เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 14

"ไอ้น้องชายขยะ ปีนี้นายเตรียมที่จะขายหน้าอย่างไรเหรอ?"

ในขณะที่มีความสุข เสียงที่น่ารำคาญของลู่หมิง และเสียงหัวเราะเยาะของพวกลู่เทียนกังก็ดังมาจากด้านหลัง

ลู่ฝานไม่สนใจที่จะหันไปมอง และยังคงดูการแสดงต่อไป

ลู่เทียนกังตบไหล่ของลู่ฝาน และพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ในคืนนี้ นายเตรียมตัวที่จะถูกฉันทุบตีอย่างแรงได้เลย"

ลู่ฝานเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองที่ลู่เทียนกัง และพูดอย่างสงบว่า "รอคอยอยู่เสมอ"

"เยาะ อวดดียิ่งนัก โอเค ช่วงค่ำคืนนี้ฉันจะคอยดูว่านายจะคุกเข่าขอความเมตตาจากฉันอย่างไรบ้าง"

หลังจากพูดแล้ว ลู่เทียนกังก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว และคนที่อยู่ข้างๆ เขาต่างก็ซุบซิบ และพูดคุยดูถูกลู่ฝาน

ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไร และนั่งอยู่อย่างเงียบๆ

คุกเข่าขอความเมตตางั้นเหรอ? แต่ก่อนเขาก็ไม่เคยทำอยู่แล้ว และตอนนี้ก็ยิ่งจะเป็นไปไม่ได้เลย

ลู่ฝานวางแก้วเหล้าลงอย่างเบาๆ ในดวงตาของลู่ฝานเป็นประกายแสง

ช่วงค่ำคืน กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้

ตระกูลลู่ที่สว่างไสวกำลังจะเข้าสู่ช่วงต้อนรับปีใหม่ที่จะมาถึง

ลู่เฮ่าหรานหัวหน้าตระกูลลู่กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งหลักในชุดยาว ถัดไปก็คือลู่เฟิงพ่อของลู่หมิง ลู่หาวพ่อของลู่ฝาน และคุณลุงคุณอาอีกหลายคนที่ลู่หมิงไม่ค่อยได้พบหน้า

การแสดงหยุดลงอย่างช้าๆ และลู่ฝานรู้ว่าช่วงเวลาต่อไปก็คือช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของเขา

ลู่เฮ่าหรานยกแก้วเหล้าของเขาขึ้นมา ยืนขึ้น และกล่าวว่า "เหล่าลูกศิษย์ของตระกูลลู่ ขอพรจากสวรรค์ฟ้าดิน!"

สมาชิกในตระกูลลู่ยืนขึ้นมาทุกคน และยกแก้วเหล้าขึ้นมา

ลู่เฮ่าหรานกล่าวต่อไปว่า "เริ่มต้นปีใหม่ วิชาบู๊จะคงอยู่ตลอดไป"

หลังจากพูดจบ แก้วเหล้าก็ถูกเทลงพื้น ทุกคนต่างทำตามลู่เฮ่าหรานและเทเหล้าในแก้วลงไปที่พื้น

หลังจากทำทั้งหมดนี้ ลู่เฮ่าหรานก็นั่งลงกลับที่ และโบกมือเพื่อให้เคลื่อนหินศิลาดำที่วางอยู่ข้างหลังเขาออกมา

จากนั้น คุณลุงของลู่ฝานก็เดินออกมา และพูดด้วยเสียงดังว่า "ลูกศิษย์ของตระกูลลู่ทั้งหลาย เริ่มการทดสอบ!"

ด้วยคำสั่ง รุ่นน้อยของตระกูลลู่ต่างพากันลุกขึ้นยืน และต่อมาลู่เฟิงก็เริ่มเรียกชื่อให้ออกมาข้างหน้าทีละคน ลูกศิษย์ของตระกูลลู่ที่ถูกเรียกชื่อนั้น บางคนรู้สึกกระวนกระวาย และบางดูสีหน้าผ่อนคลาย

ด้านบน ลู่เฮ่าหรานคอยดูอยู่อย่างเงียบๆ เมื่อเขาได้เห็นรุ่นน้อยของตระกูลลู่เติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง ลู่หห่าวหรันก็รู้สึกมีความสุขอย่างยิ่ง

ลู่หาวซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขาคอยมองไปทางลู่ฝานอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าการแสดงออกของลู่ฝานจะดูสงบ แต่ลู่หาวก็ยังรู้สึกกังวลยิ่งนัก

"หลู่หาว นายดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนัก"

เสียงของลู่เฮ่าหรานที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน และหันมามองที่ลู่หาว

ลู่หาวกล่าวว่า "รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยจริงๆ"

ลู่เฮ่าหรานกล่าวต่อไปว่า "เป็นเพราะลู่ฝานใช่หรือไม่? นายก็ได้มอบยาเม็ดที่ได้มาอย่างยากลำบากให้เขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"