เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 10

กำลังมีความสุขอย่างแอบๆ และทันใดนั้นร่างของเขาก็ถูกใครบางคนชน เมื่อหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มในชุดนักบู๊เข้ามาในสายตา

ชายผู้นี้ดูอายุพอๆ กับลู่ฝาน ด้วยใบหน้าสี่เหลี่ยม และรูปร่างที่แข็งแรง ชุดนักบู๊สีน้ำเงินมีโลโก้อันเป็นเอกลักษณ์ของสถาบันสอนวิชาบู๊ เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ภูมิใจที่ตัวเองได้เป็นนักเรียนของสถาบันสอนวิชาบู๊

ลู่ฝานก็จำได้แล้วว่า เขาเป็นลูกคุณชายคนเล็กของตระกูลโม่ ซึ่งเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของเมืองเจียงหลิน โม่หยุนเฟย

"เฮ้ นี่ไม่ใช่ลู่ฝานไอ้ขยะของตระกูลลู่หรือ? ทำไม ตื่นแต่เช้าเพื่อมาช่วยครอบครัวซื้อยาสมุนไพรเหรอ นายไม่ใช่ควรไปขุดสมุนไพรที่เขาซีซานเหรอ?"

โม่หยุนเฟยหัวเราะอย่างมีความสุข และคนรับใช้ซึ่งติดตามอยู่ข้างหลังเขาก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

เอื้อมมือออกไป โม่หยุนเฟยหยิบหญ้าเปลวเพลิงไปสองต้นจากแขนของลู่ฝาน ลู่ฝานคว้ามันกลับมาแล้วพูดว่า "คุณชายโม่ คุณก็เดินเที่ยวของคุณไป เราจะไม่มายุ่งเกี่ยวกัน ลาก่อน"

หลังจากพูดแล้ว ลู่ฝานก็เตรียมที่จะจากไป

คนรับใช้หลายคนที่ติดตามอยู่ข้างหลังโม่หยุนเฟยขวางทางลู่ฝาน โม่หยุนเฟยมองดูลู่ฝานจากหัวจรดเท้าและพูดว่า "แค่ไม่ได้เจอไม่กี่วัน แข็งกล้าขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ? แม้แต่ลู่หมิงอยู่ต่อหน้าข้า ก็ยังไม่กล้าหยิ่งผยองเลย นายกล้าดียังไง?"

ลู่ฝานกล่าวว่า "คุณชายโม่ คำพูดประโยคนี้ของคุณ ควรไปพูดกับลู่หมิง"

โม่หยุนเฟยยิ้ม ปรบมือเบาๆ แล้วพูดว่า "พูดได้ดีมาก ฉันจะหาโอกาสสั่งสอนเขาให้สาสมไปเลย ดูว่าตระกูลลู่ของพวกนายสิ ไอ้ขยะอย่างนายยังเลี้ยงไว้ได้ แบบนี้ยังอยากจะมาเปรียบเทียบกับตระกูลโม่ของเรางั้นเหรอ มันไม่ได้แค่แย่ไปเล็กน้อยเลยทีเดียว"

เมื่อพูดอย่างนั้น โม่หยุนเฟยก็เหยียดฝ่ามือออกมาและปัดกระจายยาสมุนไพรในมือของลู่ฝานลงไปที่พื้น

ลู่ฝานกำหมัดด้วยความโกรธในดวงตาของเขา สมองของเขาบอกให้เขาต้องสงบสติ อย่างน้อยโม่หยุนเฟยก็เป็นนักบู๊ แดนฝึกร่างชั้นแปดที่เก้า และเขาไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ได้อย่างแน่นอน

ลู่ฝานบังคับสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ก้มตัวลง และไปเก็บหญ้าเปลวเพลิงขึ้นมาจากบนพื้นทีละน้อย

โม่หยุนเฟยยืนดูอยู่ข้างๆ หัวเราะไม่หยุด และก็ยังหัวเราะเยาะอย่างต่อเนื่อง

คนอื่นๆ บนถนนก็มองมาทางนี้เช่นกัน และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนช่วยลู่ฝานเลย