เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1087

แค่คิดไม่ถึงว่าหลู่ยินจะเป็นเด็กผู้หญิง ความจริงกับจินตนาการช่างแตกต่างกันมากจริงๆ

เจ้าหกพาลู่ฝานมาถึงสวนหลังบ้านของตระกูลหลู่ ครั้งนี้เจ้าหกไม่ได้หลอกเขาอีก ด้านหน้าเป็นห้องรับรองแขกจริงๆ

เจ้าหกยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน เมื่อกี้ได้ล่วงเกินไปมาก หวังว่านายจะอภัยให้ ห้องรับรองแขกที่นี่ นายพักได้ตามสบาย อยากพักห้องไหนก็พักได้เลยครับ”

ลู่ฝานพยักหน้า ผลักประตูห้องห้องหนึ่ง

การตกแต่งงดงามแบบผู้ดี เฟอร์นิเจอร์ชั้นดี ห้องรับรองแขกกว้างขวาง นี่คือวิธีการต้อนรับ

ลู่ฝานพูดอย่างพอใจว่า “อืม งั้นฉันพักที่นี่ละกัน”

เจ้าหกรีบส่งเสียงตอบรับ จู่ๆ มีเสียงอ่านหนังสือและบทกวีดังมาจากไม่ไกล ลู่ฝานเงี่ยหูฟัง เขาได้ยินรางๆ ว่ามีคนท่องหนังสือและบทกวี

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีคนอ่านหนังสืออยู่แถวนี้ด้วยเหรอ”

เจ้าหกยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน ลูกหลานตระกูลลู่ของเรา ไม่เรียนบู๊ได้ ไม่ฝึกชี่ได้ แต่ต้องอ่านหนังสือ ไม่ว่าจะเป็นคุณหนูหรือคุณชาย คนใช้หรือคนที่ทำหน้าที่ทุกสิ่งทุกอย่าง อย่างน้อยต้องอ่านหนังสือหนึ่งชั้นวางเต็มๆ ไม่งั้นจะถูกไล่ออกจากตระกูลหลู่”

ลู่ฝานพูดอย่างประหลาดใจ “กฎนี้ของตระกูลหลู่แปลกใหม่ดี ฉันเป็นดูสถานที่อ่านหนังสือของพวกนายได้ไหม”

เจ้าหกพูดว่า “ได้ครับ ตระกูลหลู่ของเรายินดีต้อนรับคนนอกมาเยี่ยมชมสถานที่ศึกษาเรียนรู้ เชิญครับคุณชายลู่ฝาน!”

ลู่ฝานเดินตามเจ้าหก เข้าไปจนถึงส่วนลึกของคฤหาสน์ หลังจากผ่านถนนเส้นเล็กในสวนไผ่ บ้านไม้ไผ่เป็นแถบปรากฏอยู่ในสายตา

เด็ก 3-5 คน กำลังกอดหนังสือ ส่ายหัวไปมาท่องเสียงดังอย่างมีความสุข บัณฑิต 7-8 คน นั่งคนเดียวอยู่ใต้ต้นไผ่ ค่อยๆ สัมผัสม้วนหนังสือในมืออย่างประณีต

ผู้อาวุโสที่ดูเหมือนอาจารย์ กำลังสอนหนังสือให้คนสิบกว่าคน

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ฟังอย่างเงียบๆ

“ชาวโลกกลัวความตาย จึงมีวิธีทำให้อายุยืน และวิธีที่ทำให้อายุยืนแบ่งออกเป็นสองประเภทคือนักบู๊ ผู้ฝึกชี่ นักบู๊ฝึกฝนร่างกาย ผู้ฝึกชี่ฝึกฝนด้านยา ว่ากันถึงแก่นแท้แล้ว ก็เพื่อการมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้นเท่านั้น นักบู๊ที่ฝึกพลังปราณออกมาได้เป็นคนแรกของโลก คงคิดไม่ถึงว่าพลังปราณที่ตัวเองสร้างออกมา ต่อมาจะกลายเป็นเครื่องมือสังหารที่น่ากลัวกว่าอาวุธ ผู้ฝึกชี่ที่กลั่นยาออกมาได้เป็นคนแรกของโลก ก็คงเดาไม่ได้ว่าต่อไปยาจะไม่ใช่แค่ช่วยคนได้ ยังทำร้ายคนได้ด้วย”

ผู้อาวุโสเอาสองมือไพล่หลัง เดินไปพูดไป

ลู่ฝานได้ยินแล้วสนใจ จึงตัดสินใจนั่งลงด้านข้าง

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นเกียรติอย่างยิ่ง”

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานเดินตามผู้อาวุโสเข้าไปในบ้านไม้ไผ่ พวกลูกหลานตระกูลหลู่อ่านหนังสืออยู่ข้างนอกต่อไป

ไม่มีโต๊ะเก้าอี้ มีเพียงเบาะกลมสองอัน

ลู่ฝานนั่งตรงข้ามกับผู้อาวุโส ผู้หญิงชุดขาวข้างๆ รีบรินชาให้ทั้งสองคน

ผู้อาวุโสมองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “ได้ยินที่คุณชายถามเมื่อครู่ เหมือนไม่ค่อยเห็นด้วยกับการมีชีวิตยืนยาว”

ลู่ฝานพูดว่า “นิดหน่อยครับ จากที่ฉันเห็นมา คนที่อายุยืนยาว จำเป็นต้องฝึกบู๊หรือไม่ก็กลั่นยา คนทั่วไปแม้จะมีปัญญาฉลาดหลักแหลม แต่จะอยู่ได้นานขนาดไหนล่ะครับ ด้วยเหตุนี้พละกำลังคือพื้นฐาน คือทุกสิ่ง วิถีแห่งชีวิตยืนยาวที่ว่าเป็นสิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามา มนุษย์มีชีวิตอยู่ ยิ่งใหญ่มีพลานุภาพ ถ้ายอดเยี่ยมไร้เทียมทาน จำเป็นต้องชีวิตยืนยาวด้วยเหรอ”

ผู้อาวุโสยิ้มแล้วพูดว่า “ฟังจากที่คุณชายลู่พูด ก็รู้ว่าคุณชายลู่เป็นผู้มีปัญญา คุณชายลู่ สำหรับสิ่งเหล่านี้ที่คุณพูดมา ฉันขอถามเพียงประโยคเดียว รู้ระดับแดนของนักบู๊ไหม!”

ลู่ฝานพูดว่า “ทำไมจะไม่รู้ล่ะ แดนปราณใน แดนปราณนอก แดนปราณชีวิต แดนปราณดิน และแดนปราณฟ้า ถ้าสูงขึ้นไปอีกก็เซียนบู๊”