เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2077

เหมือนแสงตรงที่ที่ลู่ฝานกับราชาปีศาจผู้ปราบมังกรสู้กันหายไปจนหมด

ปราณกระบี่ฟันมิติจนแตกสลาย ฟันเขตวิถีจนแตกสลาย และฟันแสงสว่างทั้งหมดจนแตกสลาย

พลังน่ากลัวที่เหลือจากการต่อสู้ แผ่ซ่านออกมาจากจุดที่ลู่ฝานกับราชาปีศาจผู้ปราบมังกรสู้กัน พวกผู้ฝึกชั่วร้ายที่อยู่ใกล้สุดโดนพลังน่ากลัวฆ่าตายเป็นแถบเพราะหลบไม่ทัน

ประมุขประเทศตันเซิ่งยกมือขึ้นเหวี่ยง แสงแห่งพลังชีวิตสว่างขึ้นบนตัวผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ ผู้ฝึกชั่วร้ายที่อยู่ภายในรัศมีห้าลี้ล้มลงพื้นจนหมด

ลมแรงพัดเสื้อผ้าของประมุขประเทศตันเซิ่ง สัมผัสกับพลังด้านใน สีหน้าของประมุขประเทศตันเซิ่งประหลาดเล็กน้อย

นี่ยังใช่เซียนบู๊หรือเปล่า อริยปราชญ์สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้เหรอ

พลานุภาพของชุดท่าไม้ตายของลู่ฝาน แทบจะเท่ากับการโจมตีสุดกำลังของขุนพลังสุดเหนือฟ้าแล้ว

อยู่ระดับเซียนบู๊ก็สามารถแสดงพละกำลังน่ากลัวแบบนี้ออกมาได้แล้ว

แล้วถ้าลู่ฝานก้าวสู่ขีดสุดจะเป็นยังไงล่ะ

เมื่อคิดถึงจุดนี้ จู่ๆ เงาใครคนหนึ่งผุดขึ้นในหัวประมุขประเทศตันเซิ่งโดยไม่รู้ตัว

กำปั้นสะท้านจตุรทิศ เท้าสะเทือนขุนเขาวารี ควบคุมใต้หล้าด้วยมือเดียว กำปั้นทำลายผู้ฝึกชั่วร้าย

“เทพบู๊เสินเซียว! เหอะๆ!”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะเบาๆ จากนั้นส่ายหน้าพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าฉันจะเห็นเงาของเขาบนตัวลู่ฝาน”

อีกด้านหนึ่ง หลังจากไอ้อ้วนตงหลบการโจมตีของผู้ฝึกชั่วร้าย เขาปล่อยเขตวิถีออกมา พลังสีฟ้าแผ่ซ่านออกไป ไอ้อ้วนตงยื่นมือตัวเองออกมา

“พลังความเป็นความตายวนเวียน หมุนเก้าครั้งเบิกฟ้าดิน!”

กดฝ่ามือลง ผู้ฝึกชั่วร้ายนับไม่ถ้วนกลายเป็นโจ๊ก

ฟ้าดินสะเทือน ขุนเขาวารีส่งเสียงโครมคราม พื้นดินแตกกระจุย

แม้แต่ลู่ฝานก็ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วพลังความเป็นความตายวนเวียน เป็นวิชาแข็งแกร่งวิชาหนึ่งของสำนักจิ่วเซียว ต่อมาหลังจากสำนักจิ่วเซียวแบ่งสายเลือดออกเป็นจิ่วเซียวกับเสินหวง วิชาชุดนี้จึงอยู่กับสายเลือดเสินหวง

ถือว่าไอ้อ้วนตงเป็นผู้รวบรวมวิชานี้ เมื่อเขาโจมตีออกมา จึงใช้ท่าที่แข็งแกร่งที่สุดของพลังความเป็นความตายวนเวียนออกมา

ฝุ่นมากมายใต้เท้า ไอ้อ้วนตงค่อยๆ ดึงมือกลับมา

ไอ้อ้วนตงหันไปมองทางลู่ฝาน

เมื่อกี้ไอ้อ้วนตงเห็นพลังความเป็นความตายวนเวียนที่ลู่ฝานใช้ออกมา

เป็นแค่ท่าที่หกเท่านั้น แต่พลานุภาพเหนือกว่าพลังความเป็นความตายวนเวียนท่าที่เจ็ดแล้ว พลานุภาพถึงขั้นท่าที่แปดแล้ว

นี่ทำให้ไอ้อ้วนตงรู้สึกตะลึงและตื่นเต้น

บางทีลู่ฝานอาจเป็นคนที่ทำให้สำนักจิ่วเซียวลุกขึ้นมาอีกครั้งก็ได้!

พลังที่เหลือยังคงสั่นสะเทือนออกไปไกล แต่ตอนนี้มีพลังใหม่ที่เหลือจากการต่อสู้แผ่ซ่านออกมาจากจุดที่ลู่ฝานกับราชาปีศาจผู้ปราบมังกรสู้กันอีกแล้ว

ทั้งสองคนที่โดนปราณกระบี่ปกคลุมไว้ ปรากฏตัวในสายตาทุกคนอีกครั้ง

เหมือนราชาปีศาจผู้ปราบมังกรไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่บนตัวลู่ฝานกลับเต็มไปด้วยรอยแผลน่ากลัว

แต่ดวงตาของลู่ฝานยังดุดันเหมือนเดิม พลังบนตัวไม่ลดลงสักนิด

ใช้วิชากับวิชากระบี่ออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่สามารถทำให้ราชาปีศาจผู้ปราบมังกรซัดเขาจนพินาศได้!

“ใช่ไม่เคยเจอเซียนบู๊ที่รับมือยากแบบนายเลย!”

ราชาปีศาจผู้ปราบมังกรกัดฟันพูดออกมา

เห็นได้ชัดว่าเขาโมโหวิธีการโจมตีที่งุนงงของลู่ฝาน

ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ลู่ฝาน เตรียมจะโจมตีลู่ฝานให้เละ ลู่ฝานมักใช้วิชาที่เขาคาดไม่ถึงระงับเขาไว้ หรือไม่ก็สลัดกระบวนท่าของเขาไปอีกด้าน

ลู่ฝานใช้พลังเฉียนคุนบ้าง ใช้พลังหยินหยางบ้าง เขาโจมตีจนตาเป็นประกาย มีความสุขมาก

เขาไม่ได้หวาดกลัวและตึงเครียดที่เซียนบู๊ต้องสู้กับขุนพลังสุดเหนือฟ้า มีเพียงจิตใจแห่งการต่อสู้กับวิธีต่อสู้สุดมหัศจรรย์มากมาย

“รวมค่าย ทำลายชี่ กระบี่แปรเปลี่ยนเป็นมังกรเลื้อย!”

ค่ายกลพุ่งขึ้นมา วิชาควบคุมฟ้าโจมตีออกไป กระบี่หนักไร้คมก็ตามไปฆ่าด้วย