เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 182

หานเฟิงตะโกนขึ้นมา "ให้ตายเถอะ ทำไมลูกไม้ของฉันถึงได้รับความนิยมอย่างนี้ ศิษย์น้องลู่ฝาน ทักษะการแสดงของพวกเขาดีกว่านายเยอะเลย"

ลู่ฝานกลอกตามองบนไม่หยุด หลิงเหยาที่อยู่ข้างๆ หัวเราะอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์

ในขณะที่กำลังวุ่นวาย เสียงอันมีพลังดังขึ้นมา

"เงียบให้หมด"

เสียงเหมือนฟ้าผ่า สะเทือนจนทุกคนเงียบ มีเงาคนเดินมาจากไกลๆ เมื่อทุกคนเห็นคนคนนี้ ต่างพากันเรียกอย่างเคารพ "ครูซุนเฉิง"

ซุนเฉิงพูดเสียงดังว่า "ดูพฤติกรรมพวกนายสิ นี่มันอะไรกัน ตอนนี้เปลี่ยนกฎแล้ว จะเข้าหอคอยฝึกฝน ไม่เพียงแต่ต้องมีรายชื่อในอันดับบู๊ ผลการฝึกตนต้องผ่านระดับแดนปราณนอก ถ้าไม่ถึง ก็ไสหัวกลับไปฝึกให้หมด จะมายืนล้อมอยู่ตรงนี้ทำไม พวกแกสองตัวได้ยินชัดเจนหรือยัง"

ครูซุนเฉิงชี้หุ่นเชิดสองตัว แล้วแผดเสียงออกมา

หุ่นสองตัวรีบพูดอย่างนอบน้อมว่า "ครับ!"

พูดจบ พวกนักเรียนออกไปด้วยความสิ้นหวัง

หานเฟิงหัวเราะ แล้วพูดว่า "คนพวกนี้ซวยจริงๆ ลูกไม้ของฉัน อยากฝึกก็ฝึกได้งั้นเหรอ ฮ่าๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน เราสองคนโชคดีแล้ว"

ลู่ฝานพยักหน้า "ดวงไม่เลวเลยจริงๆ"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ลู่ฝานนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เอาเคล็ดวิชา ที่ได้จากในหอคอยฝึกฝนออกมา ยื่นให้หลิงเหยาแล้วพูดว่า "นี่ให้เธอ"

หลิงเหยาอึ้งไป เดิมทีเธอพูดเล่นกับลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะเอาเคล็ดวิชาออกมาให้เธอจริงๆ

อีกทั้งแถบสีเขียวรางๆ ที่สามแถบด้านล่าง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเคล็ดวิชาบู๊ระดับทิพย์ขั้นสูง

หลิงเหยายืนอึ้งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับไปไหน

ลู่ฝานถามอย่างแปลกใจ "เอาไปสิ เป็นเคล็ดวิชาบู๊ที่ไม่เลวเลยนะ วิชาพิณซึ้ง ฉันคิดว่าน่าจะเหมาะกับเธอมาก"

หลิงเหยากัดริมฝีปาก "นี่เป็นเคล็ดวิชาบู๊ระดับทิพย์ขั้นสูง นายแน่ใจเหรอ ว่าจะให้ฉัน"

ลู่ฝานขมวดคิ้ว "ก็จะให้เธออยู่แล้ว"

หลิงเหยายังไม่ยื่นมือออกมารับ แล้วถามต่อ "แล้วของนายล่ะ เคล็ดวิชาบู๊ระดับทิพย์ขั้นสูง อย่างน้อยต้องไปเอาที่ชั้น 5 อีกทั้งแต่ละชั้นเอาได้แค่เล่มเดียว"

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจ "เธอรู้เยอะมากเลยนะ วางใจเถอะ ฉันได้ของดียิ่งกว่ามาแล้ว เล่มนี้เลยให้เธอ"

ลู่ฝานเอาเคล็ดวิชาบู๊ ยัดใส่มือหลิงเหยาทันที

หลิงเหยามองรอยยิ้มเบิกบานบนใบหน้าลู่ฝาน จู่ๆ เธอหยิบตุ๊กตาผ้าตัวเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า

มีรอยปะอยู่บนตัวตุ๊กตาผ้าเต็มไปหมด ตัวขนาดประมาณฝ่ามือ

หลิงเหยาก้มหน้าแดง ยัดตุ๊กตาผ้าใส่มือลู่ฝาน

"นี่ให้นาย"

เธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก ก้มมองเคล็ดวิชาบู๊ในมือ หลิงเหยาพึมพำว่า "ขอโทษนะอาจารย์ ฉันเอาตุ๊กตาที่อาจารย์ให้ ไปให้คนอื่นแล้ว แต่ลู่ฝานเป็นคนดีจริงๆ เขาเก็บตุ๊กตาเอาไว้ ได้ใช้ประโยชน์มากกว่าฉัน"

หลิงเหยาเอาเคล็ดวิชาบู๊ใส่ลงไปในกระเป๋า หลิงเหยาเอาตุ๊กตาอีกตัวออกมาจากกระเป๋า

ถ้าตอนนี้ลู่ฝานอยู่ ต้องมองออกว่าตุ๊กตาทั้งสองตัวเหมือนกันไม่มีผิด นอกจากสีรอยปะที่แตกต่างกัน อย่างอื่นเหมือนกันทุกอย่าง

หลิงเหยาส่ายตุ๊กตาไปมา 2-3 ครั้ง จู่ๆ มีแสงหม่นหมองส่องออกมาจากตาของตุ๊กตา

หลิงเหยาตบหัวตุ๊กตา เธอหัวเราะอย่างมีความสุข และเก็บมันลงในกระเป๋า แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

และในแหวนของลู่ฝาน ตุ๊กตาที่ดูธรรมดาๆ ตอนนี้ดวงตาที่เหมือนกระดุม มีแสงสว่างออกมาเบาๆ

ลวดลายซับซ้อน สลักไว้ในส่วนลึกของตาตุ๊กตา กะพริบเป็นระยะ

พลังอันแปลกประหลาด เกิดขึ้นบนตัวตุ๊กตา และหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แสงสว่างนี้ เหมือนแสงของหินค่ายกลเป็นอย่างมาก และประโยชน์ของหินค่ายกลมีเพียงสองอย่างเท่านั้น

หนึ่งคือ เอาไว้วางค่ายกล

สองคือ สร้างและยกระดับหุ่นเชิด

ทันใดนั้น มุมปากของตุ๊กตาผ้ามีรอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นมา เหมือนมันมีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น