เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1097

ลมเย็นทำให้สะพานสายรุ้งแกว่งไปมา เมฆสีสะท้อนท้องฟ้าสดใส

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าพลางชมวิวรอบตัว เหมือนไฟสวรรค์รอบๆ เป็นเพียงฟองอากาศไร้ความหมาย

เปลวไฟเป็นลูกๆ ระเบิดรอบตัวเขา เปลวไฟร่วงลงบนตัวลู่ฝาน แต่ไม่เป็นผลเลย

อย่าว่าแต่เผาไหม้เลย แม้แต่ผิวลู่ฝานก็ยังไม่แดงเลยด้วยซ้ำ

เดินผ่านท่ามกลางเปลวไฟ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ลดลงเลย

หลู่ยินหลบอยู่ด้านหลังลู่ฝาน เปลวไฟส่วนใหญ่โดนลู่ฝานต้านทานเอาไว้ทั้งหมด สะเก็ดไฟเล็กน้อยยังไม่ทันถึงหน้าหลู่ยิน จู่ๆ ก็ลอยไปทางอื่นโดยอัตโนมัติ

ลู่ฝานมองหลู่ยินอย่างละเอียด ยิ้มแล้วพูดว่า “ฝีมือไม่เลวนี่ มุกขจัดไฟหรือการหมุนห้าธาตุล่ะ”

หลู่ยินพูดอย่างได้ใจว่า “ถ้าให้นายรู้ฉันจะเล่นอะไรได้อีกล่ะ รีบเดินเถอะๆ ตามคนข้างหน้าให้ทัน ถ้าเดินหมดทั้งสะพานสายรุ้ง มีรางวัลใหญ่ด้วยนะ”

ลู่ฝานเงยหน้ามองสะพานสายรุ้ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แค่ 900 กว่าขั้นเอง ไม่แน่ฉันอาจเดินจนครบก็ได้นะ!”

หลู่ยินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อืม ฉันชื่นชมนิสัยคุยโม้ไร้ยางอายของนายจริงๆ! รีบเดินสิ นายเดินไม่เร็วเท่าคนพิการอย่างฉันเลย!”

ทั้งสองเดินพูดคุยเรื่อยเปื่อยต่อไปด้านหน้า

นักบู๊จำนวนไม่น้อยที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วงงไปหมด

คนจำนวนไม่น้อย โดนไฟที่ระเบิดอยู่ด้านหน้าขวางเอาไว้ กำลังเดินไปอย่างยากลำบาก พยายามประคองเอาไว้

เห็นลู่ฝานกับหลู่ยินยังพูดคุยยิ้มแย้ม ถึงกับพูดไม่ออก

คนเทียบกันไม่ได้จริงๆ ทำไมเขาสองคนถึงผ่อนคลายได้ขนาดนี้

ด้านหน้า เทียนชิงหยางก็เดินมาถึงตรงกลางเขตสีส้มแล้ว

แสงสีส้มด้านล่างเท้า เหมือนปลักโคลน ทำให้เขาเดินยากมาก แรงกดดันรอบตัว ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เทียนชิงหยางเริ่มสูดลมหายใจเข้าออก ปรับสภาพร่างกายตัวเอง ค่อยๆ เดินไปด้านหน้าทีละก้าว

ตอนนี้หานหยวนหนิงตามมาทันแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาก้าวเดินเร็วกว่าเทียนชิงหยางนิดหน่อย

“ด่านนี้แข่งกันด้านพละกำลัง วิชาของตระกูลเทียน เชี่ยวชาญด้านความเร็วและทักษะ ตระกูลหานได้เปรียบด้านพละกำลังมากกว่า!”

“น่าเสียดาย วิทยายุทธของหานหยวนหนิงไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก ไม่รู้เขาใช้พลังสายเลือดแล้วหรือยัง”

“น่าจะยัง ในบรรดาลูกหลานตระกูลหาน หานหยวนหนิงเป็นคนที่มีพรสวรรค์แข็งแกร่งที่สุด ถ้าเขาใช้พลังสายเลือด แล้วยังได้แค่นี้ งั้นระดับความสามารถของคนอายุน้อยของตระกูลหาน คงน่าเป็นห่วงแล้วล่ะ”

“ถ้ายังไม่ใช้ งั้นเขากับเทียนชิงหยางคงได้แข่งกันอย่างห้าวหาญอีกครั้ง” ......

แม่ทัพบู๊สองสามคนพูดคุยเสียงดัง ฉินซางต้าตี้มองแล้วแอบพยักหน้า

ทันใดนั้น สุ่ยสือฉวน สือเฉินและคนอื่นพากันอึ้งไป

ถานไถเก๋อยิ้มแล้วพูดว่า “เทียนชิงหยาง นายฉลาดมากนะ”

ตอนนี้เทียนชิงหยางยืนอยู่ที่เขตสีเหลือง หันมายิ้มสดใสให้ถานไถเก๋อแล้วพูดว่า “แค่เล่ห์เหลี่ยมเท่านั้น!”

ลู่ฝานก็เห็นภาพนี้ เขายกยิ้มมุมปาก

“วิชาของเทียนชิงหยาง คิดไม่ถึงว่าจะมีความแข็งแกร่งอยู่ในความอ่อนโยน เปลี่ยนพลังมาเป็นของตัวเอง ตระกูลเทียนมีวิชาที่สาบสูญไปแล้ว!”

ลู่ฝานเอ่ยชม

หลู่ยินที่อยู่ข้างหลังพูดว่า “วิชาของตระกูลเทียน คือวิชาที่รวมทั้งอ่อนโยนและแข็งแกร่ง เริ่มจากวิชากาย รองลงมาคือวิชากระบี่ และค่ายกล เทียนชิงหยางมีความรู้ด้านวิชากระบี่และวิชากายมาก เรียกได้ว่าเป็นผู้สืบทอดแท้จริงของตระกูลเทียนมากเท่าที่จะมากได้แล้ว บวกกับกระบี่มังกรคำรามในมือ สามารถต่อสู้ซึ่งหน้ากับนักบู๊แดนปราณฟ้าได้เลย คุณชายลู่ ถ้านายสู้กับเขา กลัวว่าจะไม่มีโอกาสชนะเลย”

ลู่ฝานถอนหายใจพูดว่า “เฮ้อ วิทยายุทธไม่เพียงพอ แต่ฉันก็ขอไม่มากหรอก ได้อันดับดีๆ ก็พอแล้ว ถือว่าสู้หน้าพ่อแม่พี่น้องญาติมิตรที่บ้านเกิดได้แล้ว!”

หลู่ยินมองลู่ฝานอย่างดูหมิ่น แล้วพูดว่า “ไม่เอาไหน เขาว่ากันว่านักกวีไม่มีที่หนึ่ง นักบู๊ไม่มีที่สอง ทำไมคนอย่างนายไม่มีจิตวิญญาณของการต่อสู้แย่งชิงเป็นอันดับหนึ่งเลยสักนิด ดูเหมือนฉันประเมินนายสูงเกินไป!”

ลู่ฝานอมยิ้มไม่พูดอะไร หนำซ้ำยังฮัมเพลงแล้วเดินขึ้นไปต่อ

เขาเดินมาได้ 90 กว่าขั้นอย่างไม่รู้ตัว