เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังขึ้น และบนใบหน้าของจางเยว่หานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โค้งคำนับให้กับทุกคน ดวงตาสวยสะกดมองไปที่ผู้ชม ลู่หมิงก็ปรบมืออยู่ในฝูงชน ด้วยท่าทางโล่งใจ อย่างไรก็ตามเมื่อสายตาของจางเยว่หานสบเข้ากับลู่ฝาน สายตาของเธอกลับผันผวนเล็กน้อย จากนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่น
ลู่ฝานรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที ในเวลานี้จางเยว่หานได้เดินลงมาแล้ว และก็เดินออกจากฝูงชนไป
ลู่ฝานเดินตามไปอย่างรวดเร็ว และหลังจากเดินวนไปมา ในที่สุดจางเยว่หานก็หยุดอยู่ในตรอกร้างที่ไม่มีผู้คนแห่งหนึ่ง
ลู่ฝานก็ได้หยุดลงเช่นกัน และมองไปที่จางเยว่หานโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอเล็กน้อย ลู่ฝานกล่าวว่า "เยว่หาน เธอเป็นอะไรไปเหรอ?"
จางเยว่หานกัดริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าเธอตัดสินใจแล้ว เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ลู่ฝาน เราไม่สามารถคบกันได้อีกต่อไปแล้ว"
ลู่ฝานรู้สึกเพียงราวกับเขาถูกฟ้าผ่าอย่างแรง ไม่มีใครรู้ว่า เขาและจางเยว่หานแอบคบกันมานานสามปีแล้ว
"ทำไมเหรอ?"
เสียงของลู่ฝานได้แหบแห้งเล็กน้อยแล้ว
"เพราะว่า ฉันได้สอบเข้าสถาบันสอบวิชาบู๊แล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตัวตนของพวกเราก็จะต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิง ฉันจะกลายเป็นนักบู๊ และนาย....."
คำพูดของจางเยว่หานเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น โดยไม่สนใจเลยว่าคำพูดของเธอจะทำร้ายจิตใจของลู่ฝานมากแค่ไหน
ลู่ฝานรู้สึกว่าถึงร่างกายของตัวเองสั่นเทาเล็กน้อย และพูดว่า "และผมก็เป็นแค่ไอ้ขยะคนหนึ่งใช่มั้ย?"
จางเยว่หานไม่ได้ตอบอะไร แต่ในสายตาของเธอกลับให้คำตอบกับลู่ฝานไปแล้ว
ลู่ฝานกล่าวต่อไปว่า "ที่เธอสามารถสอบเข้าสถาบันสอบวิชาบู๊ มันก็เป็นเพราะผม"
จางเยว่หานกัดฟันและพูดว่า "ฉันรู้ ยาที่นายให้ฉันมา ฉันก็จะคืนให้นายทั้งหมดในอนาคต รอให้ฉันเข้าไปในสถาบันสอบวิชาบู๊ ฉันก็จะนำยาที่ดียิ่งขึ้นมาให้นายแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเราก็ได้จบกันแล้ว"
ลู่ฝานถอยหลังไปสองก้าว ราวกับว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว
จางเยว่หานหยิบจี้หยกจากที่หน้าอกของเธอออกมา มันเป็นของขวัญที่ลู่ฝานมอบให้กับเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า