เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1239

เขาหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ดีจริงๆ ฉันท่องอยู่ในประเทศอู่อานมาหลายปี ในที่สุดก็เจอคนที่เรียกได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ของฉันแล้ว ลู่ฝาน มีนายอยู่ฉันไม่เหงาแล้ว!”

ลู่ฝานอ้าปากค้าง ทำไมฟังคำพูดของเฟิงเสี่ยวชี่แล้วรู้สึกแปลกๆ

ลู่ฝานตอบกลับเสียงดังว่า “คนที่เรียกได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ของนายมีตั้งเยอะแยะ! นักบู๊แดนปราณฟ้าสักคนในเมืองหลวง นายก็ยังสู้ไม่ได้”

เฟิงเสี่ยวชี่พูดเสียงดังว่า “พวกนักบู๊ที่ต้องใช้เวลา 40-50 ปี จนเกือบร้อยปี ถึงจะฝึกถึงแดนปราณฟ้า มีคุณสมบัติอะไรมาเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน รอให้ฉันฝึกอีกสักหลายสิบปี ต้องเห็นพวกเขาเป็นแค่พวกกระจอก ฉันเป็นคนที่ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องกลายเป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้า!”

เสียงเฟิงเสี่ยวชี่ดังสนั่น

ไอ้อ้วนตง ไอ้หลิวและคนอื่นหัวเราะเบาๆ

“มีความห้าวหาญ!”

“เป็นเด็กที่บ้าบู๊”

“ถ้าคนแบบนี้มีชีวิตอยู่ได้นานหน่อย มีโอกาสเป็นเซียนบู๊ได้อยู่นะ ส่วนขุนพลังสุดเหนือฟ้า เขายังจำเป็นต้องทำความเข้าใจ”

พวกไอ้หลิวหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น

ไอ้อ้วนตงส่ายหน้าพูดว่า “เข้าสู่เซียนบู๊ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ คนหัวดื้อจะเข้าสู่เซียนบู๊จำเป็นต้องทุ่มเทอย่างยิ่ง ตอนนั้นศิษย์น้องของฉันเกือบตายอยู่ที่ด่านนี้ ฉันว่าเขาก็ทุลักทุเลพอควร”

แม้ไอ้อ้วนตงพูดแบบนี้ ทว่าก็ยังเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างชัดเจน

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ที่นายพูดก็มีเหตุผล!”

เฟิงเสี่ยวชี่ใช้กระบี่ชี้หน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “มีแค่นายที่อายุน้อยและพรสวรรค์น่าทึ่งเหมือนฉัน ลู่ฝาน ให้ฉันได้เห็นฝีมือที่แข็งแกร่งสุดของนายหน่อยสิ แต่ถ้านายเป็นได้แค่นี้ ยังไงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันอยู่ดี!”

เฟิงเสี่ยวชี่เพิ่งพูดจบ ผู้ชมหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “คุยโวโอ้อวด!”