เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1940

ประโยคเดียวทำให้ประมุขประเทศฉิงเทียนอึ้งไป ขมวดคิ้วมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายพูดอะไร”

ลู่ฝานค่อยๆ ดึงกระบี่หินที่ปักอยู่บนไหล่ออกมา โยนไปข้างหน้าประมุขประเทศฉิงเทียนแล้วพูดว่า “ฉันบอกไปแล้ว นี่คือการประลองของฉัน การต่อสู้ของฉัน นายเอาคู่ต่อสู้ของฉันไป แล้วประกาศว่าฉันชนะไม่ได้ นี่มันคือการดูหมิ่นฉันชัดๆ!”

ลู่ฝานพูดจาฉะฉาน ได้ยินแล้วดูมีพลานุภาพมาก

แต่มีแค่คนที่รู้จักลู่ฝานที่รู้ว่าลู่ฝานพูดแบบนี้ เขาต้องมีเป้าหมายแน่นอน

ศิษย์พี่หานเฟิงเดาความคิดในใจลู่ฝานได้เป็นคนแรก เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องขี้โกงอีกแล้ว เขาจะพาซิงยวนไปเอง!”

ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องทำแบบนี้ถูกแล้ว ห้ามให้ประมุขประเทศฉิงเทียนพาตัวซิงยวนไปเด็ดขาด นี่คือปัญหารุนแรงสุดๆ!”

ฉู่สิงกับฉู่เทียนมองหน้ากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน ดูไม่เข้าใจเล็กน้อย

ศิษย์พี่ใหญ่มองสีหน้าสงสัยของทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ศิษย์น้องเห็นความผิดปกติของซิงยวน เขากลัวว่าซิงยวนจะมีความลับอะไรแล้วโดนประมุขประเทศฉิงเทียนพาตัวไป!”

ฉู่สิงกับฉู่เทียนร้อง “อ๋อ” ทันที

ศิษย์พี่ใหญ่เดาแม่นมาก ลู่ฝานคิดเช่นนี้จริงๆ

ประมุขประเทศฉิงเทียนรีบพาตัวซิงกุยไปเร็วขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่าซิงกุยคือการค้นพบครั้งใหญ่สำหรับพวกเขา

ลู่ฝานพอเดาได้ว่าพวกผู้ฝึกชั่วร้ายเห็นหุ่นเชิดแข็งแกร่งขนาดนี้จะรู้สึกยังไง

ตอนนี้ลู่ฝานจำเป็นต้องรั้งไว้ เพราะถ้าให้ผู้ฝึกชั่วร้ายคุมความลับของซิงกุย คิดว่าไม่นานพวกผู้ฝึกชั่วร้ายต้องมีหุ่นเชิดแบบนี้แน่ๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่คือการทำลายล้างโลก

เมื่อลู่ฝานคิดถึงจุดนี้ ตอนเขาเห็นผู้อาวุโสซู่มั่นเข้าไปคุยกับผู้อาวุโสด้านล่าง ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวเขาอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานไม่อยากเห็นผู้ฝึกชั่วร้ายแข็งแกร่งแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

ประมุขประเทศฉิงเทียนเบิกตามองลู่ฝาน สายตานั่นกำลังเตือนลู่ฝานว่าอย่ามายุ่ง

ประมุขประเทศฉิงเทียนพูดช้าๆ ว่า “จำเป็นต้องทำแบบนี้ไหม ได้เลื่อนชั้นอย่างราบรื่น ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ”

ลู่ฝานตอบว่า “ขอโทษด้วย ฉันไม่ชอบชัยชนะแบบนี้!”

เสียงตะโกนของคนด้านล่างเบาลง

คนจำนวนมากยังเชียร์ลู่ฝาน ขอแค่เป็นนักบู๊ ใครไม่มีนิสัยดื้อดึงแบบนี้บ้างล่ะ

ถึงขั้นที่ตอนนี้มีคนชื่นชมการกระทำของลู่ฝาน

พวกเขาเรียกลู่ฝานว่าชายที่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้!

เหมือนประมุขประเทศฉิงเทียนจะพูดอะไรอีก จู่ๆ คนที่อยู่บนเกาะลอยฟ้าเกาะที่ 13

เทพเงินแปดทิศพูดเสียงกังวานว่า “ในเมื่อเขาบอกว่าให้ประลองต่อ ทำไมต้องขัดขวางเขาด้วยล่ะ”

อริยบุคคลแห่งจักรวาลยิ้มแล้วพูดว่า “ให้เขาสู้เถอะ ถ้าเขาแพ้ ค่อยจัดการไอ้คนที่ตบตาคนอื่นก็ยังไม่สาย!”

สองอริยบุคคลเอ่ยปาก แม้ประมุขประเทศฉิงเทียนไม่เต็มใจขนาดไหน แต่ก็ยังกัดฟันปรบมือบอกให้องครักษ์ปล่อยตัวซิงกุย

ใบหน้ามีรอยยิ้ม นัยน์ตามีความเย็นชา ประมุขประเทศฉิงเทียนพูดกับลู่ฝานว่า “หวังว่านายจะเข้าใจว่านายกำลังทำอะไรอยู่ อย่าหาเหาใส่หัวเด็ดขาด!”

ลู่ฝานเมินคำขู่และคำเตือนทั้งหมด

เขามองซิงกุยที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นเดินเข้าไปช้าๆ

ในกลุ่มคนด้านล่าง ผู้อาวุโสซู่มั่นถามผู้อาวุโสด้านหน้า “นี่คือผลงานของพวกนายเหรอ ดีมากเลยเหรอ สนใจมาอยู่กับเราไหม”

ผู้อาวุโสซู่มั่นพูดพลางแอบเอาป้ายผู้อาวุโสของตัวเองมาแกว่งด้านหน้าพวกผู้อาวุโส

พวกผู้อาวุโสตื่นเต้นจนหน้าแดง พยักหน้าหงึกหงัก

“สนใจสิ สนใจมาก พวกเรายินดีเข้าร่วม!”

พวกผู้อาวุโสพูดพลางจะทำความเคารพผู้อาวุโสซู่มั่น

ผู้อาวุโสซู่มั่นชี้ซิงกุยบนเกาะลอยฟ้าแล้วพูดว่า “ทิ้งหุ่นเชิดตัวนั้นไว้แบบนั้นเหรอ”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “เดิมทีก็ไม่ได้จะเก็บกลับมาอยู่แล้ว วางใจเถอะ สิ่งที่จำเป็นอยู่ในหัวเราหมดแล้ว”

ผู้อาวุโสคนนี้พูดแล้วดีดนิ้ว

ซิงกุยที่นิ่งมาตลอดลุกขึ้นอีกครั้ง เขาจ้องหน้าลู่ฝานเขม็ง