เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1272

เสอหลิงพูดพลางเดินเข้าไปหาลู่ฝาน เสอหลิงเร่งฝีเท้าเดินมาตรงหน้าลู่ฝาน ก้มลงมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ว่าไง กล้าไหม”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ทำไมล่ะ”

เสอหลิงแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่มีสาเหตุ ฉันแค่อยากฆ่านายเท่านั้น! ถ้านายไม่ตกลง ฉันจะฆ่าคนรักของนายที่ชื่อหลิงเหยาก่อน จากนั้นฆ่ายายของเธอ แล้วก็ฆ่าศิษย์พี่ของนาย นายคิดว่าฉันทำได้ไหม”

สีหน้าลู่ฝานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เสียงเขาเย็นชาลง

“นายเป็นใครกันแน่”

เสอหลิงค่อยๆ ยื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว วาดลงบนอกตัวเอง เหมือนกำลังวาดรอยแผลจากกระบี่ ขยับปากส่งเสียงเบาๆ ว่า “เพื่อนเก่าเมืองหยุนไห่!”

ประกายนัยน์ตาลู่ฝานเริ่มวูบไหว เขานึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นได้ คนที่ไม่มีทางปรากฏตัวที่นี่ได้!

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเสอหลิง

บทสนทนาของทั้งสองคน เผยแพร่ผ่านทางม่านน้ำสรวงสวรรค์และบนท้องฟ้า

มีเพียงการส่งเสียงครั้งสุดท้ายของเสอหลิง ที่คนอื่นไม่รู้ว่าคืออะไร จู่ๆ ผู้คนพากันพูดคุยขึ้นมา

ลู่ฝานกำหมัดแน่น เงยหน้ามองเสอหลิงแล้วพูดว่า “นายอยากตาย ฉันจะสนองให้!”

เสอหลิงชี้ไปที่หัวใจของลู่ฝานแล้วพูดว่า “คนที่ตายคือนายต่างหาก!”

เมื่อพูดจบ เสอหลิงเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา

จู่ๆ ลู่ฝานกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนอีกครั้ง บนที่นั่งผู้ชม ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นมองหลิงเหยาแล้วถามว่า “เขารู้จักเธอได้ยังไง”

หลิงเหยาพึมพำว่า “เขารู้จักยายด้วย เป็นไปได้ยังไง เขาเป็นใครกันแน่!”

หานเฟิงชี้ตัวเองแล้วพูดว่า “เขาพูดว่าศิษย์พี่ของศิษย์น้องลู่ฝาน คงไม่ใช่ฉันใช่ไหม ฉันสู้ไอ้โรคจิตนี่ไม่ได้หรอกนะ!”

หานอู๋ซวงถลึงตาใส่หานเฟิงแล้วพูดว่า “ดูท่าทางไม่เอาไหนของนายสิ เสอหลิงไม่น่าจะอยู่ถึงคืนนี้ ตระกูลหลู่ต้องจัดการเขาแน่ๆ”