เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 70

บทที่ 70 เรียกลมเรียกฝนมาดับไฟ

ท้ายหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนเป็นที่ตั้งของเนินเขาลูกหนึ่งซึ่งเชื่อมต่อกับภูเขาอีกหลายลูกในแถบนั้น ซูเย่กระโดดขึ้นไปยืนบนที่สูง ทอดสายตามองภาพจากระยะไกล ขณะนี้เปลวไฟพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ทุ่งข้าวโพดของชาวบ้านกลายเป็นทะเลเพลิงเกินควบคุมด้วยกำลังคน

เสียงร้องไห้ดังมาตามสายลมไม่ขาดสาย

ดวงตาของซูเย่พลันเป็นประกายสีทองคำ

“วูบ!”

ทันใดนั้นสายลมพัดวูบมาจากด้านหลังเนินเขา

ราชวังแห่งความทรงจำระเบิดแสงสว่างเจิดจ้า

ด้านในราชวัง ร่างจำแลงของชายหนุ่มกำลังหลับตานั่งขัดสมาธิ

แล้วในเวลาไม่กี่วินาที ร่างจำแลงของซูเย่ก็ขยายขนาดใหญ่โตมากขึ้น เพียงพริบตาเดียว ร่างจำแลงนั้นก็มีความสูงมากกว่า 10 เมตรแล้ว

เมื่อร่างจำแลงลืมตา ดวงตาของเขาก็ไม่มีตาดำ ไม่มีตาขาว แต่มันกลับกลายเป็นดวงตาสีทองคำบริสุทธิ์!

“สายลมสายฝนจงพัดพาดับความทุกข์โศก!”

ซูเย่เริ่มบริกรรมคาถา

แต่การบริกรรมคาถาครั้งนี้แตกต่างจากที่ผ่านมา

เพราะในตอนนี้ ซูเย่ไม่ได้ส่งเสียงพึมพำอีกต่อไป แต่เขากลับส่งเสียงตะโกนออกมาสุดลำคอ

ร่างจำแลงในราชวังแห่งความทรงจำก็กำลังแสดงกิริยาเดียวกับเขาทุกประการ

“สายลมสายฝนจงพัดพาดับอัคคีภัย!”

คาถาศักดิ์สิทธิ์ยังคงออกมาจากปากของซูเย่อย่างต่อเนื่อง

เสียงของเขายิ่งดังมากขึ้น

“ครืน…”

เสมือนฟ้าดินรับรู้ถึงความต้องการของซูเย่

ท้องฟ้าที่เคยปกคลุมด้วยกลุ่มหมอกควันจากเหตุเพลิงไหม้พลันมีเมฆดำก่อตัวขึ้นมาจากรอบทิศทาง

“สายลมสายฝนจงนำมาซึ่งความสุข!”

ยิ่งซูเย่บริกรรมคาถาออกมามากเท่าไหร่

สายลมก็ยิ่งปั่นป่วนรุนแรงมากเท่านั้น

เกิดแรงกดดันครอบคลุมลงมาจากผืนฟ้า

ควันไฟสลายหายไปเกือบครึ่งในพริบตาเดียว

บรรดาชาวบ้านที่กำลังร้องไห้ด้วยความหมดหวังพลันเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นกลุ่มเมฆดำบนท้องฟ้า พวกเขาต่างรู้สึกได้ถึงแรงลมที่พัดกรรโชก ทันใดนั้นทุกคนก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น

“ขอบคุณสวรรค์…”

เมื่อเห็นดังนั้น หญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้ามีคราบเขม่าเกาะติดจนดำปี๋ ก็คุกเข่าลงไปขอบคุณฟ้าดิน

เหล่าชายฉกรรจ์พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนที่พวกเขาจะรีบตั้งสติ และร่วมมือกันตักน้ำมาดับไฟที่ยังหลงเหลืออยู่อีกครั้ง เมื่อมีแรงลมคอยช่วยเหลือ เปลวไฟก็ไม่ได้ลุกลามไปมากกว่าเดิม ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปที่พวกเขาจะช่วยกันดับไฟให้สำเร็จ

