เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 206

"ยังไม่แน่หรอก ว่าใครจะเป็นคนตาย!"

ลู่ฝานเดินเข้ามาพูด

หานเฟิงตะโกนว่า "เอี๋ยนชิง นายเก่งเพราะอาศัยวิชาของคณะหยินหยาง มีปัญญา มาสู้กับฉัน โดยไม่ใช้วิชาของคณะหยินหยางสิ นายกล้าไหม ไอ้เด็กน้อย"

เอี๋ยนชิงไม่อยากสนใจหานเฟิง หันไปมองลู่ฝาน แล้วพูดว่า "ไม่คุ้นหน้า คงใช่ศิษย์คนใหม่ของคณะหนึ่งเดียวใช่ไหม น่าเสียดาย ดูเป็นเด็กที่ไม่เลว แต่กลับไปคณะหนึ่งเดียวซะอย่างนั้น"

ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า "งั้นฉันคงโชคดีแล้วล่ะ ที่แท้คณะหยินหยางมีแต่พวกปัญญาอ่อน หลงตัวเองแบบนาย"

เอี๋ยนชิงหัวเราะเบาๆ พลังปราณบนตัว เริ่มรวมตัวกัน

พวกลู่ฝานทั้งสี่คน ต่างปล่อยพลังปราณออกมาเช่นกัน การต่อสู้ครั้งใหญ่ กำลังจะเริ่มขึ้น

ตอนนี้ บริเวณรอบๆ มีเสียงเหมือนฟ้าร้องดังขึ้น

"เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้ผ่านไปกี่ปีแล้ว ฉันคือสวีช่าง รู้จักกันในนามเซียนสือฟาง สหายทุกท่านที่มาที่นี่ ถ้าพวกนายต้องการมาแย่งสมบัติของฉัน งั้นฉันคิดว่า พวกนายคงได้จากตำหนักยาไปมากมายแล้ว ของที่เหลือ ฉันต้องการเหลือไว้ให้ศิษย์ผู้สืบทอด ถ้าไม่เต็มใจเป็นศิษย์ผู้สืบทอดของฉัน ก็รีบออกไปเถอะ ตอนนี้ยังมีเวลา"

พูดพลาง ด้านหลังโครงกระดูกสีทอง มีประตูดูโปร่งใสปรากฏขึ้น

ด้านนอกเป็นป่าสีเขียว วัชพืชต่างๆ เห็นได้ชัดว่า เป็นประตูทางออก

พวกลู่ฝานมองหน้ากัน ไม่มีท่าทีจะออกไป กว่าเฒ่าประหลาดจะลุกขึ้นจากพื้นได้ มองตำหนักเครื่องรางในอากาศเวิ้งว้างด้วยแววตาลุกโชน จากสายตาของเฒ่าประหลาด มองออกว่าเครื่องรางแต่ละอัน เป็นของชั้นดี ไม่ว่าอันไหน ก็สามารถยกระดับความสามารถของเขาได้

เอี๋ยนชิงหันไปมองรอบๆ ตอนเห็นตำหนักที่มียาเม็ดวางอยู่เต็มไปหมด ดวงตาเอี๋ยนชิงเป็นประกายทันที

เอี๋ยนชิงเดินเข้าไป ยื่นมือออกไป ลองดูว่าเข้าไปได้หรือไม่

มือของเขาเพิ่งสัมผัสกับอากาศเวิ้งว้าง โครงกระดูกสีทองสะบัดมือปล่อยแสงสีทองออกมา กระแทกลงบนตัวเอี๋ยนชิง

พลังที่แฝงอยู่ในแสงสีทองดูน่ากลัวมาก จากพละกำลังที่เกือบเข้าสู่แดนปราณชีวิตของเอี๋ยนชิง กลับโดนแสงสีทองโจมตีเข้ามาในพลังปราณ ทำให้หน้าอกของเขา เป็นรอยแผลสีดำ

เอี๋ยนชิงโมโหทันที จ้องโครงกระดูกสีทองเขม็ง

ในตำหนัก มีเสียงเซียนสือฟางดังขึ้นอีกครั้ง

"คนที่ไม่ได้รับการถ่ายทอดจากฉัน ไม่มีทางให้พวกนายได้สิ่งของใด ของมีค่า ทำให้ใจคนหวั่นไหว จนเกิดความโลภ ทำให้ตัวตาย ตอนนี้พวกนายมีเวลาหนึ่งชั่วยาม เลือกว่าจะหนีหรืออยู่ต่อ ผู้ฝึกชี่ที่ถึงระดับนักเรกิ อายุไม่ถึงร้อยปี ล้วนมาเคารพหน้าโครงกระดูกฉัน ให้ฉันเลือกว่ามีคุณสมบัติ รับการถ่ายทอดจากฉันได้หรือเปล่า"

เอี๋ยนชิงเดินเข้ามาพูดว่า "นักเรกิที่อายุไม่ถึงร้อยปี คนแบบนี้ ล้วนเป็นคนที่โดดเด่นเหมือนฉันทั้งนั้น จะฝากตัวเป็นศิษย์กับคนตายอย่างนายได้ยังไง ฉันจะดูสิว่า คนตายไปแล้ว จะมีพลังแข็งแกร่งแค่ไหน"

เอี๋ยนชิงเดินเข้าไป ซัดหมัดไปโจมตีโครงกระดูกสีทอง

หมัดกลายเป็นมังกรดำ ทั้งตัวจมอยู่ในพลังปราณพลุ่งพล่าน