เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2117

“ทุกคน เจ้าบ้านของพวกเรากลับมาแล้ว เชิญทุกคนกลับไปก่อนเถอะ วันหลังค่อยมาใหม่ๆ!”

พวกศิษย์ตระกูลลู่เริ่มไล่แขกออกไปข้างนอก ลู่ฝานไม่ต้องพูดอะไร พวกเขาก็รู้ว่าถ้าตอนนี้ให้คนนอกอยู่ด้วยคงไม่เหมาะมาก

ส่วนเรื่องจะล่วงเกินแขกหรือเปล่า เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของคนตระกูลลู่เลย

มีเจ้าบ้านอยู่ ถึงล่วงเกินแขกพวกนี้อย่างรุนแรง พวกเขาก็ไม่กลัวสักนิด

แน่นอนว่าแขกพวกนี้ก็ไม่กล้าโวยวายอะไร พากันกลับไปอย่างว่าง่าย

พวกเขาขอแค่ได้มองลู่ฝานนานๆ ก่อนไปก็พอ

ท่านเจ้าคุณลู่ในตำนานไม่ได้เจอง่ายขนาดนั้นนะ

ลู่เทียนอู่กลับมาพร้อมเหล้า ลู่ฝานดื่มไปหนึ่งอึกแล้วส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ได้ ยังไม่แรงพอ ช่างเถอะ คราวหน้าฉันค่อยไปขอจากไอ้อ้วนตงก็ได้”

วางตะเกียบกับไหเหล้า ลู่ฝานชี้ลู่หงหยู่แล้วพูดว่า “ปัญหาของเธอ อีกสองวันฉันค่อยคุย วันนี้เห็นแก่ที่เป็นวันเกิดเธอ ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอ ตระกูลมีกฎของตระกูล กลับไปคิดทบทวนให้ดีว่าวันนี้ทำอะไรผิด ต่อไปถ้าทำให้ตระกูลเป็นแบบนี้อีก เธอก็ไปอยู่นอกเมืองหลวงเลย ไม่ต้องอยู่ในตระกูลอีก”

ลู่หงหยู่ขานรับอย่างน่าสงสาร จากนั้นค่อยๆ เดินออกไป

ก่อนไปยังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ลู่ฝานด้วย

ลู่ฝานส่ายหน้า ยัยเด็กคนนี้พรสวรรค์ไม่เลว วิทยายุทธก็ไม่เลว แต่นิสัยไม่ดี ต่อไปต้องเสียเปรียบเพราะนิสัยแบบนี้แน่ๆ

ถ้าเจอคู่ต่อสู้แบบเจ้าสำนักหลี โดนเขาเล่นจนตายก็ยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง

เดี๋ยวนะ เขาคิดมากเกินไปหรือเปล่า

ลู่ฝานสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าบอพวกนี้ออกไป

ลุกขึ้นเดินมาหน้าเหลยเชียนเริ่นและคนอื่น

“ผู้อาวุโสเหลยสบายดีไหม!”

เหลยเชียนเริ่นคำนับทำความเคารพลู่ฝานแล้วพูดว่า “คารวะเจ้าสำนัก!”

ลู่ฝานรีบประคองเขาแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสเหลยอย่าทำแบบนี้สิ ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย เมื่อกี้ฉันได้ยินหงหยู่เรียกผู้อาวุโสว่าอาจารย์ใช่ไหม”

เหลยเชียนเริ่นพูดว่า “อ๋อ ตอนนั้นเจ้าสำนักลู่เขียนจดหมายให้ฉันส่งคนมาช่วยตระกูลลู่ ฉันเลยส่งเหลยเฟิงซานมา จากนั้นเหลยเฟิงซานมีวาสนากับตระกูลลู่ เลยได้อยู่ที่นี่ต่อ จากนั้นเหลยเฟิงซานเห็นพรสวรรค์ของลู่หงหยู่ เลยมีความคิดจะรับเธอเป็นศิษย์ แต่น่าเสียดายที่ยัยเด็กนั่นเจ้าเล่ห์มาก เอาแต่จะเข้าสาขาสายฟ้า หลังจากนั้นฉันเลยมารอบหนึ่ง ถูกใจก็เลยรับเธอไว้ ช่วงนี้กำลังเตรียมตัวพาเธอกลับสำนัก คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “บังเอิญมาก บังเอิญพอดี ถ้าเจ้าสาขาไม่อยู่ คราวนี้ตระกูลลู่ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ”

เหลยเชียนเริ่นยิ้มแล้วพูดว่า “โชคชะตากำหนดไว้แล้ว ตระกูลลู่มีความโชคดีของเจ้าบ้านลู่คอยคุ้มครองอยู่ ไม่มีทางเกิดอะไรขึ้นหรอก”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ครั้งนี้ถือว่าฉันติดหนี้น้ำใจสาขาสายฟ้า ต่อไปถ้าสาขาสายฟ้ามีเรื่องอะไร มาหาตระกูลลู่กับฉันได้ตลอดเวลา!”

เหลยเชียนเริ่นตอบว่า “เดิมทีสาขาสายฟ้ากับสายเลือดจิ่วเซียวคือรากเหง้าเดียวกัน ไม่ต้องมาแบ่งฐานะหรือติดหนี้น้ำใจกันหรอก ถ้าจะติดหนี้น้ำใจก็คงเป็นสาขาสายฟ้าที่ติดหนี้น้ำใจสายเลือดจิ่วเซียวมากกว่า เจ้าสำนักลู่เพิ่งกลับมา คงมีหลายเรื่องที่ต้องทำ เราขอตัวไปพักผ่อนก่อน ไม่รบกวนแล้ว”

ลู่ฝานคารวะ ให้ศิษย์ตระกูลลู่ส่งเหลยเชียนเริ่นและคนอื่นไปพักผ่อน

ตอนนี้ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวเพิ่งเดินเข้ามา ลู่เฮ่าหรานมองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า “พละกำลังแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วสินะ ลู่ฝาน นายออกไปแต่ละทีไปตั้งหลายปีเลยนะ!”

ขณะที่ลู่ฝานกำลังจะพูด ลู่หาวพูดขึ้นว่า “ปณิธานของลูกผู้ชายนั้นยิ่งใหญ่ นายไม่ต้องพูดอะไรมากเราก็เข้าใจ ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นแล้ว กลับมาก็ดีละ หลิงเหยาล่ะ เธอกลับมากับนายหรือเปล่า”

สีหน้าลู่ฝานเปลี่ยนไปเล็กน้อย ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวมองหน้ากัน ทั้งสองคนดูออกว่าลู่ฝานแปลกไป

“ทำไม หลิงเหยาเป็นอะไรไปเหรอ”