เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 127

ในหม้อไฟบุ๋น ยาข้นหนืดกำลังก่อตัวเป็นเม็ดๆ

เปลวไฟที่เหมือนกับลูกไฟ กำลังลุกโชนอยู่ในหม้อไฟบุ๋น ช่วยให้ยาค่อยๆ กลายเป็นรูปร่าง

กลิ่นยาค่อยๆ หายไป ยาสีใสถูกกลั่นออกมา

ลู่ฝานลืมตา รู้สึกพอประมาณแล้ว ใช้ฝ่ามือซ้าย ตบลงไปเบาๆ บนหม้อไฟบุ๋น

“ออกมา!”

ทันใดนั้น ยาทั้งหมดเด้งออกมาจากหม้อไฟบุ๋น

เขายืนมือไปกวาด ยาหลายสิบเม็ด อยู่ในมือลู่ฝาน เขารีบเอาขวดกระเบื้องเคลือบออกมา ใส่ยาเข้าไปทีละเม็ด ขวดมีแสงสีขาวแวววาวสว่างขึ้นมา

ลู่ฝานเก็บหม้อไฟบุ๋น จากนั้นแบมือ ในมือเหลือยาขนาดเท่าหยดน้ำอยู่หนึ่งเม็ด

เพราะยาสมุนไพรธรรมดาเกินไป ทำให้ยาเม็ดเล็กขนาดนี้ แต่โชคดีที่จำนวนยาไม่น้อย เพียงพอให้ลู่ฝานใช้แล้ว

ลู่ฝานเอายาใส่เข้าไปในปาก

ฤทธิ์ยาทำงานในร่างกาย ลู่ฝานหลับตาลง สัมผัสการทำงานของฤทธิ์ยาในร่างกาย

ทันใดนั้น ลู่ฝานยกยิ้มมุมปาก

ประสิทธิภาพของยาจิตนิ่งเม็ดนี้ นับว่าไม่เลวจริงๆ เขารู้สึกว่าความอ่อนล้าในร่างกาย หายไปในพริบตา ขนาดสมองยังรู้สึกปลอดโปร่ง ความเจ็บปวดหายไปจนหมด

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ แค่มีประสิทธิภาพ ลู่ฝานก็กล้าสู้กับเพลงเต๋าหนึ่งเดียวต่อไป

มีการช่วยเหลือจากยาจิตนิ่งหลายสิบเม็ดนี้ ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสทำได้ถึงสามพันครั้ง

ลู่ฝานยิ้มแล้วมองกระดาษตรงหน้า เขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

“เอ๊ะ”

จู่ๆ ลู่ฝานได้ยินเสียงลมข้างหู

เสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตรงสุดสายตา ลู่ฝานเห็นเงาคนวิ่งมาจากทางเดินภูเขา

ความเร็วของการเคลื่อนไหวร่างกาย เหมือนสายลมพัดผ่านหุบเขา

แสงสีเขียวไหลวนอยู่ข้างตัวทั้งสองคน เห็นได้ชัดว่าสองคนนี้ ไม่ใช่นักบู๊

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ เหาะเหินด้วยธาตุทั้งห้า เป็นผู้ฝึกชี่ทั้งสองคน

โดนดึงดูดจากการกลั่นยาของเขาเมื่อกี้เหรอ นี่มันวุ่นวายเล็กน้อยแล้วล่ะ