ปราณ​ใน​ร่าง​ของ​เขา​แทบจะ​หมด​ไป​

อาการ​บาดเจ็บ​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​ก็​ถูก​รักษา​โดย​สมบูรณ์​

กระดูก​ที่​หัก​ทั้งหมด​ถูก​รักษา​

ซูเย่​หยุดพัก​และ​ถอนหายใจ​ด้วย​ความ​โล่งอก​

ด้วย​ใบ​หน้าที่​ซีดเซียว​ของ​เขา​ ชายหนุ่ม​ได้​เอ่ย​กับ​ไป๋​จือ​หรา​น​

“เอาล่ะ​ เรียบร้อย​แล้ว​”

แต่​ไร้​การตอบรับ​จาก​ไป๋​จือ​หรา​น​

ซูเย่​เกิด​ความ​ฉงน​ เขา​รู้ดี​ว่า​ไป๋​จือ​หรา​น​ตื่นขึ้น​มาระหว่าง​การรักษา​

เขา​จ้อง​ไป​ยัง​ไป๋​จือ​หรา​น​ด้วย​ความสงสัย​

สังเกตเห็น​ได้​ว่า​แก้ม​ของ​เธอ​นั้น​เป็น​สีชมพู​ระเรื่อ​ หญิงสาว​ก้มหน้า​เล็กน้อย​ เม้มริมฝีปาก​ และ​ไม่กล้า​สบตา​ซูเย่​

และ​แล้ว​เขา​ก็​เริ่ม​รู้ตัว​ว่า​เป็น​เพราะ​ไป๋​จือ​หรา​นอ​ยู่​ใน​อ้อมแขน​ของ​ตน​

เนื่องจาก​กระบวนการ​การรักษา​ เขา​จึงต้อง​ยกตัว​เธอ​ขึ้น​เล็กน้อย​

แต่​ดูเหมือน​จะไม่ใช่เพียง​การ​กอด​เท่านั้น​

เขา​นึก​ย้อนกลับ​ไป​เล็กน้อย​

เพื่อที่จะ​ทำ​การรักษา​ไป๋​จือ​หรา​น​ ตำแหน่ง​การ​วางมือ​ของ​เขา​ใน​หลาย​ ๆ ครั้ง​ก็​ดูจะ​ไม่ค่อย​เหมาะสม​…..

มัน​ค่อนข้าง​น่าอาย​เลย​แหละ​

ซูเย่​ยิ้ม​กระอักกระอ่วน​

เขา​ไม่ได้​คิดถึง​สิ่งเหล่านี้​เลย​ จดจ่อ​อยู่​แต่เพียง​กับ​การรักษา​ไป๋​จือ​หรา​น​

หลังจาก​เห็น​ว่า​ซูเย่​ไม่ขยับเขยื้อน​มาสักพัก​แล้ว​ ไป๋​จือ​หรา​น​ที่​ตอนนี้​แก้มแดง​ดั่ง​ลูก​ท้อ​และ​ดูเหมือน​กระต่าย​น้อย​ที่​กำลัง​สั่น​กลัว​ จึงมองหน้า​ซูเย่​

ร่าง​ของ​เธอ​ถูก​จับต้อง​ไป​ทั่ว​โดย​ซูเย่​

เวลา​แบบนี้​ เธอ​ไม่ควร​เป็น​ฝ่าย​เริ่ม​บทสนทนา​ใช่หรือไม่​?

ทว่า​

ทำไม​ซูเย่​ถึงไม่ขยับ​เลย​?

ดูเหมือน​เขา​จะเหม่อลอย​อยู่​

ไป๋​จือ​หรา​น​ตัดสินใจ​ก้มหน้า​ลง​และ​เงียบ​ต่อไป​

ความ​เคอะเขิน​ยัง​ดำเนินต่อไป​อีก​ครู่หนึ่ง​

ซูเย่​ก็​ยังคง​ไร้​การเคลื่อนไหว​ใด​ ๆ ไป๋​จือ​หรา​น​จึงกระซิบ​อย่าง​หมดหนทาง​ “ซูเย่​ นาย​?”

