เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 184

หานเฟิงตะโกนออกมา

"ทำไมผมไม่รู้ว่ามีกฎนี้ด้วย"

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ เอาอาวุธสองเล่มออกมาจากเข็มขัด

ดาบหัวผีขนาดใหญ่หนึ่งเล่ม กับกระบี่อ่อนไผ่เขียวครามหนึ่งเล่ม

อาวุธสองเล่มนี้ เป็นสมบัติล้ำค่าของหยู่ซิน แม้หยู่ซินไม่ได้ใช้อาวุธพวกนี้ แต่เขาอยู่ในคณะหยินหยางมานาน มีของในมือไม่น้อย กฎของคณะหยินหยาง ถ้าแพ้ต้องยอมจ่าย คนที่เป็นยอดฝีมือชั้นนำในคณะหยินหยางอย่างหยู่ซิน ต้องทำให้นักเรียนไม่น้อยจ่ายอย่างหนักอยู่แล้ว ดังนั้นทรัพย์สินของเขาจึงเยอะมากจนผิดปกติ แต่ตอนนี้ ทรัพย์สินพวกนี้ล้วนตกมาเป็นของลู่ฝาน

ตอนนี้ในเข็มขัดของลู่ฝาน ยังมีอาวุธไม่เลวอีก 7-8 เล่ม แม้ไม่ถือว่าเป็นอาวุธวิเศษ แต่เป็นของดีที่หาไม่ได้ในท้องตลาดอย่างแน่นอน

"ศิษย์พี่ทั้งสอง อาวุธสองชิ้นนี้ เป็นของพวกพี่"

ลู่ฝานเอาออกมาอย่างกล้าหาญ ฉู่สิงกับฉู่เทียนรับมาคนละเล่ม ทิ้งอาวุธที่หลอมเป็นร้อยครั้ง ลงบนพื้นทันที ทั้งสองคนน้ำลายแทบจะไหลออกมา

"ศิษย์น้องลู่ฝาน ล้ำค่ามาก ฮ่าๆ ล้ำค่ามาก ศิษย์พี่ฝืนใจรับไว้ละกัน"

ฉู่สิงพ่นน้ำลายออกมา เช็ดอย่างละเอียด การกระทำเหมือนหานเฟิงไม่มีผิด

ลู่ฝานรู้แล้วว่าหานเฟิงเรียนรู้การกระทำนี้จากใคร

ศิษย์พี่ฉู่เทียนยังดีหน่อย เล่นดาบหัวผีรอยยิ้มเต็มใบหน้า

"อันนี้น้ำหนักพอดี สัมผัสมือดีมาก ฉันชอบ ศิษย์น้องลู่ฝาน ศิษย์พี่ติดหนี้น้ำใจนายแล้ว"

ศิษย์พี่หานเฟิงส่ายหน้าพูดว่า "ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่สาม ดูพวกพี่สดใสกันขนาดนี้"

ยังไม่ทันพูดจบ ฉู่เทียนใช้ดาบฟันลงไปบนพื้นข้างหน้าหานเฟิง รอยดาบลึกปรากฏขึ้นมา หานเฟิงตกใจจนขนลุก เหงื่อแตกพลั่ก

"ดาบดีๆ"

ฉู่เทียนหัวเราะ แล้วเอ่ยขึ้น

พวกลู่ฝานมองหน้ากัน ยิ้มบางๆ ออกมา จากนั้นทั้งสี่คนใช้วิชากาย พุ่งไปยังยอดเขา ที่อยู่ไกล

ในเวลาเดียวกัน อาจารย์ของเก้าคณะเหาะมากลางอากาศ

อาจารย์ซิงยวนของคณะหยินหยางมองยอดเขาที่ระเบิดจากไกลๆ ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า "ดูเหมือนวิชายาของเฒ่าประหลาดยกระดับขึ้นอีกแล้ว"

อาจารย์เซินถูของคณะกำแหงหัวเราะ แล้วเหาะออกไป "ฮ่าๆ ยาทิพย์ ฉันมาแล้ว"

อาจารย์เมิ่งอวิ๋นของคณะบังเหินหัวเราะเบาๆ แล้วเหาะกลับไป

อาจารย์อี้ชิงของคณะหนึ่งเดียวเงยหน้าขึ้น จากนั้นละสายตาออกมา มองอาจารย์เต้ากวง แล้วพูดว่า "นายเอาเคล็ดวิชาระดับดินพวกนี้มาทำอะไร"

อาจารย์เต้ากวงกลอกตามองบน แล้วพูดว่า "ติดหนี้น้ำใจคน เอาไปคืนให้เด็กคนหนึ่ง นายไม่ต้องสนใจหรอก"

อาจารย์อี้ชิงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