เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 119

จิตวิญญาณการต่อสู้พลุ่งพล่าน อาวุธออกจากฝัก

ลู่ฝานดึงกระบี่หนักออกมาจากข้างหลัง วางลงบนพื้นเบาๆ

อี้ไป๋ดึงกระบี่เล่มหนึ่ง ออกมาจากข้างหลัง ตัวกระบี่เป็นสีเงินแวววาว

คนรอบๆ เว้นระยะห่าง ให้ทั้งสองคน หานเฟิงตะโกนเสียงดัง “ศิษย์น้องลู่ฝาน ไม่ต้องไว้หน้าเขา ซัดไปซึ่งหน้าเลย ไอ้หนุ่มน้อยกลัวการโดนซัดหน้าที่สุด”

สีหน้าอี้ไป๋อึมครึม เหลือบมองหานเฟิง

หานเฟิงทำเหมือนไม่เห็น ตะโกนต่อไป

ตอนนี้ลู่ฝานปล่อยปราณชี่ของตัวเองออกมา

ปราณชี่ที่รุนแรงและรวมตัวกัน เหมือนเปลวเพลิงลุกโชน ทำให้ศิษย์คณะนานาตกใจ

“พลังปราณของเขาแปลกมาก เหมือนเปลวเพลิงเลย”

“หึ กลัวว่าจะไม่ได้มาจากการฝึกฝนที่ซื่อตรงน่ะสิ”

“ทำไมพลังปราณของเขา ดูเหมือนพลังชี่ของผู้ฝึกชี่เลยล่ะ”

.....

นักเรียนเก่าที่ไม่เคยดูการต่อสู้ของนักเรียนใหม่ พากันถกเถียงเรื่องพลังปราณของลู่ฝาน

อี้ไป๋หัวเราะเย็นชา ไม่ว่าจะเป็นพลังปราณอะไร วิทยายุทธคือพื้นฐาน ดูระดับการก่อตัวของพลังปราณนี้ แค่แดนปราณในชั้นสาม ธรรมดาๆ เท่านั้น

วิทยายุทธเช่นนี้ ไม่สามารถข่มขู่อะไรเขาได้ ถึงขนาดที่เขาคงไม่ต้องใช้กระบี่เล่มที่สองเลยล่ะ

อี้ไป๋ปล่อยพลังปราณออกมาทันที

พลังปราณอันแข็งแกร่ง เหมือนของแข็ง วิทยายุทธต้องมีแดนปราณในชั้นเก้าแน่นอน

หานเฟิงขมวดคิ้วเบาๆ ไม่ได้เจออี้ไป๋นาน วิทยายุทธเพิ่มขึ้นหนึ่งขั้นอีกแล้ว

แดนปราณในชั้นเก้า วิทยายุทธเช่นนี้ แค่ก้าวหน้าอีกขั้นหนึ่ง สามารถยื่นเป็นครูที่ปรึกษาของสถาบันสอนวิชาบู๊ได้แล้ว ศิษย์น้องลู่ฝานจะสู้ได้ไหม หานเฟิงมีความสงสัยมากมายในใจ

“ลงมือเถอะ ไม่งั้นอีกเดี๋ยว นายจะไม่มีโอกาสแล้ว”

อี้ไป๋พูดอย่างเย็นชา

เขาไม่ได้ดูถูกคู่ต่อสู้ แต่เผชิญกับคนที่มีวิทยายุทธต่ำกว่าเขาหกขั้น อี้ไป๋ไม่สามารถโจมตีก่อนได้จริงๆ นั่นจะทำให้ชื่อเสียงยอดฝีมือของเขาเสียหาย

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ในเมื่ออีกฝ่ายให้เขาลงมือก่อน งั้นเขาลงมือเลยละกัน

ลู่ฝานถือกระบี่หนัก ก้าวไปบนพื้น จนมาถึงหน้าอี้ไป๋

สะบัดกระบี่ออกไป!

ฟันกระบี่ลงไปแบบธรรมดาทั่วไป ปราณชี่บนตัวไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

แต่วินาทีต่อมา เขาเห็นว่ากระบี่ของลู่ฝาน ยังตามมาโจมตีเขา แต่การฟาดฟันเมื่อกี้ กลายเป็นตัวกระบี่ กวาดไปทั่ว

เสียงดังอึกทึก กระบี่หนัก เหมือนกับประตูบานใหญ่ กระแทกเข้ากับตัวอี้ไป๋

พลังไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่พลังเป็นกลุ่มเป็นก้อนมาก พุ่งเข้าไปในตัวเขาทันที

จากนั้นระเบิดออกมา

อี้ไป๋สั่นไปทั้งตัว โดนกระบี่หนักกระแทกจนกระเด็นไปสามฟุต

พยายามบิดตัวกลางอากาศ กระบี่ยาวปักลงไปในดิน อี้ไป๋คุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น เลือดไหลออกมาจากมุมปาก

ทุกคนพากันอ้าปากค้าง เหตุการณ์นี้ ไม่เหมือนกับที่พวกเขาจินตนาการไว้

หานเฟิงพูดเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่สาม ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม ศิษย์น้องลู่ฝานกำลังได้เปรียบอี้ไป๋ กระบวนท่าของเขา ดูเหมือนธรรมดามาก ทำไมถึงทำให้ผมรู้สึก......อธิบายไม่ถูก”

ศิษย์พี่รองพยักหน้าพูดว่า “ใช่ กระบวนท่าของเขา ไม่มีอะไรนอกจากการฟันและเหวี่ยง แต่ทำให้คนไม่สามารถหลบได้ และรู้สึกมีพลังกดดัน ไม่สามารถต้านทานได้ พวกนายสังเกตหรือเปล่า ทุกครั้งที่อี้ไป๋เคลื่อนไหว ศิษย์น้องลู่ฝานจะเปลี่ยนกระบวนท่าทันที กระบวนท่าเต็มเปี่ยมเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเดิมทีเขาจะทำแบบนี้ แปลกมาก อย่าบอกนะว่านี่คือสิ่งที่ศิษย์น้องลู่ฝานฝึกออกมา”

หานเฟิงหัวเราะขึ้นมา แล้วพูดว่า “ไม่ต้องไปสนใจเขา กลับไปค่อยถามศิษย์น้องลู่ฝาน ก็รู้แล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน อย่าโจมตีหน้าอก โจมตีหน้า โจมตีหน้า!”

หานเฟิงตะโกนขึ้นมาอีก ลู่ฝานหันมายิ้มบางๆ ให้หานเฟิง

ศิษย์คณะนานาคนอื่น มองศิษย์พี่อี้ไป๋เขม็ง พวกเขาสงสัยว่า ก่อนหน้าที่ศิษย์พี่อี้ไป๋มา เขาบาดเจ็บสาหัสหรือเปล่า ทำไมดูเหมือนไม่แข็งแกร่งเลย

อี้ไป๋ปาดเลือดตรงมุมปาก แอบพูดในใจว่า ประมาทแล้ว ถึงไอ้เด็กนี่พลังปราณอ่อนแอ แต่พละกำลังน่าตกใจมาก อีกทั้งวิชากระบี่นั่น มีความแปลกประหลาดเล็กน้อย ดูเหมือนจะชะล่าใจไม่ได้เลย