เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 94

บทที่ 94 ความไว้วางใจ

ซูเย่ที่กำลังจะได้กลายเป็นลูกศิษย์คนใหม่ของปรมาจารย์ฮั่วเหรินเซิง?

รับรองว่าต้องใช่แน่!

“หน่วยก้านไม่เลวเลยนี่นา” คุณหมอหนุ่มใช้สายตาสำรวจซูเย่ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าอยู่หลายรอบก่อนจะพยักหน้า ยิ้มแย้มด้วยความพอใจ “คุณหมอหลี่เป็นหัวหน้าคณะแพทย์แผนจีนในโรงพยาบาลของเรา ฉันเชื่อว่าเธอต้องได้เรียนรู้อะไรจากเขาเยอะมากแน่ ๆ”

“ผมจะพยายามครับ”

ซูเย่ยิ้มแย้ม และพยักหน้าตอบกลับไป

“นี่ก็ได้เวลาที่คนไข้จะเริ่มมาแล้ว ผมขอตัวกลับไปที่ห้องของตัวเองก่อนแล้วกัน” หลังจากนั้น คุณหมอหนุ่มก็หมุนตัวเดินจากไป

เมื่ออีกฝ่ายเดินหายลับไปจากสายตาแล้ว หลี่เคอหมิงจึงได้หันมาพูดกับซูเย่ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ “คนเมื่อกี้คือคุณหมอเซียว เป็นคนขี้นินทาที่สุดในโรงพยาบาลของเราแล้วล่ะ รับรองว่าอีกไม่นาน เดี๋ยวทุกคนก็คงได้รู้ว่าเธอมาเป็นผู้ช่วยของฉันแล้ว”

และทุกอย่างก็เป็นไปตามการคาดเดาของหลี่เคอหมิง

ไม่นานหลังจากที่คุณหมอเซียวเฉิงเดินออกไปจากห้องตรวจของหลี่เคอหมิง ข่าวที่ว่าซูเย่คือผู้ช่วยแพทย์คนใหม่ก็กระจายไปทั่วโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ฮั่วเหรินเซิงนับเป็นปรมาจารย์ และเป็นบุคคลต้นแบบของแพทย์แผนจีนทุกคนในโรงพยาบาลแห่งนี้

ข่าวลือที่ว่าท่านกำลังจะรับลูกศิษย์คนใหม่ และลูกศิษย์คนนั้นได้รับการแนะนำโดยหลี่เคอหมิง คือสิ่งที่ทุกคนลังเลมาตลอดว่ามันคือความจริงหรือไม่

แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับคำยืนยันแล้วว่าข่าวลือนั้นคือความจริง

“นี่เธอได้ข่าวหรือยัง? ผู้ชายที่ชื่อซูเย่มาฝึกงานในโรงพยาบาลของเราแล้วนะ”

“ดูเหมือนว่าอาจารย์หลี่จากแผนกแพทย์แผนจีนจะพาเขามาฝึกงานด้วยตัวเองเลยล่ะ”

“ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย ไม่รู้ว่าตัวจริงจะรูปหล่อหรือเปล่านะ ถ้าเก่งด้วยแล้วหล่อด้วย ก็ถือว่าเป็นคนที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ”

“งั้นพวกเราไปดูกันเถอะ”

นับจากชั้นหนึ่งไปจนถึงชั้นหกของโรงพยาบาล

นางพยาบาลเกือบทุกคนต่างก็กำลังพูดถึงซูเย่ และก่อนที่จะเริ่มงานอย่างเป็นทางการ พวกเธอก็ทนเก็บความสงสัยไม่ไหว แม้แต่คุณหมอจากหลายแผนกก็พร้อมใจกันยกขบวนตรงมาที่ห้องทำงานของหลี่เคอหมิงด้วยความสามัคคี

หลังจากนั้น

ประตูห้องตรวจคนไข้ของแผนกแพทย์แผนจีนบนชั้นสาม ก็มีพยาบาลสาวในชุดขาวเดินผ่านไปผ่านมาเป็นว่าเล่น

นางพยาบาลทุกคนที่ “เดินผ่าน” หน้าประตูห้องตรวจคนไข้ของหลี่เคอหมิง ต่างก็แอบชำเลืองมองเข้ามาด้านในห้อง

“เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้ว”

หลี่เคอหมิงเงยหน้ามองไปที่ประตูห้องของตนเองพร้อมกับยิ้มด้วยความเหนื่อยหน่าย “การทำงานในโรงพยาบาลมันน่าเบื่อ นาน ๆ ทีถึงจะมีเรื่องซุบซิบให้ทุกคนได้ตื่นเต้น พยาบาลพวกนั้นคงอยากเห็นตัวจริงของเธอนั่นแหละนะ”

ซูเย่ยิ้มแย้ม ไม่ว่าอะไร

เมื่อเข็มนาฬิกาเดินมาถึงเวลา 8:00 น. กลุ่มพยาบาล และคุณหมอที่เดินผ่านหน้าห้องตรวจของพวกเขาก็เริ่มลดน้อยลง

“คนไข้เริ่มมากันแล้วน่ะ พวกเขาคงไม่ว่างเดินมาแอบดูเราอีกแล้ว”

หลี่เคอหมิงพยักหน้าส่งสัญญาณให้ซูเย่เดินไปนั่งที่โต๊ะตรวจคนไข้

“เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว

หลี่เคอหมิงก็พยักหน้าบอกให้นางพยาบาลที่ประจำการอยู่หน้าประตูส่งคนไข้คนแรกเข้ามาได้

หลังจากนั้น

ชายชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องตรวจ

“สวัสดีครับ”

ซูเย่ทักทายด้วยความสุภาพ

ชายชรานั่งลง และยื่นแขนออกมาข้างหน้า แต่เมื่อซูเย่กำลังจะเอื้อมมือไปจับชีพจร ชายชรากลับชักมือกลับไปเสียอย่างนั้น

“หืม?”

ซูเย่มองหน้าคนไข้ด้วยความสงสัย

“เขาก็เป็นหมอเหมือนกันครับคุณลุง”

หลี่เคอหมิงอธิบายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เหมือนรู้อยู่แล้วว่าสิ่งนี้จะต้องเกิดขึ้น

คนไข้อายุมากมักจะอยากรักษาแต่กับคุณหมอที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเท่านั้น และไม่ค่อยจะเชื่อใจคุณหมอรุ่นใหม่สักเท่าไหร่

“เดี๋ยวผมจะตรวจให้คุณลุงเองครับ ไม่ทราบว่าคุณลุงเป็นอะไรมาเอ่ย?”

ชายชราหันมาชำเลืองมองซูเย่ และพูดว่า “ผมไม่เคยเห็นหน้าหมอคนนี้มาก่อน ดูเหมือนจะเป็นหมอฝึกหัดที่เพิ่งจบใหม่ใช่ไหมเนี่ย สอบผ่านใบอนุญาตแล้วหรือยัง?”

“เรียบร้อยครับ”