เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 75

บทที่ 75 เคลียร์ปัญหาอย่างนั้นหรือ?

ได้เลย ในเมื่อมาเคลียร์ปัญหา ก็มาเคลียร์ปัญหากันเถอะ!

หม่าเหลาเอ้อ และลูกน้องทุกคนแทบจะร้องไห้ออกมา

พวกเขาไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้มาก่อน

ถ้าเท้าขวาของซูเย่เปลี่ยนจากการกระทืบลงบนพื้นห้อง เป็นกระทืบบนร่างกายของพวกเขา หม่าเหลาเอ้อก็รู้ดีว่าพวกของตนเองคงจะต้องกลายเป็นคนพิการไร้แขนขาหรือไม่ก็ต้องเป็นศพไปแล้วแน่นอน!

แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้บ้าง?

ก็มีแต่ต้องยอมรับผิดน่ะสิ!

ไม่ว่าคุณหมอซูเย่ต้องการให้พวกเขาทำสิ่งใด หม่าเหลาเอ้อและลูกน้องจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด!

ซูเย่มองเหล่าอันธพาลตรงหน้าด้วยความเวทนา

“จากนี้ไป ถ้าสวนกะหล่ำของฉันมีปัญหาขึ้นมา รับรองได้เลยว่าพวกนายจะต้องกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงไปตลอดชีวิต!” ดวงตาของซูเย่เป็นประกายน่ากลัว เขากระทืบเท้าขวาลงไปบนพื้นเป็นครั้งที่สาม

“เปรี๊ยะ”

เสียงพื้นคอนกรีตแตกร้าวดังขึ้นอีกครั้ง เป็นประกาศิตว่าคำพูดของเขาคือคำขาด!

กลุ่มชายฉกรรจ์ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

“นับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกนายต้องทำหน้าที่เป็นเวรยามเฝ้าหมู่บ้านฉีเจี๋ยซุน และถ้าชาวบ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะก็ ฉันจะมาหาพวกนาย และสิ่งที่จะอยู่ใต้เท้าของฉันในตอนนั้น ก็คงไม่ใช่พื้นคอนกรีตพวกนี้อีกแล้ว!”

“เข้าใจกันแล้วใช่ไหม?”

ซูเย่เพิ่มระดับเสียงขึ้น ทำเอาบรรดาคนฟังขนลุกเกรียว

“ได้ยินแล้วครับ!”

เหล่าชายฉกรรจ์ที่นอนกองอยู่บนพื้นพร้อมใจกันพยักหน้าด้วยความรวดเร็ว

“ดีมาก”

ซูเย่ผงกศีรษะด้วยความพอใจ “ห้ามไม่ให้พวกนายหนีงานเฝ้าหมู่บ้านเด็ดขาด ถ้าฉันจับได้ว่ามีใครโดดงานหรือคิดแข็งข้อกับฉันแม้แต่คนเดียว มันคนนั้นจะต้องลงไปพบยมบาลในนรก!”

พูดจบชายหนุ่มก็กระทืบเท้าเป็นครั้งสุดท้าย

พลันพื้นคอนกรีตก็แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เมื่อกวาดสายตามองหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์เป็นครั้งสุดท้ายด้วยแววตาเย็นชาปานน้ำแข็ง ในที่สุด ซูเย่ก็หมุนตัวเดินจากมา

ชายหนุ่มเข้าใจดีว่าพวกของหม่าเหลาเอ้อเป็นอันธพาลหัวไม้ ถนัดแต่เรื่องต่อยตีใช้กำลัง ให้พูดคุยด้วยดี ๆ คงทำไม่ได้ มีแต่ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น หม่าเหลาเอ้อถึงจะยอมเชื่อฟังเขาแต่โดยดี

เมื่อซูเย่เดินหายลับไปแล้ว กว่าที่หม่าเหลาเอ้อกับบรรดาลูกสมุนจะเรียกขวัญกำลังใจคืนมาได้ ก็ต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ทีเดียว

“เราจะยังทำตามแผนเดิมไหมครับลูกพี่?”

ลูกน้องคนหนึ่งมองหน้าหม่าเหลาเอ้อด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ

“เจ้าโง่ พวกเรายังมีปัญญาทำอะไรได้อีก! แกไม่เห็นเมื่อกี้หรือไง? ฉันไม่มีทางเอาชนะมันได้แน่ ๆ วันพรุ่งนี้พวกเราเตรียมตัวไปทำหน้าที่เฝ้ายามให้กับหมู่บ้านนั้นก็แล้วกัน ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนไปก่อกวนใครอีก มิเช่นนั้นแล้ว จะกลายเป็นพวกเราเองนั่นแหละที่ต้องเดือดร้อน!”

หม่าเหลาเอ้อพูดพร้อมกับจ้องมองข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องพักที่ตกแตกกระจายเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นห้อง ในหัวใจได้แต่ร่ำร้องว่า “ฉันไม่น่าไปยุ่งกับเจ้าหมอนั่นเลยจริง ๆ!”

ลูกน้องของหม่าเหลาเอ้อพยักหน้ารับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง

ก็ในเมื่อได้พบเห็นความน่ากลัวของซูเย่ด้วยตาตนเองขนาดนี้ พวกเขาจะยังมีความกล้าหาญหลงเหลืออยู่อีกได้อย่างไร?

ซูเย่ที่แอบมองทุกอย่างอยู่ในเงามืดข้างตัวบ้านห่างออกมาประมาณ 10 เมตร เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว เขาจึงหมุนตัวเดินจากมาจริง ๆ

…