เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1097

ลมเย็นทำให้สะพานสายรุ้งแกว่งไปมา เมฆสีสะท้อนท้องฟ้าสดใส

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าพลางชมวิวรอบตัว เหมือนไฟสวรรค์รอบๆ เป็นเพียงฟองอากาศไร้ความหมาย

เปลวไฟเป็นลูกๆ ระเบิดรอบตัวเขา เปลวไฟร่วงลงบนตัวลู่ฝาน แต่ไม่เป็นผลเลย

อย่าว่าแต่เผาไหม้เลย แม้แต่ผิวลู่ฝานก็ยังไม่แดงเลยด้วยซ้ำ

เดินผ่านท่ามกลางเปลวไฟ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ลดลงเลย

หลู่ยินหลบอยู่ด้านหลังลู่ฝาน เปลวไฟส่วนใหญ่โดนลู่ฝานต้านทานเอาไว้ทั้งหมด สะเก็ดไฟเล็กน้อยยังไม่ทันถึงหน้าหลู่ยิน จู่ๆ ก็ลอยไปทางอื่นโดยอัตโนมัติ

ลู่ฝานมองหลู่ยินอย่างละเอียด ยิ้มแล้วพูดว่า “ฝีมือไม่เลวนี่ มุกขจัดไฟหรือการหมุนห้าธาตุล่ะ”

หลู่ยินพูดอย่างได้ใจว่า “ถ้าให้นายรู้ฉันจะเล่นอะไรได้อีกล่ะ รีบเดินเถอะๆ ตามคนข้างหน้าให้ทัน ถ้าเดินหมดทั้งสะพานสายรุ้ง มีรางวัลใหญ่ด้วยนะ”

ลู่ฝานเงยหน้ามองสะพานสายรุ้ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แค่ 900 กว่าขั้นเอง ไม่แน่ฉันอาจเดินจนครบก็ได้นะ!”

หลู่ยินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อืม ฉันชื่นชมนิสัยคุยโม้ไร้ยางอายของนายจริงๆ! รีบเดินสิ นายเดินไม่เร็วเท่าคนพิการอย่างฉันเลย!”

ทั้งสองเดินพูดคุยเรื่อยเปื่อยต่อไปด้านหน้า

นักบู๊จำนวนไม่น้อยที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วงงไปหมด

คนจำนวนไม่น้อย โดนไฟที่ระเบิดอยู่ด้านหน้าขวางเอาไว้ กำลังเดินไปอย่างยากลำบาก พยายามประคองเอาไว้

เห็นลู่ฝานกับหลู่ยินยังพูดคุยยิ้มแย้ม ถึงกับพูดไม่ออก

คนเทียบกันไม่ได้จริงๆ ทำไมเขาสองคนถึงผ่อนคลายได้ขนาดนี้

ด้านหน้า เทียนชิงหยางก็เดินมาถึงตรงกลางเขตสีส้มแล้ว

แสงสีส้มด้านล่างเท้า เหมือนปลักโคลน ทำให้เขาเดินยากมาก แรงกดดันรอบตัว ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เทียนชิงหยางเริ่มสูดลมหายใจเข้าออก ปรับสภาพร่างกายตัวเอง ค่อยๆ เดินไปด้านหน้าทีละก้าว

ตอนนี้หานหยวนหนิงตามมาทันแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาก้าวเดินเร็วกว่าเทียนชิงหยางนิดหน่อย

“ด่านนี้แข่งกันด้านพละกำลัง วิชาของตระกูลเทียน เชี่ยวชาญด้านความเร็วและทักษะ ตระกูลหานได้เปรียบด้านพละกำลังมากกว่า!”

“น่าเสียดาย วิทยายุทธของหานหยวนหนิงไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก ไม่รู้เขาใช้พลังสายเลือดแล้วหรือยัง”

“น่าจะยัง ในบรรดาลูกหลานตระกูลหาน หานหยวนหนิงเป็นคนที่มีพรสวรรค์แข็งแกร่งที่สุด ถ้าเขาใช้พลังสายเลือด แล้วยังได้แค่นี้ งั้นระดับความสามารถของคนอายุน้อยของตระกูลหาน คงน่าเป็นห่วงแล้วล่ะ”

“ถ้ายังไม่ใช้ งั้นเขากับเทียนชิงหยางคงได้แข่งกันอย่างห้าวหาญอีกครั้ง” ......

แม่ทัพบู๊สองสามคนพูดคุยเสียงดัง ฉินซางต้าตี้มองแล้วแอบพยักหน้า