เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1334

ลู่ฝานรับป้ายนั้นมาดู โดยเขาเองก็เคยได้รับป้ายผู้อาวุโสเจดีย์ยาเหมือนกัน จึงมองออกได้อย่างแน่นอน ซึ่งป้ายในมือของชายผู้นี้ีน่าจะเป็นของจริง

“ผู้อาวุโสเจดีย์ยา? นายอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่า ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

ลู่ฝานคืนป้ายกลับให้จ้าวหมิงหยู่ และสอบถามขึ้น

จ้าวหมิงหยู่ยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายศีรษะและพูดขึ้นว่า: “ผู้อาวุโสลู่ ท่านอย่าได้ถามฉันเลย ฉันเองก็ไม่รู้ หน้าที่ของฉันคือนำป้ายมามอบให้กับท่าน จากนั้นก็รีบกลับไป”

ลู่ฝานโมโหขึ้นมาทันที และพูดว่า: “แล้วนายจะวิ่งหนีทำไม”

จ้าวหมิงหยู่พูดขึ้นอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมว่า: “ก็ท่านไล่ตามมาแล้วฉันจะไม่วิ่งหนีได้ยังไงล่ะ! ”

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า: “นายวิ่งหนีแล้วจะไม่ให้ฉันไล่ตามได้ยังไงล่ะ? ”

ทั้งสองคนจ้องมองสบตากันไปมา ทันใดนั้น ก็หัวเราะขึ้น

จ้าวหมิงหยู่กุมไปที่หน้าอกและลุกยืนขึ้น แล้วพูดว่า: “ผู้อาวุโสลู่ เรื่องราวมันเป็นมาอย่างไรนั้น ฉันเองก็ไม่รู้ หากท่านต้องการที่จะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ฉันแนะนำให้ท่านไปที่เจดีย์ยาด้วยตนเองสักรอบ”

ลู่ฝานมองไปที่ป้ายในมือ พยักหน้าและพูดว่า: “ใครเป็นคนสั่งให้นายมา นายคงจะรู้นะ”

จ้าวหมิงหยู่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย คำนับและพูดว่า: “ผู้อาวุโสลู่ ท่านไปสอบถามเอาเองจะดีกว่า”

ลู่ฝานพยักหน้า และพูดว่า: “ตกลง พวกเราไปเจดีย์ยากันตอนนี้เลย! ”

ทั้งสองคนพูดจบ ก็รีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

มองดูจนกระทั่งเงาร่างของลู่ฝานสูญหายไป ภายในคฤหาสน์ ชายชราอ้วนก็พาภรรยาและลูกออกมา แล้วจ้องมองไปยังทิศทางที่ทั้งสองคนเดินจากไป และพูดขึ้นว่า: “คนเมื่อครู่นั้น เหมือนจะเป็นลู่ฝานเลย ภรรยา คุณเห็นกระบี่ใหญ่นั้นไหม”

ภรรยาที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า: “ถือกระบี่ใหญ่ก็เป็นลู่ฝานแล้วอย่างนั้นเหรอ ช่วงเวลานี้ บนท้องถนนมีนักบู๊ที่ถือกระบี่หนัก เลียนแบบลู่ฝานมากมายเต็มไปหมด รีบนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะนับเงินดูหน่อยว่าเขาให้มาเท่าไรกัน”

ชายชราอ้วนมองไปยังกำแพงบ้านที่พังทลายลงมาด้วยความสงสัย และพูดพึมพำว่า: “นักบู๊ทั่วไป จะมีพลังทำลายที่รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ? ” ......

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่ฝานและจ้าวหมิงหยู่ก็มาถึงเจดีย์ยา

แม้ว่าจะเป็นช่วงกลางคืน แต่ภายในเจดีย์ยาก็คงสว่างไสวราวกับเป็นช่วงกลางวัน ผู้ฝึกชี่ก็ยังคงไปมากันอย่างต่อเนื่อง ไม่แตกต่างอะไรกับช่วงกลางวันเลย

ผู้ฝึกชี่เหล่านี้มองเห็นลู่ฝานเดินเข้ามา ก็หันจ้องมองไปที่ใบหน้าของลู่ฝานกันมากขึ้น เหมือนจะกำลังยืนยันว่า คนที่ยู่ด้านหน้านี้ จะใช่ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา ที่ในช่วงนี้เป็นที่เลื่องลือไปทั่วเมืองหลวงนั้นหรือไม่!

