เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 99

บทที่ 99 นายทำได้ยังไง

มุมปากของซูเย่บิดตัวเป็นรอยยิ้ม

เกือบจะอยู่ในขั้นที่ 3 งั้นก็หมายความว่ายังอยู่ขั้นที่ 2 อยู่สินะ

แต่ดูจากความเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของผู้กองหวังเหาแล้ว ซูเย่ก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงทำงานหนักมาไม่ใช่น้อย ระดับพลังจึงสูงขึ้นผิดหูผิดตาขนาดนี้

“ตอนนี้ยังมีเวลา พวกเราแวะไปที่ห้องฝึกซ้อมกันหน่อยดีไหม เดี๋ยวฉันจะทำให้นายได้เห็นความน่ากลัวของผู้ฝึกยุทธ์เอง”

หวังเหาพูดกับซูเย่

“ได้ครับ”

ซูเย่พยักหน้าตกลง

หวังเหามองไปที่ซูเย่ด้วยแววตาชอบใจ

เจ้าหนุ่มคนนี้ชักจะมั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว คิดดูถูกว่าเขาคงไม่มีฝีมือสักเท่าไหร่อย่างนั้นหรือ สงสัยคงต้องให้บทเรียนสักหน่อย

เมื่อมาถึงห้องฝึกซ้อม ซูเย่ก็พบว่ามันเป็นห้องกว้างขวางที่มีลักษณะแปลกประหลาด กำแพงทุกด้านถูกสร้างขึ้นมาจากแผ่นเหล็กกล้าคุณภาพสูง

“เอาล่ะ”

หวังเหาเดินไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง และกวักมือเรียกซูเย่ “ฉันถือเป็นผู้อาวุโสกว่า ให้รังแกเด็กอย่างนายคงทำไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะออมมือให้ก็แล้วกัน ส่วนนายไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น แค่ทำให้ฉันล้มลงได้ก็ถือว่าชนะแล้ว”

ซูเย่ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า และยืนเว้นระยะห่างประมาณสามเมตร ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงลังเลใจ

“จะไม่เป็นไรแน่เหรอครับ?” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ

“ฉันไม่เป็นไรหรอก นายใส่มาให้สุดแรงก็แล้วกัน คิดเหรอว่าทักษะมวยจีนของนายจะทำอะไรฉันได้? ดูเหมือนว่านายจะประเมินความสามารถของผู้ฝึกยุทธ์ต่ำเกินไปแล้วนะ”

หวังเหาพูดด้วยน้ำเสียงออกจะเหยียดหยามกันเล็กน้อย

“ถ้างั้นก็ดีครับ”

ซูเย่พยักหน้า

“ระวังตัวให้ดีนะ”

พูดจบ

ตำรวจหนุ่มก็สะกิดปลายเท้าลงบนพื้น และกระโจนเข้าไปหาซูเย่พร้อมกับกระแทกหมัดตรงไปที่หน้าอกของชายหนุ่ม

แต่กำปั้นของเขาเข้าไม่ถึงตัวซูเย่

ซูเย่สามารถหลบได้อย่างเร็วไว

ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วมือจิ้มลงไปบนลำตัวของหวังเหา

“อร๊าก”

ในวินาทีนั้นอีกฝ่ายก็ร้องเสียงหลง รู้สึกเหมือนร่างกายโดนไฟฟ้าช็อต ไม่ว่าจะเป็นแขนขาหรืออวัยวะอื่นใด ล้วนไม่สามารถขยับได้อีกทั้งสิ้น

แล้วร่างของเขาก็ค่อย ๆ ล้มคว่ำลงไปกับพื้นห้อง

เกิดอะไรขึ้น?

มันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?

จังหวะที่ล้มลงไปกับพื้น หวังเหาได้แต่จ้องมองไปที่ซูเย่ด้วยความไม่อยากเชื่อ สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เขาเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่ 2 แต่กลับถูกเด็กใหม่ใช้นิ้วจิ้มเพียงครั้งเดียวก็ถึงกับล้มหน้าคะมำลงแล้ว?

หวังเหายันตัวลุกขึ้นยืนด้วยความร้อนรน ร่างกายที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เมื่อสักครู่นี้กลับมาเป็นปกติดีแล้ว ผู้กองหนุ่มหันมามองหน้าซูเย่ และถามด้วยความมหัศจรรย์ใจ

“เมื่อกี้นายทำอะไรน่ะ?”

“ทำตามคำสั่งไงครับ ผมเล่นงานจุดอ่อนของคุณ” ซูเย่ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสงสัย “คุณไม่เข้าใจเหรอ?”

บ้าเอ๊ย!

หวังเหาสบถอยู่ในใจ ถ้าเข้าใจฉันจะถามนายเพื่อ?

เล่นงานจุดอ่อนอย่างนั้นหรือ หวังเหาไม่อยากจะเชื่อ!

เขาไม่เคยได้ยินว่าร่างกายของผู้ฝึกยุทธ์มีจุดอ่อนอยู่บนลำตัวด้วย

สงสัยเมื่อสักครู่นี้เขาคงประมาทมากเกินไปหน่อย หวังเหาอยากจะแก้ตัวให้ได้อีกสักครั้ง

“เมื่อกี้ถือว่าไม่นับก็แล้วกัน เรามาเริ่มกันใหม่ดีกว่า” หวังเหาจัดแจงตั้งท่าเตรียมตัวโจมตีเพื่อเป็นการรักษาหน้าของตนเอง เขาไม่ได้มีท่าทีเหยียดหยามเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

“ให้ใส่เต็มแรงเลยไหมครับ?”

ซูเย่ถาม

“ไม่ต้องพูด”

ผู้กองหนุ่มยิ้มมุมปาก โคจรพลังลมปราณไปทั่วร่างกายก่อนที่จะกระโดดเข้าหาซูเย่ด้วยความรวดเร็วที่มากกว่าเดิม

“จึก”

นิ้วมือจิ้มลงไปบนลำตัว

หวังเหาล้มคะมำลงไปอีกครั้ง

ชายหนุ่มนอนอยู่บนพื้นห้องมองหน้าซูเย่ด้วยความไม่อยากเชื่อ

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

เกิดอะไรขึ้น?

มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

หวังเหามั่นใจว่าตัวเองเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว

จังหวะนั้น ร่างกายของผู้กองหนุ่มก็กลับมาเคลื่อนไหวได้ตามปกติ เขารีบยันตัวลุกขึ้นยืน

ดวงตาจ้องมองไปที่ซูเย่เขม็ง

ในที่สุด เขาก็รู้แล้วว่าซูเย่สามารถจัดการกับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่ 1 ด้วยกำปั้นลุ่น ๆ ได้อย่างไร

เพราะตัวเขาเองเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่ 2 ยังล้มไม่เป็นท่า แล้วผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่ 1 จะไปเหลืออะไร

แต่ว่า

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

หวังเหาเอ่ยถามซูเย่อย่างตรงไปตรงมา “เมื่อกี้นี้นายทำได้ยังไง?”

“เล่นงานจุดอ่อนครับ”