เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1735

ค่อยๆ เดินมาข้างหน้า ลู่ฝานมองเงามืดที่เลือดไหลออกมามากมาย

แม้ดูเหมือนเงามืดตายไปแล้ว แต่เต๋าแห่งชีวิตที่เขามีอยู่บอกเขาว่าคนคนนี้ยังมีพลังชีวิตหลงเหลืออยู่

นั่นหมายความว่าเงามืดแกล้งตายใส่เขา

ลู่ฝานเอากระบี่แทงทะลุอกเขาอย่างไม่ลังเลอีกครั้ง

ควันดำทั้งตัวเงามืดลอยออกไปไกลเหมือนพายุ กระจัดกระจายอยู่ในอากาศ

เลือดกบปาก สุดท้ายเงามืดชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้วิชาชิงวิญญาณด้วย!”

ลู่ฝานมองเขา ไม่พูดอะไร ดึงกระบี่หนักไร้คมออกมา

เงามืดตัวกระตุกครู่หนึ่ง แล้วสิ้นใจตาย

ลู่ฝานมองเขาแล้วพึมพำว่า “คนที่แม้แต่ร่างออร่าปีศาจยังฝึกไม่สำเร็จ ยังไม่คู่ควรล่วงรู้ความลับฉันหรอก”

เก็บกระบี่หนักไร้คมกลับมา เจ้าดำกลับมาอยู่บนไหล่อีกครั้ง

พละกำลังของเงามืดเพิ่งเข้าสู่วิถีเท่านั้น อย่างมากแค่แดนปราณฟ้าขั้นต้นเท่านั้น

ถ้าเขาไม่ใช่อสูรเข้าสิง ลู่ฝานคงจัดการเขาได้เร็วกว่านี้

ต้องรู้ว่าตอนนี้พละกำลังของลู่ฝานยังฟื้นฟูไม่สมบูรณ์ ไม่งั้นหลังจากเจ้าดำสิงร่าง ลู่ฝานคงฆ่าเขาได้สบายๆ

เมื่อเทียบกันแล้ว พละกำลังของคนคนนี้ประมาณหั่วหลงชิ่ง

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนหลังจากออกมาจากประเทศตันเซิ่ง พละกำลังของเขาพัฒนาขึ้นอีกแล้ว

ออร่าปีศาจหายไปหมดแล้ว ตอนนี้คุณย่าเฉียนพาพวกผู้หญิงเดินเข้ามา

เหมือนพวกเธอหวาดกลัวลู่ฝาน แต่ละคนเข้ามาใกล้ลู่ฝานอย่างหวาดระแวง

ลู่ฝานหันมามอง เห็นโครงกระดูกอยู่ในกลุ่มพวกเธอด้วย

ช่วยไม่ได้ เขาตัวสูงเกินไป สะดุดตาสุดๆ ยังโบกมือให้ลู่ฝานไม่หยุดด้วย

คุณย่าเฉียนเดินมาข้างหน้าลู่ฝาน ใช้ไม้เท้ากระทุ้งศพเงามืดบนพื้น “คิดไม่ถึงเลย เขาอวดดีมาหลายสิบปี สุดท้ายจุดจบจะเป็นแบบนี้”

ผู้หญิงคนอื่นมองลู่ฝานด้วยใบหน้าเลื่อมใส

จู่ๆ หัวหน้าคุกเข่าให้ลู่ฝาน

“คารวะท่านเงามืดคนใหม่!”

จากนั้นพวกผู้หญิงด้านหลัง รวมถึงพวกฟู่ชีพากันคุกเข่าลงบนพื้น คำนับลู่ฝานแล้วพูดว่า “คารวะท่านเงามืด!”

ลู่ฝานอึ้งทันที คุณย่าเฉียนมองเขาด้วยรอยยิ้ม ขยับปากส่งกระแสจิต “กฎของเขตปีศาจ ใครฆ่าเทวทูตปีศาจได้ จะแทนที่ตำแหน่งและฉายาของเทวทูตปีศาจได้ ตอนนี้ในสายตาพวกเธอ นายคือเทวทูตปีศาจคนใหม่ รัศมีเป็นล้านลี้รอบๆ คือถิ่นของนายทั้งหมด!”

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่ามีกฎแบบนี้ในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้ายด้วย

ลู่ฝานกระแอมสองที “ลุกขึ้นมาเถอะ ลุกขึ้นทุกคนเลย!”

หัวหน้าและผู้หญิงทุกคนลุกขึ้นยืน ฟู่สืออู่มองลู่ฝานด้วยใบหน้าซาบซึ้ง “ท่านเงามืด ทำไมท่านเก่งกาจขนาดนี้ สอนพวกเราได้ไหม”

ฟู่ชีรีบจับฟู่สืออู่ไว้ ไม่ให้เธอพูดมาก

ตอนนี้ฟู่ชีมองลู่ฝานด้วยใบหน้าสับสนมาก เธอไม่รู้จะพูดอะไรกับลู่ฝาน

ลู่ฝานมองฟู่ชีแวบหนึ่ง รู้ทันทีว่าเธอคิดอะไรอยู่ เขาพูดเบาๆ ว่า “วางใจเถอะ เธอไม่เคยกลั่นแกล้งดูถูกฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม!”

ฟู่ชีอ้าปากเล็กน้อย ไม่รู้จะพูดอะไรดี

หัวหน้าเห็นลู่ฝานพูดง่ายขนาดนี้ จึงรีบพูดว่า “ท่านเงามืด ก่อนหน้านี้ล่วงเกินไปมาก โปรดอภัยให้ด้วย”

ลู่ฝานโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร”

คุณย่าเฉียนโน้มตัวลงมา เอาหินก้อนหนึ่งออกมาจากศพ ยื่นให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เก็บไว้ให้ดี หินศักดิ์สิทธิ์ของผู้ฝึกชั่วร้าย รีบกลั่นมันเร็วๆ ตอนนี้นายเป็นเจ้าของมันแล้ว”

เมื่อลู่ฝานได้ยินคำว่าหินศักดิ์สิทธิ์ เขาตกใจทันที รีบรับหินมาเก็บไว้