ลู่ฝานเองกลับไม่พบเห็นคนที่คุ้นเคย มองไปโดยรอบแล้ว จึงถามขึ้นว่า: “ผู้ดูแลจ้าว ฉันจะไปถามใครล่ะ? ”

จ้าวหมิงหยู่ตอบว่า: “บนชั้นที่เก้าสิบเจ็ดของเจดีย์ยา”

ลู่ฝานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดว่า: “นายแน่ใจเหรอ? ”

จ้าวหมิงหยู่ตอบว่า: “ยืนยัน”

ลู่ฝานพยักหน้า แล้วหยิบยาเม็ดขวดหนึ่งออกมามอบให้กับจ้าวหมิงหยู่และพูดขึ้นว่า: “ต้องขอโทษด้วย ผู้ดูแลจ้าว ที่วันนี้ฉันใช้กระบี่แทงนาย! ”

จ้าวหมิงหยู่ยิ้มพร้อมกับรับขวดยามาเก็บไว้ จากนั้นก็มองดูลู่ฝานเดินขึ้นไปบนเจดีย์ยา

“คุณชายลู่ฝาน เจอกันอีกแล้ว! ”

คิ้วทรงสี่เหลี่ยม ดวงตาประกายวาวดุจดั่งดวงดาว ท่วงท่าองอาจสง่างาม

ลู่ฝานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พลันอุทานขึ้นว่า: “อริยปราชญ์ดวงดาว! ”

ชายวัยกลางคนพยักหน้าและพูดว่า: “เป็นเรื่องยากทีเดียวที่คุณชายลู่ฝานยังจดจำชื่อของฉันได้ เชิญ คุณชายลู่ฝาน ฉันรออยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว”

ลู่ฝานพูดขึ้นอย่างตกใจว่า: “รอต้อนรับฉัน? ทำไมกัน? ท่านรู้ว่าฉันจะมาที่นี่เหรอ? ทำไมต้องรอต้อนรับฉันด้วย? ”

ลู่ฝานถามคำถามออกมาเป็นขบวน อริยปราชญ์ดวงดาวกลับไม่มีท่าทางที่จะตอบกลับแต่อย่างใด

หลีกตัวออกเล็กน้อย เพื่อให้ลู่ฝานเดินเข้ามาด้านใน โดยสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าของเขานั้น ก็คือแถบแผ่นหินเขียว ที่ทอดยาวไปสู่ระยะไกล

โดยบริเวณรอบข้างของแผ่นหินเขียว ก็มีหลายเงาร่างล่องลอยอยู่ และมองไปที่ลู่ฝานอย่างยิ้มแย้ม

ลู่ฝานกวาดตามองดู ก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายลมหายใจที่ลี้ลับจากร่างของพวกเขา ที่เหมือนกันกับอริยปราชญ์ดวงดาว พวกคนเหล่านี้ เกรว่าคงจะเป็นเหมือนกับอริยปราชญ์ดวงดาว คือผู้ฝึกชี่ชั้นยอดที่อยู่ภายในเจดีย์ยาแห่งนี้ เป็นอริยปราชญ์ที่ควบคุมดูแลฟ้าดิน!

ลู่ฝานสูดลมหายใจลึก แล้วมองไปยังปลายทางของแผ่นหินเขียวนั้น ที่นั่นก็มีเงาร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมา

ทันใดนั้น ลู่ฝานก็ตกใจ และพูดพึมพำว่า: “อาจารย์! อาจารย์หวูเฉิน! ”

หวูเฉินค่อย ๆ เดินขึ้นมาด้านหน้า และกางแขนสองข้างโอบกอดลู่ฝานพร้อมกับพูดว่า: “ลู่ฝาน ลูกศิษย์ที่รักของฉัน ฉันรู้ว่า ด้วยนิสัยที่อยากรู้อยากเห็นของนาย นายจะต้องมาที่นี่แน่นอน ไม่พบเจอกันตั้งนานเลย! ”