บนเนินเขาท้ายหมู่บ้าน

“ฟิ้ว ฟิ้ว…”

ในหูของซูเย่เต็มไปด้วยเสียงการเสียดสีตัวของมวลพลังปราณธรรมชาติ

แต่มันไม่ใช่พลังปราณที่มีอยู่รอบตัว มันคือพลังที่มาจากด้านในตัวเขาเองต่างหาก

เมื่อซูเย่ใช้คาถานี้ พลังปราณในตัวเขาก็จะถูกดูดออกมาหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพลังที่มีอยู่ในธรรมชาติรอบบริเวณ

“สายลมสายฝนจงพัดพาดับความทุกข์โศก…”

ชายหนุ่มเริ่มต้นบริกรรมคาถาตั้งแต่แรกอีกครั้ง

ครั้งนี้ระดับความรุนแรงของสายลมมากขึ้นกว่าเดิม

คาถาที่หลุดออกมาจากปากซูเย่ราวกับมีอานุภาพสามารถสะเทือนฟ้าสะท้านดิน

สายลมยิ่งโบกพัดรุนแรงมากขึ้น

“ครืน…”

เสียงฟ้าคำรามดังลงมาจากกลุ่มเมฆดำ

พลังลมปราณในร่างกายซูเย่ยังคงถูกดูดซับออกมาอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุด

เสียงบริกรรมคาถาของเขาก็ดังก้องกังวานในอากาศ

ซูเย่ไม่สามารถทนรับไหวอีกต่อไป ใบหน้าของเขาซีดขาวมากแล้ว

แต่เขาจะหยุดตอนนี้ไม่ได้

ชายหนุ่มเหยียดแขนทั้งสองข้างขึ้นไปเหมือนจะค้ำยันท้องฟ้าเอาไว้ทั้งผืน

ร่างจำแลงของเขาก็กำลังทำกิริยานี้เช่นเดียวกัน

“ฝนจงตกมา ณ บัดนี้!”

ซูเย่แผดเสียงคำราม จังหวะเดียวกันนั้น เขากระชากฝ่ามือกลับลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วไว

“ครืน!”

บนท้องฟ้าปรากฏสายฟ้าแลบแปลบปลาบ

“ซู่…”

แล้วเม็ดฝนก็โปรยปรายลงมา

“ซ่า”

ร่างกายของชายหนุ่มสั่นสะท้าน ขาขวาของเขาทรุดลงไป ในขณะนี้ซูเย่จึงอยู่ในท่วงท่าคุกเข่าข้างเดียวบนพื้นดิน

ใบหน้าของเขาปราศจากสีเลือดจนน่ากลัว

ร่างจำแลงในราชวังแห่งความทรงจำเริ่มหดตัวกลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกครั้ง

การใช้คาถาเรียกลมเรียกฝนรอบนี้ ดูดกินพลังปราณของเขาไปเกือบหมดตัว

แสงสว่างในราชวังแห่งความทรงจำดับวูบไปถึงสองในสามส่วน

“สำเร็จแล้ว”

ซูเย่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเม็ดฝนตกกระหน่ำลงมาไม่หยุดยั้ง

นับว่าระดับพลังของเขาในปัจจุบัน เกือบไม่พอที่จะใช้คาถาเรียกลมเรียกฝนจริง ๆ

เพราะถ้ามีพลังไม่แข็งแกร่งมากพอ ก็ไม่มีทางทำให้ฝนตกลงมาได้เด็ดขาด

ราคาที่ต้องจ่ายไปสำหรับการใช้คาถาเรียกลมเรียกฝนในครั้งนี้ คือร่างกายของเขาที่ได้รับความเสียหายไม่ใช่น้อย

“คงต้องรวบรวมพลังกลับมาก่อนสักหน่อยแล้ว”

ซูเย่พลันนั่งลงขัดสมาธิ และเริ่มต้นการดูดซับพลังปราณธรรมชาติจากรอบตัว

พลังปราณธรรมชาติไหลรินเข้ามาสู่ร่างกายของเขาจากรอบทิศทาง

ซูเย่รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

สายฝนใช้เวลาเพียง 10 นาที ก็สามารถดับไฟที่ไหม้ทุ่งข้าวโพดได้หมดสิ้น

“ติ้ง!”

