เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1140

ลมพัดต้นไม้ปลิวไปมาอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง เต็มไปด้วยความเขียวชอุ่ม

เมื่อมาถึงที่นี่ สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาคือทะเลเมฆ ไอหมอกเต็มไปหมด

เมื่อมองไกลๆ เข้าไปในป่า เห็นบ้านหินตั้งเดี่ยวอยู่หนึ่งหลัง

ลู่ฝานมองซ้ายมองขวาอยู่รอบหนึ่ง ไม่เห็นสิ่งก่อสร้างอย่างอื่นเลย ทำได้เพียงเดินไปทางบ้านหิน

ถนนบนภูเขาขรุขระ ลู่ฝานตัดสินใจเด้งตัวขึ้นไปบนยอดไม้

เท้าย่ำก้าวยอดเมฆาฟ้า ลู่ฝานเหาะอย่างรวดเร็วอยู่บนต้นไม้มากมาย เมื่อมองลงไปจากด้านบน ลู่ฝานเห็นเรื่องน่าสนใจอย่างหนึ่ง

นั่นก็คือป่าไม้ด้านหลังภูเขา ก่อตัวกลายเป็นตัวอักษรคำว่า “จิ้ง”

อย่าบอกนะว่าต้นไม้หลังภูเขา มีคนตั้งใจปลูกมันไว้

เขาวิถีบู๊เรียกอีกอย่างว่าเขาอู่จิ้ง แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล

ไม่นานลู่ฝานมาถึงบ้านหิน

ค่อยๆ ลอยลงมาจากฟ้า ลู่ฝานมองบ้านหินด้านหน้า

เป็นบ้านที่ธรรมดามาก ด้านในมีแค่รูปปั้นหนึ่งองค์ รูปปั้นที่รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ลู่ฝานรู้สึกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ทันใดนั้น ลู่ฝานนึกออกแล้ว

นี่มันรูปปั้นของจักรพรรดิอู่ไม่ใช่เหรอ ตอนเขามาเมืองหลวง เคยเห็นที่นอกประตูอู่เซิ่ง

แม้ท่าทางไม่เหมือนกัน แต่ใบหน้าของรูปปั้นเหมือนกัน!

ลู่ฝานพึมพำว่า “จักรพรรดิอู่!”

จู่ๆ กระบี่หนักไร้คมในมือลู่ฝานสั่นอย่างแรงขึ้นมา เหมือนพยายามจะออกจากมือเขา

แม้ลู่ฝานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกรุนแรงที่ส่งมาจากกระบี่หนักไร้คม นั่นเป็นความรู้สึกโหยหาอย่างยิ่ง

ลู่ฝานปล่อยมือ กระบี่หนักไร้คมเข้าไปอยู่ในมือรูปปั้นทันที

วินาทีที่รูปปั้นกำกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ เกิดแสงสว่างขึ้นทั้งบ้านหิน ลมพัดแรงกวาดออกไปจากในบ้านหิน พัดจนแขนเสื้อลู่ฝานเกิดเสียงดังพึ่บพั่บ ถึงกับต้องหรี่ตาลงเบาๆ

เมื่อลู่ฝานเดินเข้ามาในบ้านหิน แสงในบ้านหายไป ค่ายกลก็หายไปด้วย

สายลมรุนแรงพัดกลับไป จู่ๆ ตัวของลู่ฝานกลายเป็นแสงอย่างรวดเร็ว จากนั้นหายไปจากในห้องหิน

เหมือนทุกอย่างกลับสู่ปกติ แต่รูปปั้นในห้องกลับมีกระบี่หินอยู่ในมือหนึ่งเล่ม

ไม่รู้กระบี่หนักไร้คมหายไปไหน สายลมเย็นพัดวนอยู่ในห้องหิน แอบได้ยินเสียงกรีดร้องในสายลม

ไม่มีใครรู้ว่าลู่ฝานไปไหน เหมือนแค่พริบตาเดียว ตัวเขาก็หายไปทันที

ในตำหนักไท่เหอที่พระราชวัง บนพื้นอากาศเวิ้งว้างมีแสงกะพริบไม่หยุด เหมือนต้องการจับทิศทางของลู่ฝาน

องครักษ์ในตำหนักขมวดคิ้วมองภาพนี้ ทำไมวันนี้พื้นอากาศเวิ้งว้างดูสูญเสียการควบคุม

ขณะที่องครักษ์เกราะทองกำลังจะไปรายงานเบื้องบน จู่ๆ แสงของพื้นอากาศเวิ้งว้างหายไป ไม่กะพริบอีก กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

องครักษ์เกราะทองมองหน้ากัน จากนั้นก็ยืนเฝ้าต่อ