“หืม?”​

ซูเย่​รู้สึกตัว​

เขา​รีบ​ปล่อยมือ​ที่​โอบกอด​ไป๋​จือ​หรา​น​ ลุกขึ้น​ยืน​ กลับหลังหัน​ แล้ว​กล่าว​อย่าง​เขินอาย​

“ฉัน​แค่​ต้องการ​จะรักษา​เธอ​ ก็​เลย​…..”

“ไม่เป็นไร​ ขอบคุณ​นะ​”

ไป๋​จือ​หรา​น​ตอบกลับ​เบา​ ๆ แล้ว​ลุกขึ้น​ยืน​

ไม่มีใคร​พูด​อะไร​ต่อ​

บรรยากาศ​มีแต่​ความ​กระอักกระอ่วน​

มีเพียง​เสียง​จาก​สายลม​ที่​พัดผ่าน​

แสงจันทร์​ส่อง​กระทบ​ลง​บน​ทั้งสอง​

เป็นเวลา​อยู่​นาน​

ไป๋​จือ​หรา​นม​อง​ที่​แผ่น​หลัง​ของ​ซูเย่​ ลังเล​อยู่​สักพัก​หนึ่ง​ กัด​ริมฝีปาก​ ประกาย​แสงแห่ง​ความมุ่งมั่น​สว่าง​ขึ้น​ใน​ตา​ของ​เธอ​ แล้ว​เอ่ย​ออก​ไป​ว่า​ “ซูเย่”​

“หืม?”​

ซูเย่​ยัง​ไม่หันหลัง​กลับมา​

“ฉัน​ชอบ​เธอ​”

ซูเย่​สะดุ้ง​เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนั้น​ ร่าง​ของ​เขา​แข็งทื่อ​ไป​เลย​

พอ​เห็น​ว่า​ซูเย่​ไม่ตอบสนอง​

ไป๋​จือ​หรา​น​เม้มริมฝีปาก​ มอง​ไป​ยัง​พระจันทร์​บน​ท้องฟ้า​แล้ว​พูด​ต่อ​ “ฉัน​ไม่รู้​ว่า​ตั้งแต่​เมื่อไร​ บางที​อาจจะ​ตั้งแต่​เรา​พบกัน​ครั้งแรก​ใน​ทีม​สืบสวน​ หรือ​บางที​อาจจะ​เป็น​วันที่​ได้รับ​การ​ช่วยเหลือ​จาก​นาย​ใน​ดินแดน​ภูผา​มหา​นที​ ตั้งแต่​นั้น​เป็นต้นมา​ ฉัน​ก็​รู้สึก​ว่า​ฉัน​ชอบ​เธอ​”

“โอ้​”

ซูเย่​หันหลัง​กลับมา​มอง​ไป๋​จือ​หรา​น​ ถอน​ใจเบา​ ๆ แล้ว​กล่าว​ “ขอโทษ​นะ​”

“หืม?”​

ไป๋​จือ​หรา​น​นิ่ง​ไป​ แล้วจึง​ถามกลับ​ “ทำไม​ล่ะ​?”

“ฉัน​ไม่อยาก​มีความสัมพันธ์​แบบ​ชาย​หญิง​” ซูเย่​ตอบ​

เขา​ปฏิเสธ​ที่จะ​มีความสัมพันธ์​มา 2,500 ปี​

“ไม่เป็นไร​”

ไป๋​จือ​หรา​น​ยิ้ม​เล็กน้อย​แล้ว​เอ่ย​ “ฉัน​แค่​อยาก​บอก​ความรู้สึก​จาก​ใจน่ะ​ นาย​ลอง​เก็บ​ไป​คิด​ก่อน​ก็ได้​ อาจจะ​ตอบ​ได้​ง่าย​กว่า​”

“อื้ม”​ ซูเย่​พยักหน้า​