เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1910

งานเลี้ยงดำเนินต่อไปอีกครู่ใหญ่ อิ่มหนำสำราญ ทุกคนถึงได้พากันกลับไป

งานเลี้ยงนี้เต็มไปด้วยเสียงเครื่องดนตรีกับการร้องเต้นที่อ่อนช้อย

ไม่ว่าคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยง หรือว่าคนที่รับชมงานเลี้ยงภายในเมืองฉิงเทียนต่างรู้สึกดีมาก

กลุ่มคนพูดกันไม่หยุด วิพากษ์วิจารณ์ผู้แข็งแกร่งร้อยคนต่างกันไป

ในใจของแต่ละคนมีตัวเลือกแรกของตัวเอง

เพียงแต่ตอนนี้ ยังไม่มีใครมั่นใจว่าคนที่ตัวเองเชียร์จะเดินไปถึงตอนสุดท้ายไหมก็เท่านั้น

หน้าประตูพระราชวัง รถม้าค่อยๆ จากไป

สำหรับผู้แข็งแกร่งที่เข้าร่วมการแข่งขันทุกคนนั้น กินอะไร เล่นอะไรเป็นเรื่องไม่สำคัญ

ที่สำคัญคือจะชนะการต่อสู้ครั้งต่อไปได้อย่างไร

ดังนั้นงานเลี้ยงยังไม่จบก็มีคนจำนวนมากที่กลับไปอย่างรีบร้อน

เห็นได้ชัดว่าต่างรีบกลับไปหลอมหินแร่กุยหยวน

สำหรับเรื่องนี้ ลู่ฝานทำได้เพียงอวยพรให้พวกเขาโชคดี เขาไม่มีวิธีที่จะช่วยคนจำนวนมาก ทำได้เพียงช่วยคนข้างกายของตัวเองเท่านั้น

ภายในพระราชวัง บนรถม้าราชวงศ์

ลู่ฝานพูดกับสิบสาม “จำคำพูดของฉันได้แล้วยัง ตอนนี้นำคำพูดเหล่านี้บอกพวกศิษย์พี่ใหญ่ ให้พวกศิษย์พี่ใหญ่บอกต่อหานเฟิงกับหลิงเหยา ห้ามใช้หินแร่กุยหยวนเด็ดขาด แม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้ ทางที่ดีที่สุดทำลายมันทิ้งไป”

สิบสามพยักหน้าอย่างเข้าใจจากนั้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

หนานกงสิงตามขึ้นรถม้า พุงกางพูดขึ้น “ไม่ได้กินอิ่มขนาดนี้นานมากแล้ว หัวหน้าสำนักมีความจำเป็นต้องระวังขนาดนี้เหรอ นายไปบอกพวกเขาตรงๆ ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

ลู่ฝานนวดหน้าผากพูดขึ้น “ปลอดภัยไว้ก่อน หลิงเหยาไม่ยอมมาใช่ไหม?”

หนานกงสิงยักไหล่พูดขึ้น “เธอบอกกับฉันว่า ให้หัวหน้าสำนักรีบจัดการเรื่องให้เสร็จ อันตรายอะไร เธอไม่สนใจสักนิด เธอคิดว่าติดตามอาจารย์ของนายค่อนข้างปลอดภัย และก็ไม่เป็นการสร้างเรื่องให้กับนาย”

ลู่ฝานพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วพูดขึ้น “อืม มีอาจารย์อยู่ วางใจได้หน่อยจริงๆ นั่นแหละ เอาเถอะ ไปกัน พวกเราควรกลับได้แล้ว”

ลู่ฝาน อู่คงหลิง หนานกงสิงที่นั่งอยู่บนรถม้าค่อยๆ เคลื่อนไปทางจวนองค์ชายใหญ่

อู่คงหลิงหรี่ตาเล็กน้อย เอนตัวไปทางลู่ฝานแล้วพูดขึ้นเสียงเบา “ลู่ฝาน อันนี้ให้นาย”

ขณะพูดอู่คงหลิงนำมุกหนึ่งเม็ดยัดใส่มือลู่ฝาน

ลู่ฝานเพ่งสมาธิไปด้านใน มองสิ่งที่อยู่ภายในมุกแล้วพูดอย่างตกตะลึง “เธอเอาของสิ่งนี้มาได้อย่างไร? นี่เธอหามาทั้งหมดเลยเหรอ?”

อู่คงหลิงพูด “แน่นอน นายคิดว่าช่วงที่ผ่านมา ฉันต้องการกำลังคนมากขนาดนั้นไปทำไม ลู่ฝาน ฉันพูดแล้วว่าฉันไม่ทำร้ายนาย ในทางกลับกันฉันจะช่วยนาย!

อู่คงหลิงยิ้มกริ่มพูดเสียงเบา “แน่นอน ช่วยนายก็ต้องมีของแลกเปลี่ยน อย่าโทษฉันล่ะ”

ลู่ฝานฟังคำพูดบอกเป็นนัยๆ ของอู่คงหลิงแล้วพูดช้าๆ “เธอตามสบาย”

อู่คงหลิงยิ้มตาหยีเป็นพระจันทร์เสี้ยว จากนั้นก็หอมลู่ฝานผ่านผ้าคลุมหน้า

หนานกงสิงกระแอมเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ฉันควรจะออกไปข้างนอกให้พวกคุณจัดการธุระหรือเปล่า!”

ลู่ฝานยิ้มพูด “ได้นะ นายออกไปสิ”

พูดจบ จู่ๆ รถม้าก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ลู่ฝาน อู่คงหลิง หนานกงสิงทั้งสามสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ในตอนนี้เอง ลู่ฝานเห็นทั้งรถม้าไฟลุกไหม้ขึ้นมา

ไฟลุกโชนเผารถม้าอย่างโหมกระหน่ำ ขณะเดียวกัน ร่างกายของอู่คงหลิงกับหนานกงสิงก็เริ่มแดงขึ้น

“เขตวิถี!”

ลู่ฝานอุทาน

จับอู่คงหลิงกับหนานกงสิงเอาไว้ ปราณชี่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของทั้งสองโดยตรง ยับยั้งพลังเต๋าที่กำลังผันแปรอย่างคลุ้มคลั่งอยู่ในร่างกายของพวกเขา

ขณะเดียวกันเขตวิถีของลู่ฝานก็ถูกปล่อยออกมา

ตู้ม!

รถม้าระเบิด พลังรุนแรงพุ่งโจมตีไปที่ลู่ฝาน

เงาดำพุ่งเข้ามาในขณะเดียวกัน!

ลู่ฝานสะบัดมือโยนอู่คงหลิงกับหนานคงสิงออกไป จากนั้นก็ซัดหมัดกลับไปทางเงาดำ

ตูม!