เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 166

ลู่ฝานพูดอย่างมีความสุขว่า "ไม่มีปัญหา"

ลู่ฝานลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างใน หุ่นทองสำริดทั้งสองตัวกำลังจะขวาง แต่ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า "แม้ฉันจะแพ้ แต่แค่อันดับตกลงมาเท่านั้น ไม่มีอะไรนอกจากหล่นจากอันดับที่ 32 ไปอันดับที่ 33 อย่าบอกนะว่าฉันเข้าไปไม่ได้"

เมื่อหุ่นทองสำริดทั้งสองตัวได้ยิน ก็อึ้งไปอีก สมองพวกเขาไม่เข้าใจเรื่องวุ่นวายพวกนี้

ดูเหมือนไอ้หนุ่มคนนี้พูดมีเหตุผล หุ่นสำริดทั้งสองตัวจึงปล่อยเขาเข้าไป

ประตูหนักโดนแง้มออก ลู่ฝานเดินเข้าไป จากนั้นประตูปิดลง เสียงวุ่นวายด้านหลังหยุดลงทันที

นี่เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ ด้านบนหัวมีเปลวไฟสีทอง ส่องแสงอยู่มากมาย

เปลวไฟพวกนี้ เหมือนลูกไฟผีลอยไปมา ลอยขึ้นๆ ลงๆ

ลู่ฝานเพ่งมองไป เห็นมีสิ่งของเหมือนหนังสืออยู่ในเปลวไฟ

นี่มันอะไรกัน

ลู่ฝานเดินไปข้างในเรื่อยๆ เห็นบันไดหินขึ้นไปชั้นสอง แต่บันไดหินดูไม่ธรรมดา มีลวดลายซับซ้อนสว่างขึ้นมา ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงพลังแข็งแกร่งพลุ่งพล่านอยู่บนบันไดหิน

"ศิษย์น้องลู่ฝาน นายมาดูนี่สิ"

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังมาจากข้างบันไดหิน เป็นเสียงเรียกของศิษย์พี่หานเฟิงที่เข้ามาก่อนเขา

ศิษย์พี่หานเฟิงโค้งตัวลง กำลังตั้งใจมอง เหมือนเจออะไรบางอย่าง

ลู่ฝานเดินมาข้างศิษย์พี่หานเฟิง แท่นหินปรากฏอยู่ในสายตา ข้างบนเขียนไว้ชัดเจนว่า "ชั้น 1 อัคคีทอง"

"หมายความว่ายังไง"

"ให้ตายเถอะ งั้นต้องทำเวลา ศิษย์น้องลู่ฝาน ถึงเราไม่ได้เคล็ดวิชาบู๊ระดับดิน อย่างน้อยต้องได้ทักษะบู๊ระดับทิพย์ชั้นยอด รีบไปข้างบนเถอะ"

ลู่ฝานตอบรับ แล้วรีบเดินไปข้างบน

แต่เท้าเพิ่งเหยียบลงบนบันได ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงพลังที่ไม่นับว่าพิเศษเท่าไร ดึงเขาลงไปด้านล่าง

ความเร็วของทั้งสองคนช้าลง

หานเฟิงปีนขึ้นไปพลางก่นด่าออกมา "ให้ตายเถอะ ขึ้นบันไดยังลำบากขนาดนี้ ถ้าฉันบินได้คงดี"

ลู่ฝานจินตนาการได้เลย ขั้นต่อๆ ไปต้องลำบากแบบนี้แน่

เหมือนอย่างที่หลิงเหยาพูด ถึงเข้ามาได้ อยากได้เคล็ดวิชาบู๊ ต้องอาศัยพละกำลังของตัวเอง