เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1750

พลังหมดจนตายก็อาจเป็นไปได้!

เมื่อออกมาจากเรือน โครงกระดูกที่รออยู่ด้านนอก รอจนหงุดหงิดแล้ว

ในที่สุดก็เห็นลู่ฝานออกมาแล้ว โครงกระดูกรีบตามไปทันที

“เป็นไงบ้าง มีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม”

โครงกระดูกเอ่ยถาม

ลู่ฝานส่ายหน้าพูด “ไม่มี เราเตรียมเดินทางได้แล้ว!”

โครงกระดูกหัวเราะคิกคักทันที

ลู่ฝานเดินออกไปข้างนอก แต่เดินได้ไม่ไกลเท่าไร

จู่ๆ มีผู้ฝึกชั่วร้ายขวางเขาไว้

เจ้าอ้วนมีลูกตาเดียวเต็มตัวไปหมด อัศวินไร้หัวแล้วก็ผู้ชายที่ซ่อนตัวอยู่ในชุดคลุมดำ

“เงามืดคนใหม่ อย่าเพิ่งไปสิ แบ่งวิชาของนายให้เราได้ไหม อย่าเก็บไว้คนเดียวสิ”

“ไอ้หนุ่ม เอาวิชาออกมาสิ มอบความจริงใจของนายให้เรา”

“รีบเอาออกมาเลย ไม่งั้นวันนี้นายกลายเป็นร่างหลอมแน่!”

ลู่ฝานเงยหน้ามองทั้งสามคน แล้วหันไปมองผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่น

คนอื่นที่อยู่รอบๆ มีใบหน้าอยากรู้อยากเห็น

เหมือนเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรในหมู่ผู้ฝึกชั่วร้าย เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวัน

ลู่ฝานฉีกยิ้มให้สามคนนี้แล้วพูดว่า “พวกนายอยากได้วิชาของฉันเหรอ น่าเสียดาย ฉันไม่อยากให้!”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานชักกระบี่ออกมา!

ตั้งแต่เขามาถึงดินแดนเทพปีศาจ เขาอดกลั้นมานานแล้ว

กระบี่หนักไร้คมโจมตีออกไปทันที เจ้าดำสิงร่าง ลู่ฝานโจมตีด้วยกระบี่เต็มกำลังโดยไม่ลังเล!

“ครั้งที่ห้า พิฆาตนรก!”

แสงกระบี่ปรากฏออกมา ทะเลโลหิตข้างบนหัวพลุ่งพล่าน พื้นดินด้านล่างสั่นสะเทือน

ตอนนี้เกราะปีศาจบนตัวลู่ฝานส่องแสงสว่างจ้า

แสงสีดำทำให้ร่างกายลู่ฝานเหมือนเทพปีศาจลงมายังโลก!

กระบี่มังกรเพลิงเสินเซียว!

พรึ่บ!

เปลวเพลิงลุกขึ้นบนตัวทั้งสองคน จากนั้นแผดเผาจนหมดเกลี้ยง

ผู้ฝึกชั่วร้ายสามคนที่ไม่มีแม้กระทั่งพลังแห่งวิถี คิดจะสู้กับลู่ฝาน รนหาที่ตายจริงๆ!

ลู่ฝานก้มมองชุดเกราะของตัวเอง เกราะปีศาจนี้สุดยอดจริงๆ เป็นสมบัติล้ำค่าจริงๆ

ผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ มองลู่ฝานด้วยใบหน้าตกตะลึง!

ไม่มีใครกล้าเข้าไปสักคน!

แม้สามคนนี้อ่อนแอมาก แต่ฆ่าสามคนนี้ในพริบตา พละกำลังแบบนี้พวกเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้ อย่างน้อยในสายตาของลู่ฝาน นอกจากองครักษ์ปีศาจข้างกายธิดาเทพแห่งไฟ ผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นไม่สามารถสู้เขาได้เลย

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายอึ้งอยู่ที่เดิม โครงกระดูกยืนพูดด้านหลังลู่ฝาน “ความรู้สึกนี้สะใจจริงๆ ฆ่าตามใจชอบก็ไม่กลัวคนอื่นว่าพละกำลังแย่ สหายลู่ฝานฉลาดยิ่งนัก!”

ลู่ฝานยกยิ้มมุมปาก หันไปมองผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ แล้วพูดว่า “ยังมีใครจะขอวิชาจากฉันอีกไหม”

ทันใดนั้นก็เงียบเป็นเป่าสาก!