เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1921

ลมอ่อนพัด สะบัดแขนเสื้อของลู่ฝานเล็กน้อย

ก้มหัวลง ลู่ฝานมองดูรูที่หน้าอกของตัวเอง เพียงแค่ยิ้มอย่างราบเรียบ

เมื่อหันกลับมา ลู่ฝานมองไปทางหานหยวนหนิงที่นอนอยู่บนพื้น และพูดเบาๆว่า: “วิชาไม่เลวเลยนี่น่า นายทำร้ายฉัน”

ขณะที่หานหยวนหนิงกระอักเลือดออกจากปากไปด้วย และพูดเป็นระยะไปด้วยว่า: “แต่……ก็แค่……ทำร้ายเท่านั้นเอง!”

หลังจากที่พูดจบ หานหยวนหนิงฝืนฉีกยิ้ม ยกมือขึ้นอย่างสั่นเทา และชี้ไปที่กระบี่หนักไร้คมของลู่ฝาน

ลู่ฝานเข้าใจความหมายของหานหยวนหนิง และพูดว่า: “ถูกต้อง ฉันเกือบจะถึงขั้นนั้นแล้ว!”

เมื่อหานหยวนหนิงได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะเบาๆ ต่อจากนั้นก็สลบไป

ด้านล่าง ฝูงชนเงียบสนิท

หลายคนมองไปที่บาดแผลบนหน้าอกของลู่ฝาน ตกใจอย่างมาก

“ร่างอมตะงั้นเหรอ?”

คนคนหนึ่งถามขึ้น

คนที่อยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าอย่างหนัก

ร่างกายแบบนี้ยังดีเหมือนคนปกติแม้ว่าหัวใจจะบอบช้ำก็ตาม ไม่ใช่ร่างอมตะ จะเป็นอะไรไปได้อีก

มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า โครงกระดูกบนหน้าอกของลู่ฝาน กำลังรักษาตัวอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานเดินไปที่ข้างกายของหานหยวนหนิงอย่างช้าๆ หยิบขวดยาเม็ดออกมาแล้วเทลงไปพร้อมกับหานหยวนหนิง

และหลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ ร่างกายของเขาก็เกือบจะฟื้นตัวโดยพื้นฐานแล้ว

ร่างกายที่แข็งแรงถึงระดับนี้ ต่อให้เป็นเซียนบู๊เหล่านั้น ก็จะต้องประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ต่อให้พวกเขาจะมีร่างอมตะ ก็ไม่มีความเร็วในการฟื้นตัวอย่างลู่ฝาน

สำหรับเซียนบู๊หลายคน ร่างอมตะของพวกเขา เพียงแค่เพิ่มความแข็งแกร่งและการฟื้นฟูร่างกายเท่านั้นเอง

มือหักขาหักเหล่านี้ ฟื้นฟูขึ้นมาไม่ใช่ปัญหาใหญ่

แต่ถ้าหัวใจทะลุ เหมือนกับคนปกติได้ การแสดงออกของพวกเขา นี่เพียงแค่ระดับที่เป็นร่างอมตะเท่านั้นอยู่เหรอ?

แน่นอนพวกเขาไม่รู้ ตอนนี้ร่างกายของลู่ฝาน ไม่ใช่แค่ร่างอมตะทั่วไป

ตอนนั้นไม่ได้รับรอยห้าธาตุฟ้าดิน ลู่ฝานรู้สึกเสียใจมากมาโดยตลอด

แต่ตามด้วยเขานำเต๋าแห่งชีวิตเข้าสู่ร่างกายอย่างเป็นทางการ หลังจากที่รวบรวมเขตวิถีครึ่งหนึ่งออกมาได้ ลู่ฝานพบว่าไม่ได้รับรอยก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องอย่างยิ่ง

เพราะว่าไม่มีรอย ดังนั้นร่างกายของเขา จนถึงตอนนี้ไม่ได้เป็นของร่างห้าธาตุ และไม่ได้เป็นร่างอมตะโดยสายเลือดที่แท้จริง

เขามีทางเลือกในตัวสองทาง ขอแค่เขาต้องการเขาก็สามารถเปลี่ยนร่างกายเป็นจุดแสงนับพันได้ตลอดเวลา ยังทำให้ร่างกายแข็งดั่งภูผาได้อีกด้วย

การเปลี่ยนแปลงแบบตามใจแบบนี้ ทำให้เขาไม่รู้ว่าร่างกายของตัวเองเป็นของอะไรกันแน่

มีทั้งสองอย่าง และแข็งแกร่งกว่าทั้งสองอย่าง

เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเอง ก็เหมือนกับปราณชี่ของเขา กำลังเดินอยู่บนถนนที่ไม่มีใครเคยผ่านมาก่อน ไม่รู้อนาคต และไม่รู้ตอนจบเป็นยังไง

ความรู้สึกที่ไม่รู้จักโดยสิ้นเชิง แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกคาดหวัง เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ

เดิมทีแรกเริ่ม ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของลู่ฝาน แม้ว่าจะน่าทึ่งเป็นอย่างมาก แต่ถ้าหากถูกตัดหัว และถูกดูดเลือดออกหมด ก็ตายได้เหมือนกัน

แต่ตอนนี้ ลู่ฝานก็ไม่ค่อยกลัวสิ่งเหล่านี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ลองมาก่อน แต่เขารู้สึกว่าถ้ามีคนอยากฆ่าเขา

ถ้าอย่างนั้นมีเพียงสองวิธี วิธีหนึ่งคือการฆ่าวิญญาณของเขา

อีกวิธีหนึ่ง ก็คือทุบทำลายเขาเป็นชิ้นๆ โดยไม่เหลืออะไรเลย

นอกเหนือจากนี้ ลู่ฝานก็ไม่กลัวสิ่งอื่นใดเลยสักนิด

ทะลุหัวใจอะไร สำหรับเขา ไม่ได้แย่ไปกว่ารอยข่วนขีดผิวหนัง

ทหารอารักขากลุ่มหนึ่งรีบพานหยวนหนิงออกไป และนำไปรักษา