เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 186

แสงของธาตุทั้งห้าฟ้าดินกระจัดกระจายไปทั่วยอดเขา ขนาดจ้าวซวี่ที่แขนบาดเจ็บ ยังลุกขึ้นมาช่วยปล่อยพลังของตัวเอง

นี่เป็นการต่อสู้ที่เผาผลาญ ใครปล่อยมือก่อน คนนั้นแพ้

ตอนนี้บนท้องฟ้า อาจารย์เซินถูของคณะกำแหงมาถึงแล้ว

มองผ่านชั้นเมฆลงมา อาจารย์เซินถูขมวดคิ้ว มองพวกจ้าวซวี่ที่กำลังขะมักเขม้น แล้วพึมพำว่า "คนพวกนี้กำลังทำอะไร"

เฒ่าประหลาดที่กำลังใจจดใจจ่อ ไม่เห็นว่าเซินถูมาถึงแล้ว แต่ขณะนั้น เสียงของเซินถูดังขึ้นข้างหูเฒ่าประหลาด

"เฒ่าประหลาด นายกำลังทำอะไร"

เฒ่าประหลาดสะดุ้งโหยง พลังชี่บนมือสั่น ทำให้เกิดแผลขึ้นบนรูปปั้นหุ่นหิน

เฒ่าประหลาดกัดฟันพูดว่า "กำลังปราบหม้อใบหนึ่งมาเป็นของตัวเอง เซินถู ใช่นายไหม ช่วยฉันหน่อยได้ไหม"

เซินถูพูดออกมาว่า "สายฟ้ายาสามสีเมื่อกี้ เป็นฝีมือนายเหรอ ถ้านายเอายาทิพย์ให้ฉัน ฉันช่วยนายได้นะ"

เฒ่าประหลาดกัดฟันพูดว่า "ไม่มียาทิพย์ แต่นายเลือกยาเม็ดระดับเก้าได้ตามสบาย"

เซินถูส่ายหัวอยู่กลางท้องฟ้าอย่างสิ้นหวัง จากนั้นหันหลังเหาะออกไป เขาไม่สนใจอะไรแบบนั้นของผู้ฝึกชี่ ในเมื่อไม่มียาทิพย์ที่เขาต้องการ สู้ให้เขากลับไปฝึกต่อดีกว่า

แสงในมือเฒ่าประหลาดกะพริบ ในฐานะที่เป็นผู้ฝึกชี่ พูดว่าไม่มียาทิพย์เป็นเรื่องโกหก ในมือเขามียาทิพย์สองสามเม็ด แต่ใช้ประโยชน์ได้มาก ไม่มีทางเอาให้เซินถูหรอก

เงยหน้ามองเซินถูออกไป เฒ่าประหลาดยิ้มออกมาบางๆ

ไปก็ไปสิ เพราะเขาไม่หวังให้นักบู๊ของสถาบันสอนวิชาบู๊ มาช่วยอยู่แล้ว

ทำไมเขาถึงกล้าพาลูกศิษย์ตัวเองมาแย่งสมบัติ หลักๆ คือในสถาบันสอนวิชาบู๊ มีแค่เขากับศิษย์พวกนี้ที่เป็นผู้ฝึกชี่ คนอื่นล้วนเป็นนักบู๊ ถึงเห็นหม้อสือฟางอันนี้ ก็ไม่มีความสนใจ ไม่งั้นหม้อสือฟางอันนี้คงไม่อยู่ที่นี่มาหลายร้อยปี โดยไม่มีใครเอาไปสักคน

ไม่มีคนแย่งชิง ก็ไม่ต้องกังวลว่าสมบัติจะมีเจ้าของ เป็นเรื่องที่ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

ถ้าเปลี่ยนเป็นสถานที่ ที่มีผู้ฝึกชี่เป็นจำนวนมาก เขาคงไม่มีทางเอาหม้อสือฟางมาได้

เฒ่าประหลาดมีรอยยิ้มมุมปาก รวบรวมสมาธิ เพิ่มพลังชี่ออกไป ทันใดนั้น หุ่นหินดึงหม้อสือฟางออกมาเร็วขึ้นอีก

......

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ตรงตีนเขา ลู่ฝานและคนอื่นต่างมาถึงที่นี่

นี่อาศัยการนำทางของลู่ฝาน พวกเขาจึงไม่ออกนอกทิศทาง ระหว่างทาง หานเฟิงยังบอกว่าลู่ฝานจมูกสุนัข พวกเขาไม่ได้กลิ่นยา แต่ลู่ฝานกลับนำทางพวกเขาอย่างมั่นใจ ไม่ออกนอกทิศทางเลยสักนิด