เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1512

ลำแสงหลากหลายสีสัน แสงห้าธาตุรวมตัวเป็นก้อน ลอยในอากาศเหมือนหมอก กลายเป็นรูปร่างคนรางๆ

อันที่จริงม่านแสงสวรรค์ที่เจดีย์สูงชั้นที่สาม ไม่ต่างจากม่านน้ำสรวงสวรรค์เท่าไร

ไม่มีอะไรนอกจากใช้พลังห้าธาตุอื่นๆ ดูสะดุดตาและสมจริงกว่าเท่านั้น

ลู่ฝานมาถึงในแสง ในแสงที่เหมือนหมอกเหล่านั้น เริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นภาพต่างๆ

มีทั้งการกินข้าว การทักทาย การกลั่นยา การต่อสู้ ภาพหลายสิบภาพปรากฏออกมาพร้อมกัน คนทั่วไปเห็นคงตาลาย แต่สำหรับลู่ฝาน สิ่งเหล่านี้ไม่นับประสาอะไรเลย

แม้เขาไม่ได้มีตาหลายสิบดวงให้มองภายในเวลาเดียวกัน แต่แค่เป็นเรื่องที่เขาตั้งใจจำ ก็เป็นอะไรที่ลืมยาก

การที่ธรรมเนียมประเพณียากกว่าการสลักอักษรที่ชั้นสอง สิ่งสำคัญอยู่ที่ความเป็นหนึ่งเดียวของมือตาร่างกายและท่าทาง อีกทั้งโทนเสียงในการพูดก็สำคัญมากเช่นกัน

มองพวกผู้ฝึกชี่ในม่านแสง แม้จะทำความเคารพผู้อาวุโสระดับสูง ก็ดูสง่างามเป็นอย่างมาก

ลู่ฝานดูธรรมเนียมประเพณีเหล่านี้เงียบๆ ตั้งใจจดจำ

ต่อไปเขาไม่อยากให้เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ทำให้งานใหญ่ของเขาพัง

รอบๆ ยังมีผู้ฝึกชี่คนอื่นกำลังฝึกอยู่เงียบๆ พูดพึมพำอะไรออกมาด้วย

หลังม่านแสงมีประตูทองสัมฤทธิ์บานใหญ่ มีแสงเคลื่อนไหวอยู่ด้านบน

นักบู๊จำนวนไม่น้อยทำความเคารพประตูนี้ไม่หยุด เหมือนจะใช้ท่าทางอันสง่างามของตัวเองเปิดประตูบานนี้

หลังเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าลู่ฝาน

“ก็แค่นี้เอง!”

ลู่ฝานเดินผ่านม่านแสงเหล่านี้ ตรงไปยังประตูทองสัมฤทธิ์

ผู้ฝึกชี่คนอื่นเห็นลู่ฝานเดินมา ทุกคนมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่พวกเขาก็หลีกทางให้อย่างสุภาพ ไม่ได้ขวางลู่ฝานไว้

ดูจากจุดนี้ พวกเขาเรียนรู้ธรรมเนียมประเพณีที่ชั้นสามได้ไม่เลวเลย

มาถึงหน้าประตูทองสัมฤทธิ์ ลู่ฝานเอามือขวาวางลงบนอก คำนับเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เปิด!”

ท่าทางสง่างาม โทนเสียงราบเรียบแต่ทรงพลัง รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าดูมั่นใจและมีเสน่ห์