เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1004

ลู่ฝานทำเพียงแค่หัวเราะอย่างราบเรียบ ไม่เถียงกับเขา เดินไปด้านล่างต่อ

เซียวเฮ่าใช้โอกาสตอนที่ทุกคนไม่ได้จ้องมาที่เขา ตามลู่ฝานไปอย่างรวดเร็ว

หลิ่วซ่านส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชาอีกครั้ง!

ลู่ฝานรีบเดินลงมา หันมามองเซียวเฮ่าแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “ดูเหมือนฉันกลายเป็นศัตรูของผู้ฝึกชี่กับผู้ดูแลพวกนี้ไปแล้วสินะ มีป้ายนี้อยู่ไม่สบายใจจริงๆ!”

ลู่ฝานเล่นป้ายจัดการดูแลเจดีย์ยาในมือ เซียวเฮ่าถอนหายใจแล้วพูดว่า “พี่ลู่ฝาน ถ้าให้ผมพูด พี่ไม่ควรเอาป้ายนี้มา ปกติผู้ฝึกชี่พวกนี้ดูใจดีมีเมตตา แต่ธาตุแท้ของพวกเขาหยิ่งยโสมาก เป็นผู้ฝึกชี่เหมือนกันยังแย่งชิงความเหนือกว่า สู้เรื่องยา ประลองเรื่องวิชา ยิ่งไปกว่านั้นจู่ๆ นักบู๊อย่างพี่อยู่เหนือกว่าพวกเขา แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางรับได้!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “แล้วนายล่ะ ในก้นบึ้งหัวใจนายโกรธแค้นฉันเหมือนกันหรือเปล่า”

เซียวเฮ่าส่ายหน้าพูดว่า “ผมไม่ได้ใจแคบขนาดนั้นสักหน่อย อาลี่ยังบอกว่าคนพวกนี้กินอิ่มแล้วว่างจนยุ่งเรื่องคนอื่น”

ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “ดูเหมือนยังมีคนใจกว้างอยู่นะ จากความใจกว้างและอดทนของนายกับอาลี่ ต่อไปต้องเป็นอริยปราชญ์ได้”

เซียวเฮ่าหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เป็นอริยปราชญ์งั้นเหรอ ต่อไปผมได้ทำความสะอาดห้องน้ำให้อริยปราชญ์ ผมก็มีความสุขแล้ว เขาพูดกันว่าอริยปราชญ์ถ่ายอุจจาระ ก็ยังเป็นแก่นแท้ไม่ใช่เหรอ ใช่สิ อริยปราชญ์ถ่ายอุจจาระไหม”

ลู่ฝานพูดอะไรไม่ออก เขาก็ไม่รู้จะตอบคำถามประหลาดของเซียวเฮ่ายังไง

เดินลงมาจากเจดีย์ยาอย่างรวดเร็ว เมื่อออกจากประตูเจดีย์ยา สิ่งที่ปรากฏในสายตาเป็นอันดับแรกคือ คนคนหนึ่งยืนเหมือนเสาธงอยู่ตรงนั้น

เสื้อคลุมยาวลากพื้น ผมปรกครึ่งใบหน้า หิมะปลิวลงมาบนตัว แยกไม่ออกเลยว่าเป็นชายหรือหญิง

เมื่อเห็นลู่ฝานออกมา คนคนนี้พูดเสียงดังว่า “ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวาใช่ไหม”

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลงแล้วพูดว่า “ใช่ ผมเอง!”

“ผมเหรินเจียง พี่ลู่ฝาน ไท่จื่อเรียนเชิญนาย”

เหรินเจียงมองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดออกมา

เสียงทุ้มแหบพร่านั่น ทำให้ลู่ฝานแน่ใจว่าเขาเป็นผู้ชาย

ลู่ฝานขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “พี่เหรินมาเป็นตัวแทนของไท่จื่อเหรอครับ”

เหรินเจียงพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ ไท่จื่อพูดแล้ว พี่ลู่ฝานเป็นผู้จัดการดูแลเจดีย์ยาในฐานะนักบู๊ ต้องมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา จึงให้ผมมาเชิญพี่ลู่ฝานไปพูดคุย ไท่จื่อยังให้ผมเอาของขวัญมาให้พี่ลู่ฝานด้วย เชิญดูได้เลยครับ!”

เมื่อพูดเช่นนี้ เหรินเจียงเอาของขวัญออกมาหนึ่งชิ้น

นั่นเป็นอัญมณีสีแดงก่ำ เพิ่งเอาออกมา หิมะที่ลอยอยู่รอบๆ กลายเป็นรูปคนระบำทันที

งดงาม มีชีวิตชีวา มหัศจรรย์มาก

ผู้ฝึกชี่ที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งตะโกนออกมาว่า “หินสวรรค์!”

ลู่ฝานจิตใจวูบไหว เขาเคยได้ยินสิ่งที่เรียกว่าหินสวรรค์

เหรินเจียงยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ นี่คือหินสวรรค์ มีหินนี้อยู่ในมือ สามารถชมท้องฟ้า เข้าสู่สวรรค์ดุจเดินในที่ราบ พี่ลู่ฝาน ไท่จื่อให้ความสำคัญกับนายมาก อย่าปฏิเสธเจตนาดีของไท่จื่อเลยนะครับ!”

เหรินเจียงเดินเข้ามาสองสามก้าว เอาหินสวรรค์ในมือยืนให้ลู่ฝาน

มองหินก้อนนี้ ความคิดมากมายผุดขึ้นในใจลู่ฝาน

“เป็นกับดักหรือเปล่า จงใจให้ฉันไป ไม่ใช่สิ ตอนนี้ฐานะของฉันคือผู้จัดการดูแลเจดีย์ยา ถ้าไท่จื่อต้องการฆ่าฉัน คงไม่ใช่วิธีนี้หรอก งั้นนี้เรื่องจริงเหรอ”

ลู่ฝานรับหินมา เขามองไม่กี่ครั้ง

ฝ่ามือเพิ่งกำไว้บนหิน ลู่ฝานรู้สึกว่ากระบี่หนักไร้คมในเข็มขัดส่งเสียงอื้ออึง ความรู้สึกประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วตัว ราวกับทั้งโลกเริ่มเปลี่ยนแปลงไป

ลู่ฝานดึงมือกลับมา เป็นของดีจริงๆ แต่ตอนนี้เขารีบไว้ไม่ได้

ลู่ฝานมองเหรินเจียงที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ได้รับความดีความชอบ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ยังไม่ทันเจอกัน ไท่จื่อก็ให้ของดีขนาดนี้กับผม ผมไม่กล้ารับไว้จริงๆ ครับ”

เหรินเจียงขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “พี่ลู่ฝานจะทำให้อารมณ์ของไท่จื่อหมดเหรอครับ”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่รับของ แต่ผมไปพูดคุยกับไท่จื่อได้นะครับ ในเมื่อไท่จื่อให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ ทำไมผมจะต้องหลบซ่อนอีกล่ะครับ”

“ได้ใจมาก!”

เหรินเจียงยิ้มออกแล้ว