เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1203

ลู่ฝานครุ่นคิดไม่ได้ตอบ

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ในประเทศอู่อาน ยังไม่มีใครกล้าปฏิเสธคำขอของฉัน ลู่ฝาน นายคงไม่ได้อยากเป็นคนแรกใช่ไหม!”

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “ถ้าฝ่าบาทไม่พูด ฉันก็จะทำอย่างนี้อยู่แล้ว ตอนนี้ฝ่าบาทพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าต่อไปฉันจะทำเรื่องอะไร ล้วนเกิดการเปลี่ยนแปลง ฉันทำ!”

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ต้องแบบนี้สิ นายช่วยฉัน ฉันจะปกป้องครอบครัวนายให้ปลอดภัยอยู่เย็นเป็นสุข ต่อไปมาที่พระราชสำนักก็เหมือนกัน! แต่ตอนนั้นฉันคงไม่พูดโจ่งแจ้งเหมือนวันนี้”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “พระราชสำนักเหรอ”

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “ใช่ พระราชสำนัก จากวิทยายุทธของนาย ต่อไปเป็นขุนพลบู๊ ไม่ใช่ปัญหาเลย แย่สุดก็ยังเป็นหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาได้”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ฝ่าบาท ฉันไม่มีความคิดเข้าพระราชสำนัก”

เหมือนฉินซางต้าตี้ไม่ตกใจสักนิด เขาพูดอย่างสุขุมว่า “ทำไมล่ะ”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันยินดีฝึกแค่บู๊เท่านั้น”

ฉินซางต้าตี้ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว เด็กบ้าบู๊อีกแล้ว! หวังว่าต่อไปตอนนายกลายเป็นผู้แข็งแกร่ง อย่าลืมว่ามาจากประเทศอู่อานก็พอแล้ว”

ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ลืมแน่นอน บ้านของฉันคือประเทศอู่อาน!”

ฉินซางต้าตี้หัวเราะเหอะๆ จู่ๆ เขาสะบัดมือโยนของให้ลู่ฝานชิ้นหนึ่ง

มันเป็นหยกระยิบระยับ ด้านบนเต็มไปด้วยอักษรยันต์ที่ลู่ฝานอ่านไม่ออก

ฉินซางต้าตี้ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เก็บมันไว้ ตอนนี้นายต้องป้องกันการโจมตีทั้งในที่ลับและที่แจ้งไม่น้อย มีมันอยู่ ในเมืองหลวงไม่มีใครฆ่านายได้”