เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1552

เมื่อเขามาใกล้ ในที่สุดลู่ฝานก็เห็นว่าคนที่อยู่บนเมฆคือใคร

ยืนนิ่งไร้ชีวิตชีวา แสงสีแดงส่องออกมาจากเกราะ ที่แท้เป็นหุ่นเชิดนี่เอง

แต่เกราะบนตัวพวกมันสว่างสะดุดตามาก อีกทั้งยังเต็มไปด้วยอักษรยันต์ค่ายกล เมื่อใช้ตามองลู่ฝานรู้สึกถึงพลังแข็งแกร่งที่แฝงอยู่บนตัวหุ่นเชิดพวกนี้

เรือหยุดลงหน้าเมฆสี ทันใดนั้นมีแสงหนึ่งกะพริบผ่าน ผู้อาวุโสคนหนึ่งปรากฏในสายตา

สองมือไพล่หลัง สวมชุดคลุมขาว ผอมแห้ง คนคนนี้คือผู้อาวุโสสามของตระกูลหั่วที่ลู่ฝานเคยเจอครั้งหนึ่ง

ผู้อาวุโสสามพูดเสียงดังว่า “มานี่ให้หมด เอาป้ายพวกนายออกมา!”

พวกลู่ฝานเอาป้ายห้าธาตุของตัวเองออกมา แล้วเดินตามผู้อาวุโสสามไปข้างหน้า

เมื่อเหยียบลงไป ลู่ฝานเพิ่งรู้ว่าเมฆห้าสีพวกนี้คือของจริง

หุ่นเชิดที่อยู่ข้างๆ จ้องป้ายของพวกเขา แล้วเคลื่อนไหวหัวตาม

ลู่ฝานรู้สึกว่าถ้าเขาวางป้ายลงตอนนี้ หุ่นเชิดพวกนี้ต้องพุ่งเข้ามาโจมตีเขาแน่ๆ

เดินเข้าไปด้านใน ไม่นานหุ่นเชิดขนาดใหญ่ปรากฏในสายตา

ตัวของมันสูงมาก ทั้งตัวดำขลับ มีเพียงแสงสีทองที่ส่องออกมาจากช่องของเกราะ พิสูจน์ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ไร้ชีวิต มันนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่รวมตัวจากแสงห้าสี

เมื่อเห็นพวกลู่ฝาน หุ่นเชิดพูดเสียงดังว่า “ถือครองอะไรอยู่ จะไปไหน”

ผู้อาวุโสสามเอาป้ายออกมา ด้านบนมีคำว่า “ตัน” !

“ฉันถือป้ายคำสั่งประเทศตันเซิ่ง จะไปเมืองหลวง!”

แสงสีทองนัยน์ตาหุ่นเชิดส่องลงมาบนตัวทุกคน ลู่ฝานรู้สึกว่ามีพลังประหลาดเข้ามาในตัว

ทันใดนั้นหุ่นเชิดหลีกทางให้ ทุกคนเพิ่งเห็นว่าด้านหลังมันคือค่ายกลห้าสี

ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นค่ายกลสะดุดตาแบบนี้เป็นครั้งแรก มันไม่ได้รวมตัวจากแสง แต่รวมตัวจากเมฆหลากสี ดูอ่อนนุ่มแต่งดงามมาก

ดินแบ่งเป็นห้าเขตชัดเจน

พลังฟ้าดินที่รวมตัวเป็นรูปร่างนับไม่ถ้วน ไหลไปทั่วเหมือนแถบแสง เคลื่อนไหวไปมาตลอดเวลา

พลังฟ้าดินรอบๆ ไม่สามารถใช้คำว่ารุนแรงมาบรรยาย เพราะมันรวมตัวเป็นรูปร่างทั้งหมด

เมืองด้านหน้าเหมือนประเทศตันเซิ่งที่ลู่ฝานเห็นในอากาศเวิ้งว้าง สร้างมาจากพลังฟ้าดินทั้งหมด

แสงรับฟ้าดิน ตรงกลางมีเสาแสงสีทองส่องสว่างทุกสิ่ง

ไม่เห็นพระอาทิตย์และพระจันทร์ ไม่เห็นภูเขาและแม่น้ำ

มีเพียงพลังห้าธาตุเต็มไปหมด เมื่อมองออกไป ตั้งแต่ประตูเมืองถึงกำแพงเมืองไม่มีส่วนไหนเป็นโลหะหรือหินเลย เหมือนภาพฝันอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานพึมพำว่า “นี่คือเมืองตันเซิ่ง”