เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1405

ช่างกี่วันที่ผ่านมา ลู่ฝานและคนอื่น ๆ ก็พักอยู่กันอย่างสงบเรียบร้อย ที่ตำหนักประเทศหลิง บางครั้ง มหาเสนาบดีหลินก็ยังได้พาพวกเขาไปเดินเที่ยวเล่นในเมือง

แม้ว่าในแต่ละครั้งที่พวกเขาไปเดินเล่นในเมือง ต่างก็จะถูกผู้คนในเมืองท้องฟ้ามุงดูโอบล้อม แต่พวกเขาก็ยังคงยิ้มแย้มร่าเริง เพราะว่าเมืองท้องฟ้าแห่งนี้มีการละเล่นนัทนาการหลายสิ่งหลายอย่าง ที่แตกต่างไปจากประเทศอื่นเป็นอย่างมาก

ตัวอย่างเช่น งานผลไม้ร้องเพลงเต้นรำ

โดยให้ผลไม้ที่ทุกคนกินกันนั้น ร้องเพลงเต้นรำ จากนั้นก็จะทำการคัดเลือกผลไม้ที่ร้องเพลงได้ไพเราะที่สุด แล้วก็จะนำผลไม้นั้นไปประมูลจำหน่าย แล้วก็ให้ผู้คนกินกันให้หมด

อีกตัวอย่างเช่น ประเพณีปลุกชีวิตต้นไม้วิญญาณ

ลู่ฝานและคนอื่น ๆ ที่เดินเล่นอยู่บนถนน เคยได้เห็นกับตาของตนเองว่าต้นกล้าของประเทศหลิงนั้นเติบโตอย่างรวดเร็วจนสามารถเดินได้ด้วยตนเองได้โดยวิธีการอย่างไร หรือกระทั่งต้นไม้ที่สูงเสียดฟ้าทะเลาะชกต่อยกัน

คิดไม่ถึงว่าจะสามารถกระทำได้โดยการใช้วิธีปล่อยพลังชี่เข้าไป ซึ่งมันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เหมือนว่าจะเป็นวิชาพิเศษโดยเฉพาะของประเทศหลิง แต่เหมือนจะมีเพียงผู้ฝึกชี่จำนวนน้อยนิดของประเทศหลิง ที่จะสามารถควบคุมและกระทำการแบบนี้ได้

ผู้ฝึกชี่ของประเทศหลิงนี้ มีวิชายาที่ไม่ซ้ำกัน แต่กลับชอบที่จะกลั่นพวกยาที่แปลกประหลาด ซึ่งการทำให้ต้นไม้มีชีวิตกลับคืนมานั้น เป็นเพียงแค่วิชาขั้นพื้นฐาน

ได้ยินว่า ผู้ฝึกชี่ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงของประเทศหลิงนั้น ยังสามารถทำให้ภูเขามีชีวิตกลับคืนมาได้ ทางลู่ฝานฟังแล้วก็เอ่ยปากชื่นชมไม่หยุด เวลานี้เขาพลันพบว่า ประเทศหลิงเหมือนจะเป็นดินแดนกลั่นยาที่ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

พลังฟ้าดินของที่นี่ แม้ว่าจะไม่อุดมสมบูรณ์อย่างเมืองหลวงของประเทศอู่อาน

แต่ที่นี่เหมือนว่าจะมีสิ่งของที่จำเป็นสำหรับผู้ฝึกชี่อยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือวิญญาณ!

เมื่อกลั่นยามาถึงระดับหนึ่งแล้ว ก็จำเป็นต้องเสริมพลังวิญญาณเข้าไป

ระดับขั้นการกลั่นยาทิพย์ ช่วงที่เสริมวิญญาณของยานั้น ถือว่าเป็นขั้นตอนที่สำคัญมาก

ผู้ฝึกชี่ที่แข็งแกร่งมักจะสามารถกลั่นยาออกมาได้ราวกับสิ่งมีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น อย่างเช่นลู่ฝานก็เคยเห็นกับตาของตนเองมาแล้วว่า ยาเสริมวิญญาณที่อาจารย์ของเขาหวูเฉินได้กลั่นออกมานั้น สามารถกลายเป็นกระต่ายน้อยได้

ลู่ฝานรู้สึกว่าหากตนเองได้ฝึกฝนวิชาการกลั่นยาอยู่ที่นี่ จะต้องไม่เลวอย่างแน่นอน

ลู่ฝานพยักหน้า แล้วก็เดินออกมาจากห้อง

ที่ด้านนอก หลิงเหยากับสิบสามจ้องมองไปยังธิดาเทพด้วยความโกรธแค้น

เมื่อเห็นลู่ฝานเดินออกมา หลิงเหยาก็ยิ่งอยากจะลงมือ แต่ลู่ฝานขัดขวางตัวเธอเอาไว้ แล้วสิบสามก็เดินมาที่ด้านหลังของลู่ฝาน และพูดเบา ๆ ว่า: “เจ้านาย! ”

ลู่ฝานมองเห็นเกล็ดน้ำแข็งบนขาของสิบสาม ก็เข้าใจในทุกอย่างแล้ว

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไปด้วยกันเถอะ! ”

ลู่ฝานพูดขึ้น

หลิงเหยาส่งกระแสจิตให้กับลู่ฝานว่า: “ลู่ฝาน ธิดาเทพคนนี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก ฉันได้บอกกับหล่อนแล้วว่า นายกำลังฝึกฝนอยู่ หล่อนก็ยังที่จะบุกเข้าไปด้านใน ฉันกับสิบสามต่างก็ขัดขวางเอาไว้ไม่ได้! ”