เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 196

หานเฟิงเอาของส่วนหนึ่งยัดใส่ในอกลู่ฝาน แล้วพูดว่า "สภาพสังคมนี้ ไม่นายฆ่าฉัน ก็ฉันฆ่านาย ถึงอยู่ในสถาบันสอนวิชาบู๊ มีคนตายอย่างน่าประหลาดจำนวนไม่น้อยทุกปี สิ่งของของพวกเขาจะโดนเก็บกลับมา และส่งให้นักเรียนคนอื่น ผู้ฝึกชี่ไม่กี่คนนี้ สมควรแล้วที่ต้องเจออาจารย์ที่ไร้เยื่อใย"

ฉู่สิงพูดต่อ "ศิษย์น้องลู่ฝาน เอาไปเถอะ อย่างน้อยก็ขายเป็นเงินได้ เราไม่ฆ่าคนปากดีอย่างจ้าวซวี่ ถือว่าเมตตาแล้ว"

ลู่ฝานรับของมาช้าๆ เก็บเข้าไปในอกตัวเอง

เดินไปยังประตูบานใหญ่ หันมามองจ้าวซวี่และคนอื่นบนพื้น

ฉู่เทียนตบไหล่ลู่ฝาน แล้วพูดว่า "ศิษย์น้องลู่ฝาน นายจะค่อยๆ ชินเอง ไม่ว่าจะเป็นโลกนักบู๊ หรือโลกผู้ฝึกชี่ คนตายเป็นเรื่องปกติมาก ฉันจำที่พ่อเคยพูดกับฉันได้ สภาพสังคมก็เป็นเช่นนี้ สิ่งที่เราทำได้ คือพยายามมีชีวิตต่อไปเท่านั้น ศิษย์น้องลู่ฝาน ในเมื่อนายรู้ว่าเป็นค่ายกลพลังแว้งกัด งั้นนายพาเราออกไปได้ไหม"

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ เดินไปยังประตูบานใหญ่

ทอดถอนใจอย่างเศร้าโศก บางทีศิษย์พี่อาจพูดถูก สภาพสังคมก็เป็นเช่นนี้

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู ลู่ฝานยื่นมือออกไป สายตามองหาจุดสำคัญบนประตูคุ้มครอง

จากความรู้ที่อาจารย์หวูเฉินสอนเขา เกี่ยวกับประเภทค่ายกลของผู้ฝึกชี่ ลู่ฝานมีวิธีเปิดประตูคุ้มครอง เกินสิบวิธี

แต่วิธีพวกนั้น จะเปิดเผยความจริงว่าเขามีพลังชี่

ถึงเขาเชื่อใจในตัวศิษย์พี่ของเขา แต่ลู่ฝานก็ไม่อยากเปิดเผยความลับอันยิ่งใหญ่ออกมา

ดังนั้นอาศัยวิธีที่โง่ที่สุดละกัน