เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 158

อาคารไม้ไผ่ ในห้องที่ดูสูงส่งงดงาม สายลมพัดผ่าน

หานเฟิงคีบเนื้อปลาเข้าปาก

"สบายใจมาก ศิษย์พี่ใหญ่ไม่มา ถือว่าเขาขาดทุนมาก ที่ไม่ได้กินของอร่อยแบบนี้ ฮ่าๆๆ ฉันไม่ห่อกลับไปให้เขาหรอกนะ"

หานเฟิงพูดพลาง ก็เริ่มกินเหมือนพายุ ท่าทางการกินของเขาทุเรศมาก ทำให้หลิงเหยา ที่นั่งอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วขึ้นมาเบาๆ

ลู่ฝานกระแอมหนึ่งที แล้วพูดกับหานเฟิงว่า "ศิษย์พี่หานเฟิง พี่กินแบบนี้ในคณะได้นะ แต่ตอนนี้ควรเป็นผู้ดีสักหน่อย"

หานเฟิงชะงักไป เช็ดเม็ดข้าวที่ปาก แล้วพูดว่า "ทำไมล่ะ ศิษย์น้องหลิงเหยา เธอคงยังไม่รู้ ในคณะหนึ่งเดียวของเรา คนที่กินช้า ต้องหิวโหย เห็นว่าตอนนี้ศิษย์น้องลู่ฝาน ดูเป็นผู้ดี อันที่จริง กินข้าวเร็วกว่าใครในคณะ ฉันยังแย่งเขาไม่ทันเลย"

ลู่ฝานสีหน้าเหยเก แต่หลิงเหยากลับหัวเราะอย่างมีความสุข "งั้นเหรอ คณะพวกนาย น่าสนใจขนาดนี้ คณะสงบใจของเราน่าเบื่อไปเลย อยู่ในลานขนาดใหญ่ เพียงคนเดียว ของกินเป็นของที่คนทำเสร็จแล้วส่งมาให้ ปกติฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหนเท่าไร พวกนายทำอาหารกันเองเหรอ"

หานเฟิงพูดว่า "เดิมทีเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้เจ้าดำทำแล้ว อ้อ เจ้าดำเป็นสัตว์อสูรของลู่ฝาน"

หลิงเหยาพูดอย่างตกใจ "สัตว์อสูรทำอาหารเหรอ"

หานเฟิงยิ้มจนเห็นผักที่ติดฟัน "ใช่ แปลกใช่ไหม อาหารที่เจ้าดำทำ อร่อยมาก แม้เทียบไม่ได้กับที่นี่ แต่รสชาติไม่เลวเหมือนกัน ถ้ามีโอกาส เธอไปเดินเล่นที่คณะหนึ่งเดียวของเราได้นะ ลู่ฝาน จะอึ้งอยู่ทำไมล่ะ สั่งอาหารมาอีกสิ ฉันยังกินได้อีกนะ"

ลู่ฝานถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขาขี้เกียจบอกให้หานเฟิง เอาผักที่ติดฟันออก หันไปสั่งอาหารอีกสองสามอย่าง

หลิงเหยาตาเป็นประกาย "งั้นฉันต้องไปดูสักหน่อยแล้ว ใช่สิ พวกนายจะเข้าร่วมการต่อสู้จัดอันดับของสถาบันไหม"