เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1574

แต่ในเมื่อเป็นของที่คนอื่นให้มา ก็ไม่เป็นไร

สิ่งที่ได้รับวันนี้คุ้มค่ากับความลำบากลำบนสองสามวันนี้แล้ว

สุ่ยโม่หรานมองลู่ฝานอย่างดูหมิ่น “สมุนไพรนิดเดียวทำให้นายมีความสุขขนาดนี้แล้ว ฉันสงสัยจริงๆ ว่านายใช่อัจฉริยะลู่ฝานคนที่ชนะฉันเมื่อสองวันก่อนหรือเปล่า!”

ลู่ฝานชี้หน้าตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่ต้องสงสัยหรอก ดูให้ดีสิ นี่ฉันเอง คุณสุ่ยโม่หราน วันนี้จะกลั่นยาอะไรเหรอ”

สุ่ยโม่หรานหัวเราะเบาๆ “นายคิดว่าฉันจะบอกนายเหรอ ฝันไปเหอะ ถ้าเก่งก็ดูเองสิ!”

สุ่ยโม่หรานเพิ่งพูดจบ ผู้อาวุโสเคราขาวพูดเสียงดังว่า “เริ่มกลั่นยา!”

ทันใดนั้น สุ่ยโม่หรานสะบัดมือ สมุนไพรลอยออกมาเป็นทาง

สีแดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้า น้ำเงิน สมุนไพรลอยอยู่ตรงหน้าเธอเหมือนสายรุ้ง จากนั้นอยู่ดีๆ ก็มีสายน้ำไหล กวาดสมุนไพรทั้งหมดไป

ภายในสายน้ำ สมุนไพรเหล่านี้เริ่มละลายอย่างรวดเร็ว เหมือนหิมะละลายในน้ำ จากนั้นพุ่งเข้าไปในหม้อยา

“วิชายาสายน้ำนิรันดร์!”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ แล้วแอบพูดว่า “เป็นวิชายาที่อัศจรรย์จริงๆ”

ใช้สายน้ำละลายสรรพสิ่ง ชุบสมุนไพร พื้นฐานไม่เสียหาย ไม่เหลือสิ่งปนเปื้อน

ทุกสิ่งเคลื่อนไหวตามน้ำ ยามากมายกำลังเคลื่อนไหว

วิชายาระดับนี้ ไม่เสียแรงที่ตระกูลสุ่ยเก็บไว้เป็นความลับไม่ถ่ายทอด ลู่ฝานมองแวบเดียวก็รู้เลยว่าวิชากลั่นยาแบบนี้ โอกาสหม้อยาระเบิดมีต่ำมาก

ใต้หล้านี้ไม่มีพลังใดอ่อนโยนกว่าสายน้ำอีกแล้ว ถึงฤทธิ์ยาแว้งกัดก็โดนน้ำชะล้างออกไป

อย่างเช่นสุ่ยหมิงคง เขารวมพลังฟ้าดินอย่างบ้าคลั่ง จึงทำให้ไม่สามารถควบคุมได้

หั่วหลงชิ่งส่ายหน้าพูด “ไม่รู้!”

ผู้อาวุโสสามหัวเราะเบาๆ “ฉันรู้ ลู่ฝานจะกลั่นยาเซียนร้อยเทพ!”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ทุกคนเข้าใจทันที

ไม่มีเหตุผลอื่น ยานี้คุ้นหูเป็นอย่างมาก เป็นที่รู้จักอย่างโด่งดังในบรรดายาเซียน

เพราะการกลั่นมันไม่จำเป็นต้องใช้ตัวยาหลักหรือตัวยาเสริม อีกทั้งยังไม่ต้องแคร์ว่าเป็นสมุนไพรชนิดไหน แค่รวมสมุนไพรชั้นยอดร้อยต้นก็พอแล้ว แน่นอนว่าเป็นยาเทวดาจะดีที่สุด ความยากเพียงอย่างเดียวคือต้องการความสามารถในการควบคุมของผู้ฝึกชี่ รวมฤทธิ์ยาสมุนไพรร้อยต้นเอาไว้ด้วยกัน มันไม่ใช่เรื่องตลกเลย!

ท่ามกลางสายตาผู้คน สมุนไพรที่ลู่ฝานเอาออกมาคือยาเทวดา

สุ่ยโม่หรานแอบมองลู่ฝาน จู่ๆ เธอพูดอย่างตกใจว่า “ยาเซียนร้อยเทพเหรอ นายจะมโนรวมฤทธิ์ยาร้อยต้นพร้อมกันเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “มโนหรือเปล่า อีกเดี๋ยวเธอก็รู้!”