เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1532

หั่วหลงชิ่งยิ่งฟังยิ่งสนใจ เขายิ้มแล้วพูดว่า “คนทำความสะอาดเหรอ ตระกูลหั่วของเรามีตำแหน่งนี้ด้วยเหรอ อ้อ ฉันนึกออกแล้ว ฉันเคยได้ยินปู่พูดว่าตอนนั้นผู้อาวุโสไป๋หยินเรียกตัวเองว่าคนทำความสะอาด เขาทำความสะอาดเขาเทียนนู่ตั้งหลายปี ตอนนี้มีมาอีกคนแล้ว ฉันต้องไปดูสักหน่อย”

เมื่อพูดเช่นนี้ ใบหน้าหั่วหลงชิ่งมีรอยยิ้มสดใส เขาขยับนิ้วเบาๆ มีลูกไฟปรากฏขึ้นมา จากนั้นตัวของหั่วหลงชิ่งหายไปทันที……

หน้าตำหนักปรึกษาหารือบนเขาเทียนนู่

ลู่ฝานนั่งสมาธิอยู่บนพื้น เหมือนหินประหลาดตามธรรมชาติ

ร่างกายนิ่ง จิตใจนิ่ง ฟ้าดินนิ่ง

เหมือนทุกสิ่งในรัศมีสิบห้าเมตรรอบตัวลู่ฝานหยุดนิ่ง แม้แต่ตัวเขาก็ไม่มีเสียงหายใจ

ไม่ไกล ผู้อาวุโสชุดคลุมขาวนั่งอยู่บนหลังคาตำหนักปรึกษาหารือ มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม

พวกเขาดื่มชาแล้วพูดคุยกัน โต๊ะไม้ลอยอยู่กลางอากาศ ดึงน้ำจากฟ้าดินมาทำชา สะบัดมือเอาเมฆที่ลอยอยู่มาเป็นเก้าอี้

ผู้อาวุโสในนั้นหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสห้า เวลาสองวันจะให้เขาทำความเข้าใจวิถีฟ้าดินอย่างสมบูรณ์ถ่องแท้ โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า บนตัวเด็กคนนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าเขาเจออุปสรรคแล้ว”

ผู้อาวุโสห้าหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ต้องเป็นแบบนี้สิ ผู้อาวุโสสาม นายลืมไปแล้วเหรอตอนเราก้าวข้ามอุปสรรคในตอนนั้นลำบากขนาดไหน เจอความชั่วร้ายมากมายขนาดไหน กว่าจะเห็นแสงสว่างเพียงเล็กน้อย”

ผู้อาวุโสสามพยักหน้าแล้วพูดว่า “พูดแบบนี้ก็ถูก แต่ฉันว่าจะให้เขาทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้ภายในสองวัน ยาก! ไม่มีทางเป็นไปได้เลย!”

ผู้อาวุโสห้าพูดว่า “ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะทำความเข้าใจได้ภายในสองวัน แค่เขามองความหมายแท้จริงออกเพียงเล็กน้อยก็เกือบเข้าสู่แดนเซียนบำเพ็ญชี่ได้แล้ว ต่อไปถ้ามีเวลาค่อยมาดูอีกครั้งต้องทำความเข้าใจได้แน่นอน”

ผู้อาวุโสสามพูดว่า “เซียนบำเพ็ญชี่อายุไม่ถึงสามสิบปี พรสวรรค์น่ากลัวมาก ถ้าเขาไม่ตายก่อนวัยอันควร ต่อไปต้องประสบความสำเร็จเหนือกว่าฉันกับนายแน่ๆ”

ผู้อาวุโสห้ายิ้มแล้วพูดว่า “คงงั้นมั้ง”

ขณะกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆ ลู่ฝานขยับคิ้วเบาๆ แม้การเคลื่อนไหวน้อยมาก แต่กลับเคลื่อนไหวพลังฟ้าดินรอบตัวได้

เหมือนก้อนหินหล่นลงน้ำ แรงกระเพื่อมแผ่ออกเป็นวงกว้าง

ผู้อาวุโสห้ากับผู้อาวุโสสามหยุดพูดทันที ทั้งสองเพ่งมองไปทางลู่ฝาน

ไหล่ลู่ฝานขยับหนึ่งครั้ง เสียงดังออกมาชัดเจน ปราณชี่บนตัวลู่ฝานปรากฏออกมาทันที

สัญลักษณ์นั้นสว่างจนน่ากลัว คนอื่นเป็นเพียงสัญลักษณ์อันเล็กๆ แต่สัญลักษณ์ของลู่ฝานแทบคลุมตัวเขาทั้งตัวแล้ว

ทันใดนั้นสัญลักษณ์ร่วงลงบนตัวลู่ฝาน และส่งเสียงดังอื้ออึงออกมา

ผู้อาวุโสห้ากับผู้อาวุโสสามลุกขึ้นยืนทันที พวกเขาตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี

ผู้อาวุโสห้าพึมพำว่า “เป็นไปได้ยังไง เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วเหรอ”

ผู้อาวุโสสามพูดว่า “ไม่ใช่แค่เข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่เหมือนเขาเจอแก่นแท้ของฟ้าดินแล้วด้วย นายดูมือเขาสิ”

เมื่อพูดจบ ผู้อาวุโสสามชี้ไปที่ฝ่ามือลู่ฝาน

มือซ้ายมีแสงห้าธาตุสว่างสะดุดตา

มือขวามีแสงขาวดำกะพริบอยู่