เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 191

ในตามังกร แฝงไปด้วยพลานุภาพกดดันและความศักดิ์สิทธิ์ ออร่าของสัตว์ร้ายเริ่มแผ่ซ่านไปทั่ว

เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่า ตัวมังกรขนาดใหญ่ที่สลักอยู่บนประตู ตอนนี้เริ่มปรากฏออกมา ลำแสงที่ไหลเวียน คือออร่าของพลังปราณ

ก็ยังเป็นลู่ฝานที่ตะโกนออกมาเร็ว ไม่งั้นถ้าพวกหานเฟิงปลดปล่อยพลังปราณออกมาเรื่อยๆ มังกรตัวนี้คงออกมาแล้ว

พวกเฒ่าประหลาดสังเกตเห็นสถานการณ์ของพวกลู่ฝาน ได้ยินคำว่าค่ายกลพลังแว้งกัด สีหน้าของเฒ่าประหลาดเหมือนกินของเน่าเข้าไป

ในฐานะที่เป็นอาจารย์บำเพ็ญชี่ที่มีความรู้รอบตัว เฒ่าประหลาดรู้อยู่แล้วว่าค่ายกลพลังแว้งกัดคืออะไร

เป็นค่ายกลที่ร้ายกาจชนิดหนึ่ง เป็นกับดักที่น่ากลัว

ค่ายกลแบบนี้ ตอนยังไม่โดนโจมตี ประโยชน์ของมันน้อยและมีข้อจำกัด มันอาจเป็นพลังของค่ายกลอื่นโจมตีในคราวเดียว และบางครั้งก็ไม่มีพลังเลย

แต่ถ้ามันโดนคนโจมตี ไม่ว่าจะเป็นพลังชี่หรือพลังปราณ แค่มันได้ซึมซับพลังแรก ยิ่งสู้ มันจะยิ่งแข็งแกร่ง ยิ่งการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่ง การโจมตีกลับของมัน จะยิ่งบ้าคลั่งขึ้น อีกทั้งใช้พลังพิเศษแปรเปลี่ยนเป็นวิชา การโจมตีที่มันปล่อยออกมา จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น บังคับให้อีกฝ่ายต้องสู้กับมันต่อไป จนพลังหมดตัว และตายไป หรือไม่ก็โดนค่ายกลฆ่าตาย

นี่คือความร้ายกาจขอพลังแว้งกัด จัดการค่ายกลแบบนี้ วิธีที่ดีที่สุด คือเมื่อเจอมัน ต้องทำเป็นไม่สนใจ ถึงมันพุ่งออกมาโจมตี ก็ทำได้เพียงหลบ ห้ามโจมตีกลับ เมื่อเป็นเช่นนี้ ประโยชน์ของค่ายกลนี้จะหายไปทั้งหมด ไม่สามารถซึมซับพลังได้ ค่ายกลนี้ ก็กลายเป็นแค่ขยะ

จากการคาดเดาของลู่ฝาน อันที่จริงพลังแฝงบนประตูคุ้มครอง เพียงพอแค่ให้เสือขาวกระโดดออกมาตะปบเท่านั้น อันที่จริงหลังจากเฒ่าประหลาดต้านทานกรงเล็บนั้น แล้วไม่ทำอะไรต่อ ก็จะไม่เกิดอะไรขึ้น แต่เขาโกรธ และโจมตีกลับ ตัดโอกาสสุดท้ายของเขา

ตอนนี้ ทุกอย่างมันสายไปแล้ว

ขณะที่เฒ่าประหลาดตะโกนว่า "สกัดมัน!" อย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่การโจมตีของพวกจ้าวซวี่ โดนประตูคุ้มครอง ความแข็งแกร่งของค่ายกลพลังแว้งกัดก็ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

เห็นเสือขาวโดนกรงคุกฟ้าดินขังไว้กลางอากาศ สีหน้าเฒ่าประหลาดเริ่มบิดเบี้ยว

เขาสัมผัสได้ถึงการกลืนกินจากตัวเสือขาว วินาทีต่อมา เสือขาวงับลงบนกรงคุกฟ้าดินที่เป็นภาพลวงตาจากพลังฟ้าดิน

กัดเพียงครั้งเดียว กรงคุกฟ้าดินกลางอากาศโดนกลืนกิน พลังฟ้าดินที่แฝงอยู่ในนั้นกลายเป็นลำแสง ทะลุผ่านตัวเสือขาว เข้าไปในประตูคุ้มครอง

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ตัวเสือขาวใหญ่ขึ้นทันที เมื่อเพ่งมอง เหมือนตัวของมันดูสมจริงขึ้น ราวกับเปลี่ยนจากภาพลวงตา เป็นรูปร่างที่มีเลือดเนื้อสมจริง

มีแสงร่วงลงบนตัวพวกเขาไม่หยุด แต่ลู่ฝานและคนอื่นกลับทำเหมือนมองไม่เห็น พลังทั้งหมดของเสือขาวเหมือนมีตา ไม่มีพลังไหนโจมตีพวกลู่ฝานเลย

หานเฟิงฉีกยิ้ม หัวเราะเบาๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะลู่ฝาน บอกให้พวกเขาอย่าขยับ ตอนนี้หานเฟิงอยากนั่งลงบนพื้น เอาของกินออกมา นั่งชมการต่อสู้ครั้งใหญ่เช่นนี้

"ต้องพูดนะ การต่อสู้ของผู้ฝึกชี่ช่างตื่นตาตื่นใจ ดูแสงเหล่านี้ งดงามกว่าพลุเสียอีก สู้ต่อไป ขอแสงสีเยอะๆ หน่อย ใช่ แบบนี้แหละ ฉันชอบกระบวนท่านี้ งดงามสุดยอด"

หานเฟิงเอาพลังของห้าธาตุฟ้าดิน เปรียบเทียบกับพลุอย่างไม่เกรงใจ อีกทั้งยังเอาผู้ฝึกชี่ที่สูงส่งเปรียบเทียบกับคนจุดพลุ เพราะเฒ่าประหลาดกำลังต่อสู้ครั้งใหญ่ จึงไม่มีเวลาปลีกตัว ไม่งั้นคงตบหานเฟิงจนตายแน่ๆ

ฉู่สิงถามเบาๆ ว่า "ศิษย์น้องลู่ฝาน นายดูค่ายกลที่ร้ายกาจนี้ออกได้ยังไง อีกทั้งทำไมพลังของเสือขาวโจมตีไม่โดนพวกเราล่ะ"

ลู่ฝานไม่สนใจคำถามแรก เขาไม่สามารถบอกพวกหานเฟิงได้ ว่าตัวเองก็เป็นผู้ฝึกชี่เหมือนกัน