เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1774

ลู่ฝานหยุดลงหน้าประตู มององครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าประตู รวมถึง องครักษ์วังหลวงที่อยู่รอบๆ “สหายหนานกง ดูเหมือนถึงนายหายตัวไป ตำหนักของนายก็ไม่โดนทิ้งร้างนะ!”

มุกสีขาวเด้งขึ้นบนฝ่ามือลู่ฝาน มองตำหนักแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ทำไมตำหนักดูไม่มีอะไรผิดปกติเลย ตอนนี้ควรปิดประตู ส่งคนมาล็อกแล้วกระจายคนไปตามหาฉันไม่ใช่เหรอ”

ขณะกำลังพูด ประตูบานใหญ่ค่อยๆ เปิดออก

หลังจากนั้นลู่ฝานเห็นชายรูปงามเดินออกมา

ตัวสูงเก้าเมตร ใบหน้าหล่อเหลา ปากแดงฟันสวย คิ้วโค้งเรียวเหมือนดาบ ตาเป็นประกาย

ชุดขาวทั้งตัวสะบัดพลิ้ว กระบี่อยู่ข้างเอว

ท่าทางการเดินเหมือนผู้ยิ่งใหญ่ นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายแวววาว

เมื่อเห็นคนนี้ ลู่ฝานยังไม่ทันพูดอะไร มุกในมือกลับพูดอย่างตกใจ “ให้ตายเถอะๆ นี่ฉันเอง สหายลู่ฝาน นี่ฉันเอง ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่ามีคนปลอมตัวเป็นฉัน!”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เดาถูกแล้ว ฉันเลยต้องพานายมาดูไง ดูเหมือนตอนนี้ฉันเดาถูก พวกผู้ฝึกชั่วร้ายกำลังวางแผนใหญ่!”

หนานกงสิงตื่นเต้นจนไม่เป็นตัวของตัวเอง มุกสีขาวสั่นไม่หยุด

“ฉันเข้าใจแล้วเหมือนกัน ปลอมทั้งหมด ประเทศฉิงเทียนของเรา ตอนนี้ภายในวังตั้งแต่เบื้องบนถึงเบื้องล่างล้วนปลอมทั้งหมด ฉันโดนเปลี่ยนตัว น้องสี่ก็เหมือนกัน องค์ชายคนอื่นก็ต้องโดนเปลี่ยนเหมือนกัน แผนการใหญ่มาก ลงมือโหดเหี้ยมมาก พวกผู้ฝึกชั่วร้ายจะทำลายประเทศฉิงเทียนของเราหรือไง”

หนานกงสิงพูดว่า “เพราะการแข่งนานาประเทศไง นี่ไม่ใช่แค่การแข่งขันของหนุ่มสาวที่โดดเด่นในใต้หล้า ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงก็แอบแข่งขันกับยอดฝีมือจากที่อื่นในการแข่งขันนี่เหมือนกัน ดังนั้น สองสามปีก่อนการแข่งขันนานาประเทศ ผู้แข็งแกร่งของประเทศฉิงเทียนจะออกจากประเทศไปทะลุระดับที่ประเทศอื่นหรือไม่ก็เขตปีศาจ ต่อสู้ไปทั่วทุกที่ เสด็จพ่อฉันก็เหมือนกัน”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เข้าใจแล้ว ผู้ฝึกชั่วร้ายมาถูกจังหวะจริงๆ!”

หนานกงสิงส่ายหน้าพูดว่า “แต่ที่แปลกคือพ่อต้องทิ้งอสูรวิเศษปกป้องประเทศเอาไว้สิ มันไปไหนแล้วล่ะ”

หนานกงสิงครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกัดฟันพูดว่า “สหายลู่ฝาน นายต้องช่วยฉัน ฉันจะกลับสู่ฐานะองค์ชายใหญ่ ทำเช่นนี้ฉันถึงจะหาอสูรวิเศษที่เสด็จพ่อทิ้งไว้ได้ แล้วฆ่าพวกผู้ฝึกชั่วร้ายทิ้งซะ”

ลู่ฝานพยักหน้า หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา เรื่องนี้ฉันเตรียมการไว้แล้ว ไม่งั้นฉันจะกลั่นนายให้อยู่ในสภาพนี้ไปทำไมล่ะ”