เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1399

ผ่านไปสามวัน อุโมงค์ข้ามมิติไกลๆ เริ่มมีแสงสว่าง

อยู่กับความมืดในอุโมงค์ข้ามมิติมาสิบกว่าวัน ในที่สุดก็เห็นแสงสว่างสักที ขนาดคนสุขุมอย่างลู่ฝาน ยังอดมีรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้

เห็นด้วยตาเปล่าว่านั่นเป็นมวลแสงห้าสี

ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลู่ฝานและคนอื่นเห็นว่ามวลแสงห้าสีนี้คือพลังฟ้าดินที่เคลื่อนไหวอยู่ในอุโมงค์ข้ามมิติ

แต่พลังฟ้าดินที่นี่ไม่เหมือนประเทศอู่อาน ที่รวมตัวเป็นอุโมงค์มิติและเคลื่อนตัวไหลไป

มวลแสงห้าสีขนาดใหญ่ไร้ที่สิ้นสุดไกลๆ ลอยนิ่งอยู่ตรงนั้น

ธิดาเทพเห็นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ใกล้ถึงแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วถามว่า “คิดไม่ถึงว่าพลังฟ้าดินของพวกเขาจะไม่เคลื่อนไหว”

ธิดาเทพตอบว่า “ใช่ พลังฟ้าดินของประเทศเป่ยเสินของเราก็ไม่เคลื่อนไหวเหมือนกัน พอพูดขึ้นมาเหมือนในใต้หล้านี้ มีแค่พลังฟ้าดินของประเทศอู่อานที่เคลื่อนไหว ไม่รู้คือกฎเกณฑ์อะไร”

ลู่ฝานไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน เขาจับมือหลิงเหยาแล้วมองมวลแสงห้าสีที่ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งวัน แสงห้าสีส่องมายังใบหน้าพวกลู่ฝาน

มองไกลๆ ดูยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก เมื่อเข้ามาใกล้พลังฟ้าดินเหล่านี้ เหมือนคูน้ำปิดกั้นโลก

ลู่ฝานเบิกตาโตมองพลังฟ้าดินที่รุนแรงสุดขีด เหมือนรวมตัวเป็นกำแพงธรรมชาติ ปิดกั้นพวกเขาเอาไว้ด้านนอก

ธิดาเทพยิ้มแล้วพูดว่า “ประเทศเป่ยเสินของเรามีบารมีมาก ถ้าพวกเขากล้าเมินใส่ฉัน รอฉันเอาเรื่องนี้กลับไปแจ้งหอเทวาลัย เอาเซียนบู๊สักสองคนมาหาเรื่องพวกเขา พวกเขาก็รับไม่ไหวแล้ว”

พูดจบ ธิดาเทพหันไปพูดกับลู่ฝานต่อ “ไม่ใช่ทุกประเทศที่มีเซียนบู๊บัญชาการ อย่างเช่นประเทศหลิง พื้นที่คงไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของประเทศอู่อานเลยมั้ง เซียนบู๊คงน้อยจนนับนิ้วได้เลย!”

ลู่ฝานถามอย่างไม่เข้าใจ “เธอเคยมาประเทศหลิงเหรอ เหมือนเธอรู้จักประเทศนี้ดีมาก”

ธิดาเทพยิ้มแล้วตอบว่า “เพราะก่อนมาฉันทำการบ้านเป็นอย่างดี ประเทศทั้งใต้หล้านี้ ฉันพูดได้ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าเป็นรอบๆ ประเทศเป่ยเสินของเรา ฉันพูดได้ 100 เปอร์เซ็นต์”

ลู่ฝานมองธิดาเทพด้วยแววตาเลื่อมใส ความรู้แบบนี้เขาหาไม่ได้ในตระกูลหลู่ ดูเหมือนต่อไปต้องให้ธิดาเทพแนะนำเยอะๆ แล้ว

ลู่ฝานไม่เคยคิดว่าการขอคำแนะนำจากคนที่แพ้ตัวเองเป็นเรื่องน่าอับอาย คนอื่นมีความรู้ เข้าใจอะไรมากมาย ก็ต้องถามจากคนอื่นเยอะๆ