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวของซูเย่

ทำให้หัวใจชายหนุ่มพองโตด้วยความปลาบปลื้ม

แต้มจิตสาธารณะ +1

“เดี๋ยวก่อนนะ”

ซูเย่ชะงักไปเล็กน้อย แต้มจิตสาธารณะอย่างนั้นหรือ?

เมื่อสักครู่นี้ เขาไม่ได้มีเจตนาช่วยเหลือใครเป็นพิเศษ แต่ดูเหมือนว่าการช่วยเหลือผู้คนส่วนรวม จะทำให้เขาได้รับสิ่งที่เรียกว่าแต้มจิตสาธารณะเป็นครั้งแรก แต่น่าเสียดายที่ชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าแต้มจิตสาธารณะเหล่านี้คืออะไร และจะเก็บคะแนนไปทำไม

ดังนั้นซูเย่จึงทำได้เพียงเก็บความสงสัยทั้งหมดเอาไว้ในใจ และลากสังขารตนเองเดินกลับเข้าไปที่หมู่บ้านอีกครั้ง

เขากลับไปถึงจุดที่เคยเป็นที่ตั้งของบ้านไม้ ซึ่งเป็นสาเหตุของเหตุการณ์ไฟไหม้ในครั้งนี้

ความเปลี่ยนแปลงแรกที่ซูเย่สามารถสังเกตได้เลยก็คือ พื้นที่ซึ่งเคยเป็นทุ่งข้าวโพดกว้างขวาง ขณะนี้มันกลับกลายเป็นพื้นที่โล่งเตียน และชาวบ้านกำลังยืนจับกลุ่มอยู่ในบริเวณนั้น

มีชาวบ้านอีกส่วนหนึ่งกำลังแยกย้ายกันไปสำรวจดูด้วยความระมัดระวัง ว่ายังเหลือประกายไฟปะทุขึ้นอยู่ที่ใดบ้างหรือไม่

ในขณะที่ชาวบ้านส่วนใหญ่เมื่อพบเห็นพื้นที่โล่งเตียนเบื้องหน้า พวกเขาก็คุกเข่าลงร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก โดยเฉพาะกลุ่มที่เป็นหญิงสาว พวกเธอถึงกับสะอื้นไห้ด้วยความหมดหวังตลอดเวลา

“อีกไม่กี่วันก็จะเก็บเกี่ยวผลผลิตได้แล้วแท้ ๆ แต่ทุกอย่างก็หายวับไปในพริบตาเดียว พวกเราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”

“พวกเราทำอะไรผิดนักหรือไง? ทำไมสวรรค์ต้องกลั่นแกล้งเราด้วย รอให้พวกเราเก็บเกี่ยวข้าวโพดพวกนี้เสร็จก่อนก็ไม่ได้”

เสียงร้องไห้ดังระงมมาจากรอบทิศทาง

เปลวไฟถูกดับลงแล้ว

ชาวบ้านทุกคนสามารถปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกออกมาได้เต็มที่

“ฉันขอโทษนะทุกคน ฉันขอโทษจริง ๆ”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มร่างกายผอมบางท่าทางอ่อนแอคนหนึ่ง ก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากด้านหลังกลุ่มคน เขาวิ่งไปหยุดยืนอยู่ใจกลางพื้นที่ซึ่งเคยเป็นทุ่งข้าวโพด และคุกเข่าลงไปกับพื้นดินต่อหน้าทุกคนด้วยความรู้สึกผิดจับใจ