เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1187

ลู่ฝานกินผลไม้สองผลจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นนั่งหลับตาพักสายตาอยู่อีกด้านหนึ่ง ส่วนคำพูดของเทียนชิงหยาง เขาฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา กลับเป็นเทียนชิงหยางที่โมโหจนเกือบตายเสียเอง

เรื่องบางเรื่องก็เช่นนี้ เมื่อไม่ให้ความสำคัญ ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรแล้ว

ใครยิ่งให้ความสำคัญ ก็ยิ่งปั่นป่วนจุดยืนของตัวเอง

เทียนชิงหยางโจมตีจนโจมตีไม่ได้ ด่าจนไม่รู้จะด่ายังไง ดูลู่ฝานสิ เขาหลับตาไปแล้ว

ขบฟันจนเกิดเสียงดัง จู่ๆ เทียนชิงหยางพูดว่า “ลู่ฝาน ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”

ลู่ฝานค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วพูดว่า “นายยังมีเรื่องคุยกับฉันอีกเหรอ”

เทียนชิงหยางพูดเสียงดุ “ฉันจะคุยเรื่องอู่คงหลิงกับนาย”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อู่คงหลิงเหรอ มีอะไรให้พูดอีกล่ะ”

เทียนชิงหยางดึงกระบี่มังกรคำรามออกมา ปักลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ฉันจะพนันกับนาย ถ้าฉันชนะ นายส่งอู่คงหลิงมา”

ลู่ฝานมองเทียนชิงหยางด้วยสีหน้าประหลาด จู่ๆ เขาหัวเราะออกมา

“เทียนชิงหยาง นายเป็นคนตระกูลเทียนจริงเหรอ ทำไมฉันรู้สึกว่านายยังสู้คนธรรมดาทั่วไปไม่ได้เลย เอาคนมาพนันได้ด้วยเหรอ”

เทียนชิงหยางแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “ทำไมจะพนันไม่ได้ล่ะ คนที่ต้องส่งลูกส่งเมียให้คนอื่นมีอยู่ถมไป อยู่ที่ว่านายจะยอมพนันหรือเปล่า ลู่ฝาน นายไม่มีความสามารถหรือเปล่า!”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันมีความสามารถหรือเปล่า มีเพียงผู้หญิงเท่านั้นที่รู้ เทียนชิงหยาง การพนันแบบนี้ฉันไม่พนันกับนายหรอก อย่าว่าแต่ฉันตัดสินใจเรื่องของอู่คงหลิงไม่ได้เลย ถึงฉันตัดสินใจได้ ฉันก็ไม่พนันแบบนี้กับนายหรอก นี่สิถึงเรียกว่าปัญญาอ่อน!”

เทียนชิงหยางตบโต๊ะจนกลายเป็นผุยผง กระบี่ยาวชี้อยู่ที่คอลู่ฝาน

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย ไม่กลัวเลยสักนิด