เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1958

มีเสียงกึกก้องอยู่ข้างหู และพื้นดินใต้เท้าก็สั่นสะเทือน

ในความมืด มองไม่เห็นอะไรเลย และโลกทั้งใบก็สูญเสียแสงสว่างที่ควรมีไป

สถานการณ์แบบนี้กินเวลานานถึงสิบอึดใจ ก่อนที่ฟ้าดินจะค่อยๆกลับมาสว่างขึ้นเล็กน้อย

เมื่อรอทุกอย่างกลับมาสว่างไสวใหม่ สิ่งที่เข้าสู่สายตาของทุกคน ก็คือเกาะที่ทรุดโทรม และมีร่างสองยืนและนอนอยู่บนเกาะลอย

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทุกคนแทบจะคาดไม่ถึงคือ คนที่ยืนอยู่คือเย่หนานเทียน คนที่นอนอยู่คือข่งหลิน

เลือดที่พุ่งกระฉูด ข่งหลินเอื้อมมือออกไปคว้าถุงเหล้าที่จมอยู่ในรอยแยกบนพื้น และให้ตัวเองจิบคำหนึ่ง

ต่อจากนั้น เหล้ากับเลือดก็พ่นออกมาจากปากและจมูกของเขา ข่งหลินสัมผัสร่างกายของตัวเองที่มีเลือดไม่หยุดแล้วพูดว่า “แม้แต่ร่างอมตะก็ไม่สามารถสกัดกั้นพลังของนายไว้ได้ นายชนะแล้ว ศิษย์น้องของฉัน!”

สีหน้าของเย่หนานเทียนซีดเซียวเล็กน้อย และดูเหมือนว่าจะสูญเสียพละกำลังไป

แต่แสงในดวงตาของเขา กลับไม่ได้สว่างขนาดนั้น และส่องแสงมาก

“อย่าคาดหวังฉันจะเรียกนายว่าศิษย์พี่ วันไหนที่นายเอาชนะฉันได้ค่อยว่ากัน!”

เย่หนานเทียนพูดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ข่งหลินก็ฉีกยิ้มพูดว่า “ไม่มีปัญหา แต่บอกได้มั้ยว่า เมื่อกี้นี้นายหลบท่านี้ของฉันได้ยังไง?”

เย่หนานเทียนตอบกลับว่า “ความลับ!”

ข่งหลินตอบ“อือ”อย่างราบเรียบ จากนั้นก็เขย่าถุงเหล้า แล้วโยนทิ้งไป

“นี่เป็นเหล้าที่ไม่ดีที่สุดที่ฉันเคยดื่มมา”

หลังจากที่พูดจบ ข่งหลินเอียงศีรษะ และหมดสติไป

เย่หนานเทียนยกมือขึ้น ทันใดนั้นผู้ฝึกชี่ของประเทศฉิงเทียนก็บินมาอย่างรวดเร็ว และหามข่งหลินไป

สามอริยบุคคลปรบมือเบาๆ และฝูงชนโห่ร้องไม่รู้จบ

มีแค่ประมุขของประเทศหวนหยู่ ถอนหายใจยาว และดูผิดหวังเล็กน้อย

เดิมทีเขาคิดว่าข่งหลินจะเป็นตัวแทนประเทศหวนหยู่ของพวกเขาต่อสู้จนจบ แต่ความเป็นจริงคือ ทำได้แค่เดินมาได้ขั้นนี้

หันหน้ามองไป ประมุขประเทศหวนหยู่ปรบมือเพื่อแสดงความยินดีให้กับประมุขประเทศเฟิงหยู่

ประมุขประเทศเฟิงหยู่มีความสุขเป็นอย่างมาก นี่มันมีความสุขมากกว่าเก็บสมบัติได้จริงๆ

อะไรเรียกว่าการได้อยู่ในที่เหมาะสม จะมีโอกาสได้พบผลสำเร็จก่อน

โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีอะไรจะเกินไปกว่านี้ได้แล้ว

เย่หนานเทียนก็ถูกคนหามไปอย่างช้าๆ จะเห็นได้ว่า แม้ว่าเขาจะชนะ แต่ก็ค่อนข้างโชคดี ตัวเขาเองไม่สามารถขยับได้เลย

ถ้าข่งหลินสามารถยืนหยัดได้อีกครั้ง แพ้หรือชนะยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด

หลังจากการต่อสู้ครั้งแรกสิ้นสุดลง เกาะเมืองหลวงที่เดิมทีโอ่อ่าตระการตา และรัศมียิ่งใหญ่ ได้กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้วในขณะนี้

ด้านบนมีรอยแตกมากมาย ทนมองตรงๆไม่ได้จริงๆ ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังจะพังทลายเมื่อเหยียบลงไป

