เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1590

ลู่ฝานครุ่นคิดเงียบๆ คนด้านหลังกลับตะโกนขึ้นมา

“อย่าบอกนะว่าให้เราอยู่ที่นี่สามชั่วโมงเต็มๆ ถึงจะถือว่าผ่านการประลองรอบแรกเหรอ นี่น่าเบื่อมากเลย!”

ลู่ฝานหันไปมอง เป็นผู้ฝึกชี่ตระกูลจินตามคาด

ในบรรดาห้าตระกูลใหญ่ มีเพียงลูกหลานตระกูลจินที่ดูไม่เป็นโล้เป็นพาย ขนาดหั่วหลงจู้ยังดูเป็นการเป็นงานกว่าพวกเขาเลย

ผู้ฝึกชี่ตระกูลถู่คนหนึ่งหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้านายไม่อยากรอที่นี่ก็ไม่ต้องรอสิ ไปเดินดูรอบๆ สิ”

“ไปก็ไปสิ ที่รกร้างกว้างขนาดนี้ทำไมจะเดินไม่ได้ล่ะ”

พูดจบ ผู้ฝึกชี่ของตระกูลจินสองคนก้าวไปข้างหน้า

มีเพียงจินอีหมิงที่รู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่เหมาะสม เขาจะรั้งพวกเขาไว้

แต่ตอนเขายื่นมือออกไป จู่ๆ ผู้ฝึกชี่สองคนที่ก้าวออกไปแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ตัวของทั้งสองคนระเบิดอย่างรวดเร็ว กลายเป็นเลือดกระเด็นใส่ตัวทุกคน

ชิ้นเนื้อกระจายไปทั่ว จินอีหมิงถอยกรูด มองภาพนี้อย่างตกตะลึง

พวกผู้ฝึกชี่ที่กำลังดื่มชาและรับชมด้วยรอยยิ้มทั่วทุกที่ในประเทศตันเซิ่ง ถึงกับหน้าซีดเผือด ใบหน้าตกตะลึง บางคนตกใจจนแก้วชาหลุดมือ

“ตายแล้วเหรอ”

“ตายแบบนี้เหรอ”

“จริงหรือเปล่า”

ทุกคนไม่อยากเชื่อ

ลู่ฝานและคนอื่นในแดนมายาเขตปีศาจก็เช่นกัน

เลือดกระจายเต็มพื้น ชิ้นเนื้ออยู่ตรงหน้า เมื่อมองดูดีๆ ทุกคนเห็นสีแดงเปื้อนบนพื้นตรงหน้าเป็นชั้น

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไปทันที เดิมทีพวกเขากำลังพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไรเลย

คุณชายตระกูลขุนนางเหล่านี้ อยู่ในตระกูลเป็นเวลานาน เคยเห็นภาพโหดเหี้ยมแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ

มีสองคนตกใจจนถอยหลัง ขาสั่นไปหมด

ลู่ฝานขมวดคิ้ว เขายังไม่อยากเชื่อภาพตรงหน้า ลูกหลานห้าตระกูลใหญ่ตายแบบนี้น่ะเหรอ

ลู่ฝานยังคิดไม่ออก มีเสียงร้องโอดครวญดังขึ้นสองเสียง

ทุกคนหันไปมอง เห็นดาบยาวโปร่งแสงขนาดใหญ่สองเล่มแทงทะลุตัวทั้งสองคน

เลือดไหลนอง ทั้งสองคนยังดิ้นทุรนทุราย แต่เงาคนด้านหลังดาบยาวไม่ให้โอกาสทั้งสองคนพูด ยิ้มชั่วร้ายแล้วแยกชิ้นส่วนร่างกายของทั้งสองคนทันที

คนที่ตอบเขาคือลู่ฝาน ลู่ฝานตอบเสียงเบาว่า “ฝันร้าย เมื่อกี้คือฝันร้ายชัดๆ”

ทุกคนมองลู่ฝานอย่างตกตะลึง สีหน้าหั่วหลงชิ่งเปลี่ยนไปทันที

“นายหมายความว่าสิ่งที่โจมตีพวกเราเมื่อกี้คือฝันร้าย หนึ่งในสัตว์ภาพลวงตาสุดแข็งแกร่งของผู้ฝึกชี่มารเหรอ”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีคำอธิบายอื่นแล้ว ฉันขอเตือนทุกคนไว้ก่อน ตอนนี้เราอาจอยู่ในถิ่นของฝันร้าย ไม่สามารถหนีออกไปได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือฆ่ามัน”

“ฆ่ายังไง”

สุ่ยหมิงคงถาม

ลู่ฝานส่ายหน้าพูด “ไม่รู้ แต่ฉันเคยเห็นประโยคในหนังสือเล่มหนึ่ง ถ้าเจอฝันร้ายจิตใจห้ามหวาดกลัว ยังพอมีทางรอด”

เมื่อพูดจบลู่ฝานนั่งลงบนพื้นทันที

มองดูรอบๆ ประกายประหลาดแวบขึ้นมานัยน์ตาลู่ฝาน

ยังมีอีกประโยคที่เขายังไม่ได้พูด จริงๆ แล้วที่แห่งนี้สนุกกว่าที่พวกเขาเห็นเยอะ

ลู่ฝานหลับตาลงช้าๆ แอบยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย