เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 8
บทที่ 8 กวาดล้างบ่อนทั้งห้าในรวดเดียว
“นื่คือโลกแห่งความเป็นจริง! หรือว่าจะพึ่งการหาเงินจากที่นั่นไปตลอดชีวิต?”
ไป๋ผู้พ่อไม่ได้สนใจไป๋จือหราน แล้วหันหน้าไปหาซูเย่โดยตรง
ซูเย่ยิ้มขึ้นมา เขาเดินตรงเข้าไปหาแล้วหยิบปากกาจากมือของเลขา เซ็นชื่อลงไป
แล้วยังขีดฆ่าเลขบนสัญญา จาก 200 เป็น 250 ล้าน
“เป็นเกียรติมากครับ” หลังจากเซ็นชื่อลงไป ซูเย่ได้ยื่นหนังสือสัญญากลับคืนให้ไป๋ผู้พ่อพร้อมกล่าว “ผมเพิ่มให้อีก 50 ล้านนะครับ! เป็นค่าน้ำชา!”
ไป๋ผู้พ่อก้มลงอ่าน
สุดยอดไปเลย
250 ล้านใน 1 ปี?
หลังจากได้เห็นซูเย่เซ็นสัญญา ก็เกิดความประหลาดใจขึ้นในสายตาไป๋ผู้พ่อ
เด็กคนนี้ ดูมั่นใจมาก
เขาเริ่มมองดูซูเย่อีกครั้งอย่างละเอียด
แต่ไม่ว่าจะดูละเอียดแค่ไหน ตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูมีอะไรพิเศษเลย
หรือจะเป็นเพราะว่ายังมีข้อมูลบางอย่างที่เขาตรวจสอบไม่พบ
เป็นไปไม่ได้!
“ไปกันเถอะ!” ไป๋จือหรานคว้าข้อมือซูเย่แล้วรีบตรงออกจากบริเวณบ้านพัก
“นายเซ็นสัญญาทำไม?” ไป๋จือหรานถามทั้งที่ยังโกรธ “นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเราและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย ฉันไม่ต้องการสัญญาหรือเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น ของพวกนี้มันไร้สาระสำหรับฉัน”
“หืม?”
พอได้เห็นไป๋จือหรานหน้าบูดบึ้ง ซูเย่จึงเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “ไม่คิดเลย ว่าขนาดตอนเธอโกรธก็ยังสวย”
เมื่อไป๋จือหรานได้ยินเช่นนั้น ความโกรธที่มีอยู่ก็หายไป
ความรู้สึกอายจากการถูกเชยชมเกิดขึ้นในใจ
“ไม่ต้องห่วง” ซูเย่กล่าวขณะยังคงยิ้มอยู่ “ที่ฉันเซ็นสัญญาไปเพราะฉันจะทำได้อย่างแน่นอน และฉันจะพิสูจน์ตัวเองว่าฉันคู่ควรที่จะเป็นแฟนของเธอ”
“แต่เงื่อนไขมันมากเกินไป” ไป๋จือหรานขมวดคิ้ว
“มากก็ไม่เป็นไร พ่อของเธอจะได้ไม่มีข้ออ้าง” ซูเย่กล่าว
“ยังไงมันก็มากเกินไป อีกอย่าง ทำไมนายถึงเปลี่ยนจาก 100 เป็น 250 ล้าน?” ไป๋จือหรานบ่นอย่างไม่พอใจ
“250 ล้านมันไม่เท่าไรหรอก เชื่อฉัน” ซูเย่ยิ้มตอบ
ไป๋จือหรานมองซูเย่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “ฉันเชื่อก็ได้ แต่ฉันจะช่วยนาย! ถ้ามันยังไม่พอ ฉันจะไปร้องเพลงหาเงินเพิ่ม! หรือแม้แต่ไปงานประกวดความสามารถ!”
“ไม่จำเป็นหรอก” ซูเย่ยิ้ม “ฉันจะทำเอง”
เขาจับมือไป๋จือหรานและเขย่ามันเพื่อสร้างกำลังใจให้เธอ
ไป๋จือหรานที่หน้าแดงได้เอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “ถึงแม้ท่านพ่อจะไม่ยอมรับ แต่สำหรับฉัน นายเป็นแฟนฉันแล้วนะ!”
“เธอก็เป็นแฟนฉันเหมือนกัน!”
ทั้งสองจับมือกันตลอดเวลาที่คุยและนั่งแท็กซี่กลับเขตมหาวิทยาลัย
เมื่อกลับมายังมหาวิทยาลัย ซูเย่เริ่มคิดหาหนทางเพื่อหาเงิน
ถึงแม้การหาเงินจะไม่ใช่เรื่องยากสำหรับซูเย่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาจุดเริ่มต้นที่ดี
รับตรวจสอบโบราณวัตถุ?
ประกวดความสามารถ?
วิชาแพทย์แผนจีน?
หรือวิธีอื่น ๆ
ทุกสิ่งล้วนทำเงินได้จำนวนมาก แต่การที่จะหาได้ถึง 250 ล้านใน 1 ปี คงจะต้องวางแผนดี ๆ
ซูเย่คิดระหว่างเดิน
คิดแล้วคิดอีก
“กริ๊งกริ๊งกริ๊ง…”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นสวีหมินหมินจากทีมสืบสวน
“ฉันส่งข้อมูลที่คุณขอไปให้ทางข้อความแล้วนะ”
หลังจากพูดจบสวีหมินหมินก็ตัดสายไป
ซูเย่เปิดข้อความในโทรศัพท์ขึ้นมาดู
สวีหมินหมินส่งข้อมูลเกี่ยวกับบ่อนพนัน 5 แห่งมาให้เขาจริง ๆ
บ่อนทั้ง 5 เป็นแหล่งที่หวังเหวินมักจะไปเล่นพนัน
ซูเย่สูดให้ใจเข้าลึก
“ต้องจัดการเรื่องนี้ก่อน ให้สมกับที่หวังห่าวมอบความไว้วางใจให้”
ซูเย่หันหลังกลับและออกจากมหาวิทยาลัย
มาสู่บ่อนพนันใต้ดินแห่งแรก
“แกจะทำอะไร?” ยามเฝ้าประตูตะโกนเสียงดัง
ซูเย่ถีบประตูออก และรีบวิ่งเข้ามาข้างใน
ทุกสายตาจับจ้องมายังซูเย่ ทั้งนักพนัน พนักงาน และยาม
หลังจากนั้น ซูเย่ก็เรียกตำรวจ
เมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจมา เขาก็ออกจากบ่อนนี้ มุ่งหน้าไปที่ต่อไป
บ่อนที่สอง บ่อนที่สาม……
ห้าที่ในรวดเดียว
การกวาดล้างเสร็จสิ้น!
หลังจากมองไปรอบ ๆ บ่อนที่ห้า ซูเย่ก็เรียกตำรวจอีกครั้ง
ในครั้งนี้ เป็นผู้กำกับสถานีเองที่พาตำรวจมา
เมื่อเขาเห็นซูเย่ เขาถึงกับผงะ
“คุณอีกแล้วเหรอ?”
เขายังคงจำได้แม่นว่าเมื่อครั้งก่อนชายคนนี้นำคนไปจัดการกลุ่มใต้ดินที่ภัตตาคารที่ทะเลสาบหมิงหมิง
ในครั้งนั้นเขามาจากทีมสืบสวนของหวังห่าว
ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง
เคยสงสัยอยู่ว่าใครกันที่เก่งขนาดนั้น แต่เป็นเขานี่เอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]