เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2126

ลู่ฝานทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เขารีบดึงเท้ากลับมาแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่าเป็นฉินเอ๋อร์”

ฮ่วนเย่ว์เห็นลู่ฝานกล้าดึงเท้ากลับ เธอใช้มือกดเท้าลู่ฝานลงมา

ฮ่วนเย่ว์เงยหน้ามองลู่ฝานด้วยสีหน้าไม่พอใจ “นายรังเกียจฉันใช่ไหม”

ลู่ฝานยิ้มแหยแล้วพูดว่า “ใช่ที่ไหนกันล่ะ จะรังเกียจใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เธอ คุณหนูฮ่วนเย่ว์ของฉัน!”

ฮ่วนเย่ว์ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ต้องแบบนี้สิ ถ้ากล้าพูดว่ารังเกียจ ระวังฉันจะเอามีดมาเฉือนนาย! อ้อ ขอถามหน่อย ที่ฉันเคยพูดกับนายครั้งก่อน นายคิดได้หรือยังว่าจะตอบฉันยังไง”

ลู่ฝานพูดอย่างงุนงง “ประโยคไหน”

ฮ่วนเย่ว์พูดด้วยสีหน้าดุร้ายทันที “ประโยคไหนงั้นเหรอ ประโยคที่ฉันพูดกับนายตอนอยู่อีกฟากฝั่งอากาศเวิ้งว้างไง อย่าบอกนะว่านายลืม ฉันจะเฉือนนายจริงๆ นะ!”

ฮ่วนเย่ว์พูดพลางเอามีดสั้นออกมา ชี้ไปที่หว่างขาของลู่ฝานทันที

โชคดีที่ลู่ฝานรู้ว่าอาวุธแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ก็ยังตกใจกับตำแหน่งที่ฮ่วนเย่ว์ชี้มา

สำหรับผู้ชาย บางครั้งโดนมีดชี้ท่อนล่าง มีพลานุภาพมากกว่าโดนมีดจ่อคอเสียอีก

ลู่ฝานรีบโบกมือพัลวัน “จะลืมได้ยังไง จำได้แม่นเลย ไม่ลืมแม้แต่คำเดียว”

ฮ่วนเย่ว์ส่งเสียงหึเบาๆ ตบขาลู่ฝานแล้วพูดว่า “งั้นรีบตอบมาเลย ถือโอกาสตอนที่พวกเขาไม่อยู่ รีบบอกความจริงฉันมา แท้จริงแล้วนายคิดยังไงกันแน่”

ลู่ฝานหมดคำจะพูด เงียบครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้จะตอบเธอยังไงเหมือนกัน ฮ่วนเย่ว์ เธอก็รู้และเข้าใจสถานการณ์ของฉัน”

ฮ่วนเย่ว์มองใบหน้าเจ็บปวดของลู่ฝาน รู้สึกปวดใจเล็กน้อย

ฮ่วนเย่ว์ขบริมฝีปาก ค่อยๆ ช้อนใบหน้าลู่ฝานขึ้นมา “ฉันรู้ว่านายยังเสียใจเรื่องหลิงเหยา แต่ถ้าเธอไม่กลับมาล่ะลู่ฝาน ถ้าเธอไม่สามารถกลับมาได้แล้วล่ะ”

ลู่ฝานพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ฉันจะพาเธอกลับมาให้ได้”

ฮ่วนเย่ว์พูดว่า “ลู่ฝาน ฉันจะบอกนายว่าถึงเธอกลับมา ฉันก็ไม่แคร์ ฉันรู้จักนายนานกว่าเธอ อย่าบอกนะว่านายไม่หวั่นไหวกับฉันเลยสักนิด”

ลู่ฝานเงียบไปอีก

ฮ่วนเย่ว์ยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาลู่ฝานแล้วพูดว่า “ตอบฉันมา ฉันต้องการแค่คำตอบเดียว!”

ลู่ฝานแววตาวูบไหว แต่ไม่รู้จะตอบยังไง

บอกว่าไม่หวั่นไหวเหรอ

เป็นการโกหกชัดๆ

วินาทีที่ฮ่วนเย่ว์เสียสละตัวเองเพื่อช่วยเขา ลู่ฝานยอมรับเลยว่าหัวใจที่บาดเจ็บของเขาได้รับความอบอุ่น

ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไร แต่ฮ่วนเย่ว์เห็นคำตอบที่ตัวเองต้องการจากนัยน์ตาของลู่ฝาน

ฮ่วนเย่ว์ยกยิ้มมุมปากทันที เอานิ้วจิ้มหน้าผากลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันว่าแล้ว ฉันมีเสน่ห์ขนาดนี้ แม้แต่คนบื้ออย่างนายก็ยังหวั่นไหว เอาล่ะ ฉันได้คำตอบที่ต้องการแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับว่านายจะคิดได้หรือเปล่า หึ ถ้าไม่เห็นว่านายพอใช้ได้ ฉันไม่มีทางชอบนายหรอก นายรีบคิดได้เร็วๆ นะ อย่าให้ฉันรอนาน”

ลู่ฝานไม่รู้จะพูดอะไรดี เพราะอยู่ใกล้กันขนาดนี้ เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าแม้ฮ่วนเย่ว์จะพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่นัยน์ตามีหยาดน้ำตา

นี่คือผู้หญิงที่กล้ารักกล้าเกลียด!

ในใจลู่ฝานรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

จู่ๆ ฮ่วนเย่ว์เงยหน้าขึ้นมา

ลู่ฝานยังไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากฮ่วนเย่ว์ประกบกับริมฝีปากเขา

จูบนี้ทำให้ร่างกายลู่ฝานรู้สึกผ่อนคลายทันที

ผ่านไปนานจึงผละริมฝีปากออกจากกัน

ฮ่วนเย่ว์มองลู่ฝานอย่างอ่อนโยน “อย่าให้ฉันรอนานจริงๆ นะ ถึงแม้ฉันจะรอนายเสมอก็ตาม”

พูดจบฮ่วนเย่ว์หันหลังกำลังจะเดินออกไปข้างนอก