แต่ในเวลานี้ กลุ่มผู้ฝึกชี่จากราชวงศ์ประเทศฉิงเทียนได้ปรากฏตัวขึ้น

ในเวลาเดียวกันพลังชี่ก็สว่างขึ้น และหินที่ถูกทำลายทั้งหมดก็บินกลับมาอย่างรวดเร็ว รอยแตกทั้งหมดก็ฟื้นตัวอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

หลังจากนั้นไม่นาน เกาะก็กลับสู่สภาพเดิม

ต้องบอกว่า วิชาของผู้ฝึกชี่ อยู่ในบางด้าน ก็มีประโยชน์มากกว่าของนักบู๊

อย่างน้อย นักบู๊ส่วนใหญ่ ไม่สามารถซ่อมแซมสิ่งต่างๆได้หลังจากทำลายมันไปแล้ว ต่อให้เป็นก้อนหินก็ไม่ได้!

แสงค่ายกลใต้เท้าสว่างขึ้นอีกครั้ง และอีกแปดคนที่เหลือก็ถูกค่ายกลดึงกลับไปที่เกาะของเมืองหลวงอีก

เขาไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น ถ้าหากเสียเปรียบอยู่ในมือของคนอื่น ถ้าอย่างนั้นก็ต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมา นี่คือสไตล์การทำสิ่งต่างๆของเขา

จะมีอะไรดีไปกว่าการได้กอบกู้ศักดิ์ศรีต่อหน้าผู้คนโลก

จู่ๆจั่วหยุนตงก็ดึงกระบี่ของตัวเองออกมา และในเวลาเดียวกัน คนอื่นๆทยอยถอยออกไป บนเกาะ เหลือแค่ร่างของลู่ฝานกับจั่วหยุนตง

แต่ลู่ฝานยังคงหลับตาอยู่นิ่งๆ ปราณชี่และพลังแห่งโลกในร่างกายของเขา กำลังอยู่ในโคจรอย่างบ้าคลั่ง ในเวลานี้ ไม่สามารถมองเห็นอะไรจากภายนอกได้ แต่ในร่างกายของลู่ฝาน ได้วุ่นวายแล้ว นอกจากตัวของลู่ฝานเอง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

จั่วหยุนตงมองดูลู่ฝานไม่ได้พูดอะไรสักคำ และตะโกนเสียงดังว่า “รีบเอาอาวุธของแกออกมา เรามาสู้กันให้เต็มที่ อย่าคิดว่าหลับตา ก็จะแกล้งทำเป็นหล่อได้ ฉันจะบอกแกให้ ของสิ่งนี้ ขึ้นอยู่กับหนังหน้า!”

จั่วหยุนตงว่าแล้วก็ชี้ไปที่ใบหน้าใหญ่ของตัวเอง ท่าทางหน้าด้านนี้ ทำให้หลายคนหัวเราะออกมาดังๆ

แต่ดูเหมือนลู่ฝานจะไม่ได้ยินคำพูดของเขาเลย และยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น บนตัวไม่มีพลังปราณปล่อยออกมา และก็ไม่มีอุปกรณ์ป้องกันใดๆ ไม่ได้เอากระบี่หนักไร้คมออกมาด้วย

จั่วหยุนตงมองไปรอบๆ เกาหัวแล้วพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น นี่มันได้เริ่มขึ้นแล้วนะ แกไม่ขยับหมายความว่าไง”

เขามองไปรอบๆอย่างว่างเปล่า ดูเหมือนกำลังถามว่าการประลองเริ่มขึ้นแล้วหรือเปล่า

ประมุขประเทศฉิงเทียนตอบเสียงดัง “ลงมือได้ตั้งนานแล้ว!”

จู่ๆสีหน้าของจั่วหยุนตงก็ดูไม่ค่อยสู้ดีขึ้นมา ดาบใหญ่ชี้ไปยังลู่ฝานพูดว่า “มันจะเกินไปแล้วนะ ดูถูกคนก็ต้องมีระดับ นายเป็นแบบนี้ ฉันลงมือจริงๆน่ะ!”

ในที่สุดลู่ฝานก็ขยับเมื่อได้ยินเช่นนี้ เมื่อทุกคนคิดว่าลู่ฝานกำลังจะลืมตา และนำอาวุธออกมา

ลู่ฝานกลับนั่งลงช้าๆ ถูกต้อง เขาแค่นั่งบนพื้นอย่างสงบ

สงบราวกับว่ากำลังฝึกฝนจริงๆ!

ในที่สุดจั่วหยุนตงก็โกรธ และคำรามว่า “แกรนหาที่ตาย ฉันจะฟันแกด้วยดาบเล่มเดียว!”

ดาบยาวแฝงด้วยพลังปราณ ฟันไปที่หัวของลู่ฝานในทันที

หลิงเหยา หานเฟิงและคนอื่นๆเบิกตากว้าง