เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1266

หานอู๋ซวงพูดว่า “แต่คนอื่นไม่ได้คิดเช่นนี้ ตอนนี้คนทั้งเมืองหลวงเข้าใจว่านายเป็นลูกเขยของตระกูลถานไถไปแล้ว นี่มันอะไรกัน นายไม่คิดดูหน่อยเหรอ สร้างสัมพันธ์เล็กน้อยกับคนในตระกูลหาน แล้วก็สร้างเรื่องออกมานิดหน่อย ถ้านายเป็นลูกเขยตระกูลหาน เรียกว่าลึกซึ้งแล้วยิ่งลึกซึ้งขึ้นไป ถูกจังหวะและเป็นขั้นตอน!”

หานอู๋ซวงฉีกยิ้ม รอยยิ้มเหมือนตอนที่ศิษย์พี่หานเฟิงไร้ยางอายไม่มีผิด

เป็นพ่อลูกกันจริงๆ ในที่สุดลู่ฝานก็รู้ว่าศิษย์พี่หานเฟิงได้ความไร้ยางอายมาจากไหน

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ช่างเถอะ ลุง ฉันมีคนที่ชอบแล้ว ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนี้แล้ว ฉันยังหนุ่มขนาดนี้ จะบังคับให้รีบแต่งงานไปทำไม”

หานอู๋ซวงยิ้มแล้วพูดว่า “คนที่ชอบเหรอ จริงหรือเปล่า ไหนบอกชื่อมาหน่อยสิ”

ลู่ฝานพูดอย่างไม่ลังเลว่า “หลิงเหยาสถาบันสอนวิชาบู๊ หลิงเหยาคณะสงบใจ”

พูดจบ มีเงาคนแวบขึ้นมาในใจลู่ฝาน นั่นคือเงาของอู่คงหลิง

แต่ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไรออกมา เขากับอู่คงหลิงคงเป็นไปไม่ได้

หานอู๋ซวงหัวเราะชอบใจเข้าไปใหญ่ จู่ๆ เขาพูดเสียงดังว่า “ได้ยินแล้วใช่ไหมคุณหลิงเหยา ผู้ชายของเธอไม่ได้เปลี่ยนใจ”

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงดังว่า “ลุงตะโกนคุยกับใคร!”

เมื่อพูดจบ เงาคนปรากฏขึ้นในห้อง

ลู่ฝานตกใจจนลุกขึ้นยืน หานอู๋ซวงรีบใช้โอกาสนี้สลับตัวหมากรุก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ศิษย์พี่หานเฟิง ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ฉู่เทียน ศิษย์พี่ฉู่สิง หลิงเหยา มากันได้ยังไง!”

ศิษย์พี่ใหญ่ลูบท้องแล้วหัวเราะ

ฉู่เทียนตบไหล่หานเฟิงแล้วพูดว่า “มากับเขา เพิ่งถึงเลย ศิษย์น้องลู่ฝาน นายมีชื่อเสียงในเมืองหลวงมากเลยนะ!”

“ไปๆๆๆ!”

ทุกคนหัวเราะเสียงดัง แล้วรีบเดินออกไปข้างนอก

นี่เป็นวันที่ลู่ฝานมีความสุขที่สุดหลังจากมาถึงเมืองหลวง

ตอนนี้หลิงเหยายังกอดลู่ฝานแน่น เธอพูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน ได้ยินว่าคนที่นายชอบคือฉัน ฉันดีใจมากเลย!”

ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า “เธอมาเมืองหลวง ฉันดีใจยิ่งกว่า”

หลิงเหยาเอาหัวมุดเข้าไปในอกลู่ฝาน ตัวแทบจะติดกับลู่ฝานอยู่แล้ว

ลู่ฝานกอดเธอ ราวกับกอดโลกทั้งใบเอาไว้!