เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1137

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แอบพูดในใจว่าผ่านไปหนึ่งวันแล้วเหรอ

เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ! เพียงแค่หลับตาแล้วลืมตาขึ้น เวลาหนึ่งวันก็หายไปแล้ว

เดินออกจากจวน ลู่ฝานมองคนพวกนี้แล้วพูดว่า “พวกนายรอฉันทำไม”

ซุนจื้อที่เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาสองสามก้าว ปรายตามองลู่ฝานอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “นายว่าทำอะไรล่ะ ลู่ฝาน นายไม่เห็นใครอยู่ในสายตา อวดดีจองหอง มีดีอะไรถึงได้การถ่ายทอดจากเซียนบู๊ ตอนนี้ส่งสิ่งล้ำค่าของการถ่ายทอดออกมาซะดีๆ เราจะทำให้ศพนายครบ !”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ศพครบเหรอ พวกนายมาฆ่าฉันเหรอ เป็นคำสั่งของไท่จื่ออีกแล้วเหรอ”

ซุนจื้อพูดเสียงดังว่า “สำคัญหรือไงว่าจะเป็นคำสั่งของใคร นายรู้แค่ว่าหัวของนาย มีค่าทางตำแหน่งทางราชการหลายตำแหน่งก็พอ ลู่ฝาน ยังไม่ยอมจำนนอีก!”

เมื่อพูดเช่นนี้ เกราะปราณสว่างขึ้นบนตัวซุนจื้อ พละกำลังของนักบู๊แดนปราณดิน ถูกเปิดเผยออกมาอย่างชัดเจน

นักบู๊คนอื่นก็ปล่อยพลังปราณของตัวเองออกมาเช่นกัน

แย่สุดยังเป็นวิทยายุทธแดนปราณชีวิตชั้น 7-8 คนที่ขึ้นมาบนเขาวิถีบู๊ได้ จะมีคนที่อ่อนแอเหรอ ลู่ฝานกวาดตามองทุกคน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอโทษด้วย ยอมจำนนไม่ใช่สไตล์ของฉันจริงๆ ถ้าพวกนายอยากได้ ก็ลงมือเถอะ!”

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานสะบัดกระบี่หนักไร้คมในมือจนมีประกายกระบี่ออกมา จากนั้นปักลงบนพื้นทันที

ปราณชี่บนตัวพลุ่งพล่าน เกราะเกล็ดมังกรปกคลุมตัว จู่ๆ ลู่ฝานพบว่าตัวเองเข้าสู่แดนปราณดินชั้นสองอย่างไม่รู้ตัว!

ปราณชี่ถูกปล่อยออกมา บีบให้ซุนจื้อถอยหลังไปหลายก้าวทันที

รอยยิ้มบนใบหน้าลู่ฝานกว้างขึ้นอีก ดูเหมือนผู้อาวุโสหวางเหมิ่งไม่ได้ให้เขาแค่วิชา ยังถ่ายทอดวิทยายุทธให้นิดหน่อยด้วย!

ซุนจื้อเห็นปราณชี่บนตัวลู่ฝานรุนแรงดุดันขนาดนี้ เขาประหลาดใจก่อนครู่หนึ่ง จากนั้นตะโกนเสียงดังว่า “ลู่ฝาน นายได้อะไรดีๆ มาจริงด้วย แม้แต่วิทยายุทธยังเพิ่มขึ้นเยอะขนาดนี้ แต่วันนี้นายหนีความตายไม่รอดหรอก!”

ทันใดนั้น ซุนจื้อลงมือทันที กระบี่ยาวในมือกลายเป็นงูอนาคอนดาเลื้อยพุ่งเข้าไปฆ่าลู่ฝาน

ตัวของเขาเปลี่ยนแปลงมากมาย เพียงพริบตาเดียวตัวของซุนจื้อกลายเป็นเงาหลายร้อย แม้แต่งูอนาคอนดาที่เลื้อยไปมา ยังแยกออกเป็นร้อยตัว

นักบู๊คนอื่นที่อยู่ด้านหลังพุ่งเข้ามาพร้อมกัน พลังปราณสีต่างๆ สะดุดตาเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นพลังอันน่ากลัวปกคลุมลู่ฝานกับจวนของเซียนบู๊กระบี่คลั่งเอาไว้ด้วยกัน

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุด พื้นตรงที่ลู่ฝานยืนอยู่โดนระเบิดจนเรียบทันที

ลู่ฝานบีบคอซุนจื้อแล้วพูดว่า “นายมีพละกำลังแค่นี้ กล้ามาท้าประลองฉัน ไม่รู้นายไปเอาความกล้ามาจากไหน!”

นัยน์ตาซุนจื้อแฝงความตกใจกลัว เขาพูดว่า “ฉันผิดไปแล้ว คุณชายลู่ฝาน นายอย่าฆ่าฉันเลย!”

ในมือลู่ฝานมีแสงประหลาดกะพริบอยู่ พลังทั้งตัวซุนจื้อถูกเขาดูดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง บาดแผลที่โดนระเบิดบนตัวกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว แม้แต่เกราะเกล็ดมังกรก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ลู่ฝานยิ้มอย่างเรียบเฉย กล้ามเนื้อบนแขนปูดขึ้น สะบัดมือเหวี่ยงซุนจื้อออกไปไกล

ทันใดนั้นซุนจื้อหายไปที่ขอบฟ้า พร้อมกับเสียงร้องโอดครวญ

ลู่ฝานปัดมือไปมา จะเป็นหรือตาย ก็ขึ้นอยู่กับว่าซุนจื้อดวงแข็งหรือเปล่า

ลู่ฝานหันมามองนักบู๊คนอื่นแล้วพูดว่า “พวกนายจะสู้อีกไหม”

ทุกคนถอยไปด้านหลังอีกครั้ง!

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วเก็บกระบี่หนักไร้คมกลับมา จากนั้นพูดว่า “พวกหัวมังกุท้ายมังกร!”